En zo kwam Park den Brandt terug in de normale modus zoals het van oudsher altijd is geweest. Want wat dit jazzfestival nog steeds zo uniek maakt is dat je hier veilig en onbekommerd kan ronddwalen met een écht glas in de hand en waar je ongestoord een picnicplaid kan spreiden om te genieten van zelf meegebrachte proviand of om het aanbod van de puike aanwezige catering in alle rust te consumeren onder een liefelijke sluier van aarzelende regenwolken, wiegende bomen, zon en jazzmuziek.

Jonge wolven

Het trio De Beren Gieren mocht het publiek op het hoofdpodium opwarmen met hun typische avontuurlijke aanpak waarmee ze bewijzen dat jazz ook iets van de huidige generatie is. Deze jonge wolven slagen er telkens in bij het aanvatten van hun act het publiek vertrouwd te maken met hun muziek en schakelen dan onverwacht en bruusk over naar onvoorspelbare klanken en tonen waarbij ze bewust buiten de lijntjes én de landsgrenzen kleuren. Deze manier van musiceren leverde het trio de eretitel van de meest avontuurlijkste jazzmuziekgroep in de Benelux op en hun recentste album Dog Out Skyscrapers werd door Klare uitgeroepen tot de beste Belgische jazz-cd in het genre.

Reunion Band

Het publiek was echter vooral massaal opgedaagd voor Belgisch jazzicoon Philip Catherine die op verzoek van de festivalorganisator een reünie uitvoerde met de muzikanten waarmee hij zijn klassieker September Man in 1974 in de studio opnam. Nooit eerder voerden deze musici de plaat samen live uit. En zo kreeg het aanwezige Middelheimpubliek een primeur van vanjewelste.

Catherine stuurde het vijftal gezwind door het beroemde album waarbij hij de 77-jarige Deense trompettist Palle Mikkelborg alle eer toediende die deze muzikant toekomt. Zelf bespeelde hij zijn jazzgitaar met een gedrevenheid en virtuositeit fors gespekt in zijn beklijvende soundtrack en herkenbare klankkleur die hem internationale faam bezorgde.

Kippenvel

En dan, wanneer de duisternis het Park den Brandt bereikte, werd het muisstil. De kwetsbare soulstem en de revelatie van Jazz Middelheim 2016, Melanie De Biasio, laat niemand onberoerd. Toen nog vrij onbekend veroverde deze Waalse dame uit Charleroi op de 35ste editie de harten van alle aanwezigen en werd ze al vanaf haar tweede nummer publiekslieveling nummer 1, voorgoed en voor altijd blijkbaar, want zij die het hebben meegemaakt waren dan ook in grote getale terug opgedaagd om haar nieuwste album ‘Lilies’ live te komen beluisteren.

Biasio zingt met haar ogen dicht en met een ingetogenheid die de ziel van eenieder intiem aanraakt als een engel die onbewuste gedachten kan lezen. Als Melanie zingt onder begeleiding van discrete muzikanten riskeert geen enkele nachtegaal in het park zijn lied te fluiten of zelfs met de vleugels te wapperen. Kippenvel ja, zeer zeker en een geschenk uit de hemel. Ze kreeg een lange staande ovatie wat haar fel ontroerde en beloonde haar luisteraars met een extra lange welgemeende bisact.

Brussels zilver

Tussen de acts op het hoofdpodium door kreeg het Brussels Jazz Orhestra op deze Belgische dag het ganse etmaal de Club Stage toegewezen om in stijl hun 25ste verjaardag te vieren. Ze voerden vier projecten uit onder de werktitels We Have A Dream, Kaneelvingers, Footprint en als afsluiter laat in de avond We Orhestrate Words. Een experiment verweven met de soundtrack van een grootstad waar rap, soul, grooves en jazz mekaar raken. En ja hoor. De laatblijvers genoten hier ten volle van.

En zodoende bewees deze Belgische dag dat dit kleine land bij de Noordzee barst van het talent. Ook in de jazzscene …