Leerzaam

Op de trein naar Brussel ontmoette ik een oud-leraar Latijn en Grieks. Ook hij was op weg naar de jeugdige manifestatie.

In zijn vrije dagen was hij altijd al een ecologist geweest. Een klimaatbeweger avant-la-lettre. Tijdens onze collegetijd mobiliseerde hij jongeren voor milieuprojecten in onze regio. Dankzij hem was de bouw van een grote varkenskwekerij vermeden en kwam er in de plaats een natuurreservaat. Die mocht intussen uitgroeien tot een aaneengesloten natuurgebied van 350 hectare.

De man was zichtbaar heel gelukkig: ‘Wat we nu meemaken, daar heb ik tientallen jaren van gedroomd! Mobiliseren van jongeren is zo belangrijk. We hebben gedacht dat we de jeugd kwijt waren. Maar kijk, de jonge mensen zijn er!’ Er sprak ware emo uit zijn stem.

Enkele jongeren met slogans stapten op de trein. ‘Proficiat, hoor!’. Hij kon het niet laten hen toe te spreken en bewonderde hen glunderend. ‘Ik ben zó gelukkig’. Met zijn handen zette hij zijn woorden kracht bij.

Een leraar, dat ben je niet voor even. Dat blijf je.

Gelijk

Net als vorige keren vroeg de opstart van de betoging wat tijd en coördinatie. Dat kan ook moeilijk anders met zo’ n massa volk. Het was ook de eerste keer vertrekken vanaan het Noordstation.

Eenmaal goed op weg stroomde de jeugdige energie uit de colonne. Kartonnen borden met creatief gevonden slogans vulden het gezichtsveld. Er was een grote vastberadenheid. Een enkele uitspatting van een opgetogen groepje. Verder vooral vrede.

Het deed zo … Lennon aan. Dat is wat deze vredesmars je liet voelen. Een allesomvattende gelijkheid. We’ re in this together. En we willen er ook samen weer uit. Het ging hier niet over links of rechts, Vlaams of Waals. Er hoorde geen verschil in culturen. Superdiversiteit was een feit. En Imagine was overal.

Er staat ons nog moois te wachten.
Wat de tegenstanders daar ook op weten te vinden.
Want ook dat zal mooi zijn: we overwinnen dat alles.
Samen, is het codewoord.
Samen met John.
Lennon forever.
Imagine that.