Hieronder volgt de tekstversie van het interview.

Illan Pappé: “Vandaag maken we een heel belangrijk moment mee in de geschiedenis van Palestina. Aan de ene kant heb je de openingsceremonie in Jeruzalem, die in essentie het einde betekent van de Amerikaanse betrokkenheid bij het vredesproces tussen Israël en Palestina. De houding van president Trump is op dat gebied niet zo verschillend van die van de vorige presidenten. Alleen zijn stijl is anders. Trump is heel transparant, hij zegt: ‘wij Amerikanen zijn geen eerlijke onderhandelaars. Het vredesproces ging nooit over vrede brengen tussen Israel en de Palestijnen. Het is vooral om de Israelis te helpen, de Palestijnen te overtuigen om zich te onderwerpen.'”

“De aanvaarding van de Amerikaanse bemiddeling is nu voorbij. Zelfs de meest gematigde Palestijn, zelfs Abu Mazen, zal Amerikaanse bemiddeling niet meer aanvaarden na deze recente gebeurtenissen.Wat in Gaza gebeurt kan je zien als een Palestijnse reactie op deze nieuwe realiteit. Nu is het is veel duidelijker waar we staan.Er bestaat geen kans meer op een diplomatiek proces.Wat we in feite hebben is een apartheidsstaat,  die zich uitstrekt van de Jordaan tot de Middellandse Zee, … Veel mensen wereldwijd en zelfs Palestijnen geloofden dat ze misschien die realiteit konden veranderen met het vredesproces dat gebaseerd is op de pax Americana en de tweestatenoplossing. Vandaag is dit totaal ongeloofwaardig geworden.” 

Bevrijdingsbeweging

“Er bestaat spijtig genoeg geen nationale Palestijnse bevrijdingsbeweging meer. Maar we moeten vertrekken van wat we hebben. Wat we vandaag hebben zijn jonge mensen in de Gazastrook die zeggen: ‘het is genoeg geweest’. Ze willen de wereld tonen dat ze niet mogen vergeten worden. Je ziet dat de betoging in Gaza het recht op terugkeer linkt met de vraag om de belegering en blokkade van Gaza te beëindigen. Voor hen maakt de de belegering van Gaza en de bezetting sinds 1948 deel uit van hetzelfde verhaal.”

“De belangrijkste vraag is nu hoe de rest van de Palestijnen zullen reageren. Wat zal de Palestijnse Autoriteit in Ramallah nu doen nu er geen Pax Americana meer is? Wat zullen ze doen na het bloedvergieten en slachtingen in de Gazastrook? Zullen ze nog steeds stil blijven en niets doen? Of zullen ze hun meningsverschillen opzij zetten en een eenheidsfront creëren? Wat zullen de Palestijnen binnen Israël doen? Zullen ook zij blijven zwijgen zoals ze tot nu toe gedaan hebben of overgaan tot een andere strategie als reactie op deze nieuwe ontwikkelingen?” 

EU en de wereld

 
En dan is er de grote vraag hoe de wereld zal reageren. Het Amerikaans standpunt kennen we al. Het is interessant om te weten hoe de EU zal reageren, al valt er niet veel hoop te verwachten van de EU. Het is een grote organisatie die over veel issues niet overeenkomt. En veel EU-lidstaten, aoals Duitsland, Frankrijk en zelfs Groot Britannië zijn bang om Israël tegen de schenen te schoppen.  Zonder een verandering in de houding van deze regeringen, wordt het moeilijk voor de EU om een constructieve rol te spelen.
“Het beleid van de EU is eerst en vooral gebaseerd op angst. Het is ook gebaseerd op een schuldcomplex. Het heeft te maken met het feit dat de EU, België inbegrepen, de gebeurtenissen tijdens de holocaust geen plek heeft gegeven. Het Zionisme stelde hen gerust dat zij het Europese Joodse probleem gingen oplossen en dat is betreurenswaardig. Het is één van de redenen waarom er nog steeds veel racisme is in Europa.Het is omdat de mensen niet goed zijn omgegaan met de gebeurtenissen tijdens de holocaust.” 

Verandering

Verandering in Palestina zal er enkel komen door grote druk van buitenaf. Dezelfde soort druk waarmee Zuid Afrika mee te maken had gedurende de Apartheid. 

Met een verenigd Palestijns verzet en een moedige politieke elite in de wereld, is er hoop op verandering. Maar zonder dit wordt het heel moeilijk. Ik heb het dan zelfs niet over de houding van de Arabische wereld, waar de leiders hun engagement tegenover Palestina totaal zijn verloren. En ik spreek ook niet over de Joods- Israëlische maatschappij. Daar heb ik ook heel weinig hoop op verandering.

Nieuw boek

“Ik kom hier in Leuven mijn nieuw boek voorstellen. De tien mythes van Israël. Dit is boek is ontstaan uit mijn werk als academicus en activist. Activisten zijn enorm geëngageerd maar ze missen soms de kennis en academici hebben veel kennis maar zijn bang voor activisme. Dit boek is een poging om aan te tonen dat je beiden kan zijn.”

“Je kan een geïnformeerde activist zijn. En de zwakke punten van activisten is het Israëlische discours counteren. Ik heb in mijn boek tien van dergelijke Israëlische mythen uitgelegd.”