Het was een verademing om Hedebouw te zien opkomen voor de verzuchtingen van de gewone werkende bevolking, tegenover een politiek geparkeerde manager met een enorm beloningspakket die bitter weinig begrip leek te tonen voor de situatie van meneer en mevrouw Modaal. 

Kamerlid Hedebouw schetste het voorbeeld van werknemers die als bagage-afhandelaar netto 1.400 of 1.500 euro per maand verdienen. Bepaald geen vetpot, voor mensen die keihard moeten ploeteren in moeilijke werkomstandigheden. Dat die 50 euro per maand extra mogen krijgen, is eigenlijk een evidentie en zelfs nog te weinig. Maar dat kreeg Marc Descheemaecker niet (echt) over zijn lippen. “Ik respecteer alle afspraken die werkgever en werknemers maken”, klonk het ijzig stoïcijns. Dat kwam dan wel van een manager die vele waters heeft doorzwommen en die himself écht niet zijn bed uitkomt als er niet genoeg nullen in zijn contract staan te pronken. Een man die een groot veelvoud verdient van wat het kleine grut krijgt dat ‘zijn’ (nou ja) luchthaven dag na dag doet draaien. Het ontgaat mij altijd totaal waarom zulke ‘fat cats‘ zo weinig begrip kunnen hebben voor werkvolk dat, in vergelijking, een peulschil verdient.

Op 13 februari 2019 zal er op grote schaal worden gestaakt en actiegevoerd door een heleboel werknemers en in allerlei sectoren en bedrijfstakken. Zij zullen de sympathie genieten van vele collega-werknemers, die wel zouden willen meedoen maar dat om allerlei redenen niet altijd kunnen. Het klassieke gesakker over stakingen van VBO, Voka en een aantal struisvogels nemen we er maar bij.

Beschamend

Waarom wordt er gestaakt en actie gevoerd? Omdat zelfs niet willen praten over, ocharme, een povere 0,8 procent loonsverhoging, totaal beschamend is vanwege de werkgevers. Omdat de economische conjunctuur serieus is aangetrokken en omdat veel bedrijven steen en been klagen dat ze ‘geen volk vinden’. Omdat vele ondernemingen gewoon solide of riante winsten realiseren. Omdat veel aandeelhouders en beleggers hun voordeel doen bij al die economische welvaart. En ook omdat heel wat managers en leden van raad van bestuur zichzelf ook genereus verwennen, altijd trouwens, ongeacht de staat van de conjunctuur.

Waarom zouden de werknemers, die deze welvaart in belangrijke mate creëren en mogelijk maken, genoegen moeten nemen met iets wat hooguit als ‘kruimels’ te omschrijven valt?

Waarom zouden zij zich moeten neerleggen bij de mantra van werkgeversorganisaties die jaar na jaar, in goede of slechte tijden, altijd wel ‘argumenten’ uit de trukendoos toveren om uit te leggen waarom ernstige loonsverhogingen eigenlijk nooit ‘kunnen’.

Waarom hebben werknemers een indexsprong moeten aanvaarden, terwijl werkgevers stevige lastenverlagingen toegeschoven kregen?

Waarom moeten we aanvaarden dat heel wat werkende mensen hooguit aan interims geraken, en ook in dat statuut blijven steken?

Waarom kan er geen rem worden gezet op de flexibiliteit, als we weten dat die het dagelijkse leven van velen zwaar belast en belemmert?

Waarom kunnen sommige werkgevers niet sneller en vaker vaste arbeidscontracten toestaan en zo meer houvast geven aan wie voor hen werkt?

Waarom is de politiek blind en doof voor het 55-60-65-plan van de drie grote vakbonden? Een plan dat de belangen van de werkende mens dient?

Waarom wordt het ‘activeringsdiscours’ op ieder moment als zaligmakend voorgesteld?

En waarom worden werklozen en mensen met een leefloon in bepaalde middens steevast afgeschilderd als ‘profiteurs’ en ‘leeglopers’?

Waarom moeten mensen accepteren dat de politiek hen dwingt om pas op 67 met wettelijk pensioen te gaan? Terwijl het geen geheim is dat vele mensen op die leeftijd al lang gezondheidsproblemen ondervinden?

Waarom moeten werknemers accepteren dat ‘landingsbanen’ veel moeilijker worden gemaakt? Wat dan met al het geblaat over ‘werkbaar werk’?

Waarom schiet de strijd voor rechtvaardige fiscaliteit zo bitter weinig op? (Antwoord: omdat een deel van onze politieke klasse er feilloos in slaagt om doortastende maatregelen hierrond tegen te houden, weg te honen of af te zwakken)

Er is te veel sociale onrechtvaardigheid, en de gewone mensen zien dat ook. Er is te veel politieke onwil, en er worden te vaak verkeerde (machtige) belangen verdedigd. Jong en oud verdienen beter. En daarom staken we dus op woensdag 13 februari 2019! En wat mij betreft ook op andere momenten, tot ‘ze’ wakker worden.