Opinie - Aaron Ooms

Deze staking is het rapport van de regering-Michel: het beleid is mislukt, de regering gebuisd

Vandaag ligt het land plat door een nationale staking. Zowel werknemers uit de privésector als uit de publieke sector leggen het werk neer. Ze doen dat uit onvrede met het beleid en omwille van het mislukte sociaal overleg.

woensdag 13 februari 2019 09:27
Spread the love

Vergis u niet, geen enkele werknemer gaat staken voor meer loon als er geen winst is. Maar vandaag draait de Europese economie weer op volle toeren, aandeelhouders rijven stevige winsten binnen en toplui laten de bonussen opnieuw graag komen. Volgens cijfers van de Nationale Bank is de vennootschapswinst de voorbije jaren 2,5 keer meer gestegen dan de lonen. Tegelijk is de belasting op bedrijven (vennootschapsbelasting) fors gedaald. Het is dan enkel logisch dat de lonen van werknemers ook stijgen, maar niets daarvan.

Werkgevers en vakbonden moeten om de twee jaar onderhandelen over hoeveel de lonen de twee volgende jaren per sector mogen stijgen. Door de loonwet die verstrengd is, mag die stijging maximum 0,8 procent bedragen. Dat is onaanvaardbaar: 0,8 procent is peanuts.

Premier Michel besefte snel dat de staking zeer breed gedragen is en heeft geprobeerd om de meubelen te redden door de partners terug rond de tafel te brengen. Positief, zo lijkt het wel, want dat de grootte van de stijging van de lonen een onderhandeling is tussen werknemers en werkgevers is een gezond principe. Maar de regering beperkt de onderhandelingsmarge tot alles onder 0,8 procent waardoor van onderhandelen geen sprake meer is, laat staan dat het sociaal overleg dan kan eindigen met een fair akkoord. Dan hoeft het niet te verbazen dat er gestaakt wordt. Ook door mij.

Zelf werk ik voor een NGO, waar winst voor aandeelhouders niet het doel is, maar toch leg ook ik het werk neer. Omdat een beleid dat de winst centraal stelt in plaats van de mensen een gefaald beleid is. Als werknemers geen rechtvaardig deel krijgen van de meerwaarde die ze zelf creëren zit er iets fundamenteel scheef. Daarom moeten we samen een duidelijk statement maken, in het volle besef dat staken onze economie pijn doet – en dan vooral de winsten.

Premier Michel wist in zijn reactie te melden dat een staking altijd een mislukking is. Dat klopt. Deze staking is het rapport van de regering-Michel: het beleid is mislukt en de regering is gebuisd. Ondanks alle gestegen facturen eindigt de regering met een begrotingstekort van 7,7 miljard euro. De energieprijzen zijn gestegen met meer dan 20 procent, van een klimaatbeleid is geen sprake en economisch bengelen we ondertussen ergens achteraan het Europese peloton.

Blijkbaar dringt het bij sommigen nog steeds niet door dat het trickle-down-systeem niet werkt. Dat ‘doorsijpeleffect’ berust op het idee dat de economische welvaart van de 1 procent uiteindelijk wel doorsijpelt naar de 99%. Dat is nonsens. Het is ondertussen al te duidelijk dat werknemers naast een meerwaarde ook de drijvende motor zijn van onze economie. Als die 99 procent haar koopkracht ziet dalen, dan gaat onze economie niet vooruit. Die simpele waarheid zou onze overheid ertoe moeten aanzetten om werknemers vooruit te helpen, maar niets daarvan. sp.a Diende in de Kamer een wetsvoorstel in om de lonen wél rechtvaardig te laten stijgen, maar dat werd koudweg aan de kant geschoven.

De aanpassing in 2017 van de loonwet van 1996, waarbij de marge voor loonstijgingen voor de komende twee jaar werd beperkt tot 0,8 procent is oneerlijk voor alle werknemers én nefast voor onze economie. Redenen genoeg dus om de strikte loonnorm te herzien. In plaats van de staking een mislukking te noemen, zou premier Michel zich beter focussen op zijn herexamen en werknemers het respect geven dat ze verdienen door de lonen evenredig te laten stijgen met de winsten.

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!