Nationale staking op 14 december 2018. Foto: Helenka Spanjer
Economie, Samenleving, Politiek, België -

“Ik leg op 13 februari het werk neer”

Op woensdag 13 februari 2019 organiseren de vakbonden in ons land een algemene staking. Het is nog maar de vijftiende algemene staking sinds het ontstaan van België. Bekeken over een tijdsspanne van 189 jaar kan je moeilijk beweren dat de vakbonden het wapen van de algemene staking veelvuldig gebruiken. Of sla ik nu de bal mis?

donderdag 7 februari 2019 12:13
Spread the love

Waarom ik staak? 

Ik ben geboren in het gezegende jaar 1961 en mijn eerste algemene staking dateert van 1982. De daarop volgende vier algemene stakingen was ik er iedere keer bij. Op 13 februari leg ik voor de zesde keer het werk neer in 41 jaar werken en dit opnieuw om op te komen voor meer sociale rechtvaardigheid. Werknemers creëren mee de algemene welvaart en hebben dus het volste recht om te eisen dat zij een fair deel van de koek krijgen.

Waarom ik mee staak? De reden is redelijk eenvoudig. Van voor heeft iedereen het recht om rond te komen met haar of zijn loon, om een vast arbeidscontract te krijgen, om werk en privé op een menswaardige manier te kunnen combineren. En ook het recht om een vervangingsinkomen te ontvangen bij ziekte, arbeidsongeval, invaliditeit, werkloosheid of pensionering. Het recht om na 40 jaar hard werken te kunnen stoppen, en om rond te komen met haar of zijn pensioen. 

Loon is op maar er is nog een stuk van de maand over

Via mijn werk en mijn vrijwilligerswerk kom ik met heel veel mensen in contact. Ik heb familie, vrienden en kennissen in zowat alle inkomensgroepen. Het valt me meer en meer op dat mensen het moeilijk hebben om rond te komen. Hoe overleef je met een leefloon van 590 euro voor een samenwonend persoon, 890 euro voor een alleenstaande en 1.230 euro met een gezin ten laste? 

Hoe kom je rond met een inkomen uit arbeid van 1.400 euro netto per maand als alleenstaande moeder of met 2.300 euro voor een gezin met twee studerende kinderen? 

Twee voorbeelden uit mijn omgeving:

1. Sofie is een alleenstaande moeder die voltijds werkt in een supermarkt en netto 1.400 euro per maand verdient.

Haar maandelijkse kosten in euro’s:

–          700 huur

–          250 voeding

–          150 gas/elektriciteit

–          150 kinderopvang

–          100 auto want zonder auto geraakt ze niet op het werk

–          50 kleding voor haar en haar dochter

Totaal: 1.400 euro

Rest: 0 euro

?2. Hugo is getrouwd, zijn vrouw werkt deeltijds en ze hebben 2 studerende kinderen. Samen verdienen zij 2.300 netto per maand.

Hun maandelijkse kosten in euro’s:

–          900 afbetaling van de woning

–          500 voeding

–          200 gas/elektriciteit/water

–          200 schoolkosten kinderen

–          200 kleding

–          150 benzine auto

–          100 gsm, internet, tv

Totaal: 2.250 euro

Rest: 50 euro 

Onzekerheid troef 

Op basis van mijn vele contacten weet ik ook dat er een groeiende onzekerheid is over de toekomst. Zal ik nog wel een job vinden wanneer ik afstudeer? Wanneer krijg ik een contract van onbepaalde duur? Kunnen wij nog eigenaar worden van een eigen woning? Zal ik nog een uitkering krijgen als ik werkloos, ziek of invalide wordt? Zal er nog pensioen zijn later en kom ik daar dan mee rond?

Allemaal vragen die ontzettend veel mensen bezig en wakker houden. En als er één ding is waar mensen angstig voor zijn is het onzekerheid. Een onzekerheid die nu door veel politici, partijen en werkgevers wordt gecreëerd en in de hand gewerkt. Want bange mensen kan je makkelijker manipuleren. Maar wie angst zaait, zal woede opwekken. Kijk maar naar de volgehouden klimaatacties van de jongeren.

Daarom staak ik op 13 februari. Voor mezelf, voor jullie, voor onze kinderen, voor de generaties die na ons komen!

take down
the paywall
steun ons nu!