VRT: uw berichtgeving over bloedbad in Gaza was degoutant

VRT-journalisten, uw verslaggeving over het bloedbad dat het Israëlische leger aanrichtte in Gaza was een absoluut dieptepunt. Ze was vooringenomen, feitelijk fout, bij momenten obsceen en vooral heel laf. U heeft verzaakt aan de meest essentiële journalistieke principes. Correctheid en eerlijkheid hebt u ingeruild voor een postmoderne valse onbetrokkenheid.

donderdag 24 mei 2018 15:31
Spread the love

Beste collega’s van de VRT-nieuwsdienst,

We zullen het toch nog eens moeten hebben over uw verslaggeving over de slachtpartij in Gaza van vorige week. We hebben het even laten bezinken. Op het moment zelf konden we enkel een pantoffel naar het scherm gooien telkens één van uw sterreporters in beeld verscheen.

Nu, een week later, kunnen we met grote stelligheid schrijven: uw verslaggeving was een absoluut dieptepunt. Ze was vooringenomen, feitelijk fout, bij momenten obsceen en vooral heel laf. U heeft verzaakt aan de meest essentiële journalistieke principes. Correctheid en eerlijkheid hebt u ingeruild voor een postmoderne valse onbetrokkenheid.

Dan hebben wij het niet over kleinigheden waar één van uw journalisten zichzelf al voor verantwoord heeft. Dat hij bijvoorbeeld op de dag dat 60 mensen werden neergekogeld aan de verkeerde kant stond, dit wil zeggen aan de kant van de daders van dat extreme geweld. Nee, ik heb het over heel uw berichtgeving, elk woord, elke zin, elk beeld die totaal fout waren.

Neem bijvoorbeeld het item dat de dag na het bloedbad werd voorgelezen in de ochtendjournaals.

“Er wordt gevreesd voor nieuw geweld in de Palestijnse gebieden vandaag. Na het dodelijke geweld gisteren bij de grens van de Gazastrook met Israël. Daar vielen meer dan 50 doden, allemaal Palestijnen. Het geweld is een reactie op de verhuizing van de Amerikaanse ambassade naar Jeruzalem.”

Er ‘vielen’ geen doden. Bij een vreedzaam protest werden zestig betogers – mannen, vrouwen en kinderen – koelbloedig en heel doelbewust doodgeschoten. De enige reden waarom u die beschrijving gebruikt, is om de daders buiten beeld te houden.

Er is zelfs ook niet eens een grens tussen de Gazastrook en Israël. Officieel is het een ‘barrière’ (kijk maar op de bijhorende Wikipedia-pagina). Het gaat om een streep die getrokken werd door de overwinnaar in een gewapend conflict dat al 70 jaar duurt. Op die streep werd een hoogtechnologisch hekken gebouwd dat bemand wordt door soldaten die uitdrukkelijk het recht kregen om te schieten op elke Palestijn die te dichtbij komt.

‘Gazastrook’ is trouwens ook een eufemisme. De eminente en ondertussen overleden Israëlische socioloog Baruch Kimmerling van de Hebrew University noemde Gaza in zijn boek ‘Politicide: Ariel Sharon’s War Against the Palestinians’ Gaza in 2003 al ‘s’ werelds grootste concentratiekamp ooit’. Kimmerling die samen met zijn familie nipt aan de Holocaust ontsnapte, gebruikte die term niet lichtzinnig. De tienduizenden Palestijnen betoogden dus niet bij een grens, maar bij de omheining van een concentratiekamp.

De VN-bureaucraten van UNCTAD waarschuwden in 2015 dat de situatie binnen het concentratiekamp Gaza in 2020 onleefbaar zou worden. Vorig jaar klonk het bij hen al dat dat een te optimistische voorspelling was. 97 procent van het drinkwater in dit door een wurgende boycot afgesloten gebied met bijna twee miljoen inwoners is besmet. De verantwoordelijke voor die sluipende moord op zo’n grote groep mensen is Israël.

Die laatste zin van u – “Het geweld is een reactie op de verhuizing van de Amerikaanse ambassade naar Jeruzalem.” – is van de pot gerukt. U insinueert dat de slachtoffers de oorzaak zijn van het geweld, dat Palestijnen gewelddadig reageerden op de verhuizing van de ambassade. Deze reeks betogingen door Palestijnen maken echter deel uit van 70 jaar verzet tegen de bezetting van Palestina en de verdrijving van honderdduizenden mensen uit hun vernietigde dorpen.

De verhuizing van de Amerikaanse ambassade was niet eens een aanleiding, wel de 70ste verjaardag van wat Palestijnen heel terecht de catastrofe of Al-Nakba noemen.

De berichtgeving in het journaal van 19 uur op de dag van het bloedbad was even grotesk. “Bij zware protesten aan de grens van de Palestijnse Gazastrook met Israël zijn vandaag al zeker 50 mensen om het leven gekomen. Volgens Palestijnse bronnen zijn ze doodgeschoten door Israëlische soldaten”, las de nieuwslezer van zijn autocue af. Terwijl de beelden van de schietpartij en de Palestijnse slachtoffers over alle nieuwslijnen van sociale media rolden, moest u nog even twijfel zaaien. Het waren volgens u enkel Palestijnse bronnen die zeiden dat ze doodgeschoten werden door Israëlische soldaten. Dat moest toch nog even onderzocht en bevestigd worden, leek u te willen insinueren.

