Na de meest verpletterende nederlaag van een eerste minister ooit in de Britse geschiedenis kan Theresa May desondanks aanblijven als eerste minister. Hoewel meer dan de helft van haar eigen parlementaire fractie tegen haar Brexit-plan stemde, samen met de oppositie, gaven diezelfde parlementsleden amper een dag later haar het vertrouwen om door te gaan. Zij stemden de ‘motion of no confidence’ (motie van wantrouwen) ingediend door Labourvoorzitter Jeremy Corbyn weg.

De meeste Britse mediacommentatoren doen een oproep aan Jeremy Corbyn om met een tweede referendum in te stemmen. Deze man hebben ze sinds zijn eerste verkiezing in 2015 gebasht met een fanatieke verbetenheid, ongezien sinds de jaren 1930. Hij zou ‘onverkiesbaar’ zijn, ‘onverantwoordelijk’, ‘gevaarlijk voor de vrede’, ‘een willig agent van Poetin’ en een ‘antisemiet’, een man ook met anachronistische en niet-realiseerbare ideeën over socialisme (zie Studie bewijst Guardian BBC vooringenomen tegen Corbyn). Diezelfde man verwijten ze nu een gebrek aan staatsmanschap, omdat hij het belang van zijn partij en zichzelf stelt boven het belang van ‘the country’.

Corbyn verkoop ‘verkeerde ideeën’. Zo blijft hij onverminderd aandacht eisen voor het sociaal vernietigende beleid van de Conservatieve regering van Theresa May. Bij de parlementaire verkiezingen van juni 2017 wist hij met een uitgesproken links programma het grootste resultaat van Labour te halen sinds 1997. Daarmee vernietigde hij het serieux van zowat alle mediacommentatoren die een spectaculaire nederlaag hadden voorspeld, sommigen spraken zelfs van het verdwijnen van Labour voor een hele generatie. Wat ze hem dus verwijten, komt er op neer dat hij consequent bij zijn verkiezingsbeloften blijft en die zijn sociaal.

De woede van het media-commentariaat in Londen richt zich ook tegen zijn discours dat de kiezers voor Leave (de voorstanders van Brexit) en Remain (de tegenstanders) samenbrengt. Hij wijst er voortdurend op dat hoe iedereen ook gestemd heeft tijdens het referendum de sociale noden voor de Leavers en de Remainers dezelfde zijn.

Nadat Theresa May maandenlang heeft geweigerd om ook maar éénmaal met de partijen van de oppositie te praten of ze te betrekken in de gesprekken met de EU over de Brexit, eisen ze nu van Corbyn dat hij zonder voorwaarden ingaat op haar vraag tot gesprekken. May mag van hen blijven dreigen met een no-deal Brexit eind maart. Corbyn heeft altijd gesteld tijdens de voorbije maanden dat een dreigement met een no-deal voor hem onaanvaardbaar is. Nogmaals, hij blijft consequent met zichzelf. Not done.

Chuka Ummuna en Yvette Cooper, really?

Volgens diezelfde commentatoren is de nipte Pyrrhusoverwinning van May bij de vertrouwensstemming een ‘nederlaag’ voor Corbyn, een dag na de meest verpletterende nederlaag van een Brits eerste minister ooit. De Britse mediahetze tegen Corbyn wordt netjes overgenomen door buitenlandse media zoals De Standaard. Als bron voor de kritiek op Corbyn citeert de krant Yvette Cooper en Chuka Ummuna, twee van de meest openlijk uitgesproken tegenstanders van hun eigen partijvoorzitter.

Yvette Cooper was in 2015 voor The Guardian “de best geplaatste (politica) om een sterke visie te bieden die de partij zou verbinden”. Zij haalde slechts 17 procent van de stemmen bij de interne Labour-verkiezing, minder nog dan de onbekende backbencher Andy Burnham. Yvette Cooper is een typische neo-Blairite van de Derde Weg maar moet qua vijandigheid tegen Corbyn onderdoen voor Chuka Ummuna.

In de Britse pers wordt deze neoliberale politicus steevast neergezet als een ‘moderate’ (gematigd). Het zegt alles over de verschuiving naar rechts van het aanvaardbare politieke spectrum in de mainstream dat een politicus met een degelijk uitgesproken neoliberaal profiel als ‘gematigd ‘ wordt omschreven. Bij de verkiezingen voor partijvoorzitter in 2015 trok hij na enkele dagen zijn kandidatuur in omdat hij vaststelde amper enkele procenten te halen. Hij steunde Liz Kendall die amper 4,5 procent haalde. Umunna is een vurig verdediger van de Britse wapenindustrie en van de oorlogen tegen Irak, Lybië en Syrië. 

De Britse mainstream media zitten met Corbyn in hun maag. Ondanks onophoudelijke moddercampagnes, waarbij deftige kranten als The Guardian en de openbare omroep BBC niet onderdoen voor de tabloids, blijft Corbyn goed scoren in de peilingen. Het verlies van het monopolie op de verspreiding van nieuws valt de mainstream media zwaar. Sociale media staan zeker niet altijd garant voor kwaliteit, maar bieden een tegenstem, waarop ze geen antwoord hebben.

The Guardian volhardt in boosheid

In het geval van The Guardian is die halsstarrigheid verbazend. De krant blijft de verliezen opstapelen en het lezersaantal bloedt leeg. Lezers verwijzen voor hun vertrek telkens weer naar de bashing van Corbyn en naar de criminalisering van WikiLeaks en Julian Assange en toch blijft de redactie onverminderd hiermee doorgaan (zie Guardian volhardt in stilzwijgen over gebrek aan bewijzen voor ontmoeting Manafort-Assange).

Tijdens verkiezingscampagnes zijn de Britse media echter verplicht bepaalde politieke evenwichten te respecteren. Dat verklaarde het fenomeen dat Corbyn spectaculair leek te stijgen in de aanloop naar de verkiezingen van 2017. Miljoenen kiezers konden voor het eerst horen over zijn programma. Dat zal onvermijdelijk ook gebeuren bij nieuwe parlementsverkiezingen.

Dat Theresa May haar compleet verdeelde partij nog achter zich krijgt voor een vertrouwensstemming heeft alles te maken met Corbyn. Haar concurrenten die zelf azen op de post van eerste minister beseffen echter dat ze al evenmin als May de partij kunnen samenbrengen. Trouwens, ook in de cenakels van de EU wil men een regering onder Corbyn vermijden. Een regering die opnieuw zwaar zou investeren in scholen, hospitalen en openbaar vervoer gaat radicaal in tegen de agenda van de Europese Commissie en zou een zeer ‘slecht’ voorbeeld zijn voor meerdere EU-lidstaten.

Voorlopig kan May weer verder tot maandag 21 januari. Wordt vervolgd.