Klimaatverkiezingen

Klimaatverkiezingen

‘Hoe meer wetenschappelijke rapporten ik las, hoe meer ik dacht: waarom vertelt niemand dit? Waarom lees ik nergens dat het zo erg gaat worden?’ Aan het woord is David Wallace-Wells in een interview met De Standaard. De adjunct-hoofdredacteur-historicus van New York Magazine heeft zopas het boek ‘De Onbewoonbare Aarde’ gepubliceerd.

woensdag 10 april 2019 20:41
Spread the love

Wallace-Wells vermeldt daarin uitdrukkelijk dat hij geen milieuactivist is maar een stadsmens die nog steeds vlees eet en voor wie klimaatverandering tot voor enige tijd de minste van zijn zorgen was. Maar als journalist viel het hem op dat de media de verontrustende wetenschappelijke berichtgeving grotendeels negeerde of probeerde af te zwakken. Hij begon artikelen te verzamelen, toetste die aan de werkelijkheid en maakte aan de hand daarvan een bloedstollende prognose van wat ons de komende jaren te wachten staat.

Want dat onze toekomst er niet best uit ziet, is een understatement. Als we nu niet massaal ingrijpen, gaan we een schrikbarende wereld tegemoet. Overstromingen, bosbranden, orkanen, tsunami’s, aardbevingen, vulkaanuitbarstingen… Wallace-Wells somt op wat de wereld de jongste jaren te verduren heeft gekregen en hoeveel trieste records daarbij dag na dag en op hoeveel plaatsen tegelijk werden verbroken. Hij maakt de droevige balans op aan verkoolde en verdronken slachtoffers, wijst op de miljoenen mensen die hun huizen al dan niet tijdelijk dienden te verlaten en vermeldt langs zijn neus weg hoeveel mensen er door klimaatverandering ondertussen reeds op de vlucht zijn. De gegevens worden je arme brein – dat het tegen Mohammed Ali lijkt op te moeten nemen – in geramd: een eindeloze regen van mokerslagen, en af en toe moet je naar buiten, een ommetje maken met de hond om eventjes te bekomen en tegelijk met een klein hartje na te gaan hoe het inmiddels met de natuur is gesteld. Wat een opluchting als alles er dan nog hetzelfde lijkt uit te zien! Het is als een nachtmerrie waar je nu nog uit wakker wordt, maar die straks dus werkelijkheid dreigt te worden. Want volgens de VN zullen er in 2050 200 miljoen klimaatvluchtelingen zijn, en dat in het gunstigste geval; andere modellen gaan nu al uit van minstens een miljard.

En aangezien de zeespiegel bij een opwarming van drie graden 50 meter stijgt, en de VN tegen 2050 een opwarming van vier en een halve graad verwacht, komt ook het overgrote deel van België onder water te liggen. Maar als we nu massaal ingrijpen kunnen we boel nog vertragen, en op termijn misschien zelfs een halt toeroepen. Maar, voor alle duidelijkheid, terugdraaien lukt niet meer. Met de situatie zoals die nu is, kunnen we in elk geval maar beter leren leven. Of beter nog, moeten we mee leren leven.
Wallace-Wells voegt eraan toe dat het heel fijn is wanneer iemand na het lezen van zijn boek tot inkeer komt en streng op zijn voetafdruk gaat letten, maar dat dit niet langer voldoende is; enkel met een grootschalige, zeg maar mondiale aanpak, kunnen we iets bereiken. Een algemene mobilisatie dus. Want we hebben geen keuze, we verliezen alles als we niet onmiddellijk drastisch ingrijpen.

Helaas blijkt uit onderzoek van politicoloog Stefaan Walgrave, die de stemtest mee ontwierp, dat de Vlaming maar weinig zin heeft om bij te dragen ten bate van het milieu. Integendeel, hij is alleen maar bereid iets te doen als het hem ook iets oplevert. Zo verrassend is dit natuurlijk niet; België is het land waar niets mag maar waar alles kan en we hebben nooit iets anders gezien of geleerd dan altijd proberen het onderste uit de kan te halen. We geloven niet en lachen overal mee, en laten ons niets wijs maken. Zo is onze bevolking opgevoed. 
Daarom hoor je ook overal dat de mensen gewoon zo zijn, en dat er nooit iets gaat veranderen. En de ouderen onder ons gaan nog verder door te zeggen dat ze het gelukkig toch niet meer mee gaan maken.

Maar we delen nu al in de brokken, en het wordt alleen maar erger!

Het zou een sterk begin zijn mocht het onze beleidsvoerders lukken om elkaar de hand te reiken en die handen in elkaar te slaan, uit te zoeken wat er allemaal gedaan kan worden en alvast enkele grote stappen te zetten die bewijzen dat het hen menens is zodat ze opnieuw het vertrouwen van de bevolking winnen. En dan daarop volgend overal infosessies in steden en gemeenten organiseren, om de inwoners met correcte info te wijzen op wat ons in de nabije toekomst te wachten staat. Het heeft geen zin de kop in het zand te steken, we moeten vertrekken vanuit the worst case scenario.

Want Wallace-Wells wijst erop dat de schade die we de planeet hebben toegebracht, sinds de publicatie van het eerste boek van Al Gore over het klimaat, meer dan verdubbeld is. Om maar te zeggen hoe snel het gaat.
Maar om tot een algemeen en wereldwijd overleg te komen moet er over gemeentegrenzen, stadsgrenzen, provinciegrenzen, partijgrenzen, landelijke grenzen, continentale grenzen, economische grenzen, culturele grenzen en religieuze grenzen heen gekeken worden. Misschien toch wat veel ineens.
David Wallace-Wells raadt daarom aan om alvast te stemmen voor de partij die het meest voor het milieu wil doen, en die partij daar dan aan te houden.

Mooi op tijd voor alle partijen om hun programma alsnog aan te passen.

take down
the paywall
steun ons nu!