Israël reikte u de framing aan en u aanvaardde die even gretig als de uitgelaten Rode Duivels-supporters die de gekke hoofddeksels van sponsor Jupiler op hun kruin zetten. Volgens die framing wordt een welvarend landje met geciviliseerde witte mensen aangevallen door bloeddorstige Hamas-fanaten die ja, die gewoon jaloers en haatdragend zijn. Een beetje zoals Europa belaagd wordt door vluchtelingen uit moslimlanden. En daar moet je je met alle mogelijke middelen tegen verdedigen natuurlijk.

Dat Hamas uitgedaagd wordt door deze nieuwe generatie betogers, dat deze acties georganiseerd door ongebonden jongeren grotendeels aan hun controle ontsnappen, dat zij daardoor een tactische zwenking moesten maken en tijdelijk alle geweld moesten afzweren, dat kwamen we natuurlijk niet te weten. Hamas-leider Yehya Sinwar – die zich volgens het internationaal recht gewapend mag verzetten tegen het bezettingsleger – zag zich op een persconferentie voorafgaand aan de protestactie verplicht om mee te gaan in de retoriek over vreedzaam, Ghandiaans verzet die de jongere generatie hem opdrong. Hij had het zelfs heel even over ‘peace and love’.

U had nog meer duiding kunnen brengen en uitleggen dat de keuze voor geweldloos verzet er een is uit wanhoop, maar ook het resultaat van het werk van door de internationale gemeenschap gesponsorde ngo’s die daar al jaren heel hard op in zetten. Doe zoals Martin Luther King en zijn jonge activisten in Selma, Alabama. Stap onversaagd, maar volstrekt vreedzaam af op de tot de tanden gewapende agenten met hun razende honden en toon de wereld wie het moreel gelijk aan zijn kant heeft. Duizenden kogels doorboorden die wensdroom en laten elke Palestijn achter met één prangende vraag: wat nu?

Maar duiding is niet aan u besteed. Uw absolute sterreporter, Rudi Vranckx, gaf het in De Afspraak graag toe. “Beide kanten hebben hun eigen narratief en beleving van de geschiedenis en waarneming van goed en kwaad.” Zo heeft Israël het het liefst. Als je niet zoals Joods Actueel pal achter elke kogel staat, stel het conflict dan voor als iets dat ontsnapt aan elke rationele logica en schuldvraag. Iets waar goedmoedige Europeanen alleen melancholiek kunnen over verzuchten dat ze het ook allemaal niet meer begrijpen. In de nasleep van het bloedbad maakte u die houding ook redactioneel aanschouwelijk. U vroeg aan Michael Freilich en aan een woordvoerder van Broederlijk Delen om elk hun ‘narratief’ neer te pennen. Het publiek moest dan maar zelf kiezen, of liever, ontmoedigd het hoofd afwenden van zoveel onbegrijpelijk wederzijds onbegrip.

Journalistiek komt in deze wereld neer op berichtgeving over conflicten. Objectieve verslaggeving betekent niet doen alsof de waarheid altijd ergens in het midden ligt. Wie met zo’n ingesteldheid naar een vernietigende oorlog tussen een militaire wereldmacht en een onderdrukt volk kijkt, komt onvermijdelijk in het kamp van de onderdrukker terecht. Wat in Palestina gebeurt, is geen onverklaarbare botsing tussen twee visies. Het is een verhaal van schendingen van mensenrechten, van kolonisering, van VN-resoluties die consequent door één partij aan de laars worden gelapt. Objectief zijn betekent de kant kiezen van het internationaal recht. Een beul heeft niet hetzelfde spreekrecht als zijn slachtoffer.

Waarom dit stuk schrijven en niet eerder even aankloppen bij uw ombudsman? Anderen hebben dat eerder al gedaan. Toen uw ‘neutrale en objectieve correspondente’ onlangs zonder verpinken het Joods Actueel-standpunt mocht opzeggen, werden er enkele protestbrieven gestuurd naar de ombudsman (Zie Ankie Rechess’ ‘neutrale uitleg’ over Israëlische aanval op betogers Gaza).

Zij kregen dit hallucinante antwoord.

“Het is ook voor mij duidelijk dat in deze interventie ook een kritische noot had gepast ten aanzien van Israël. Met name de harde aanpak aan de grenzen krijgt ook binnen Israël wel kritiek. Hierover was aanvankelijk een aparte vraag aan Ankie Rechess voorzien die door tijdsgebrek helaas is weggevallen. Dat is voor alle duidelijkheid niet de verantwoordelijkheid van Ankie Rechess.”

Het is schokkend in zijn eenvoud en eerlijkheid. Daarmee slaat u meteen ook de vloer weg onder de hoop dat het ooit beter wordt. Ooit zal u hiermee de geschiedenisboeken halen. Dit bloedbad wordt het Sharpeville van het Israëlische regime. In 1960 werden 69 betogers doodgeschoten in deze Zuid-Afrikaanse township. Het was het prille begin van het einde van het apartheidsregime en het bloedbad wordt nog altijd elk jaar herdacht op 21 maart, de internationale dag tegen racisme.

Net als nu kozen de Belgische media waaronder de toenmalige BRT in 1960 volledig de kant van de agressor.  De geschiedenis heeft hen volledig ongelijk gegeven. Jammer genoeg is dat nu ook weer het geval. Op de internationale dag van de bevrijding van Palestina die er zonder enige twijfel zal komen zal men ook over u oordelen.

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!