Beste Maggie De Block, beste mevrouw de minister,

“Ik zie het niet meer zitten.” Dat zei Koen, een vriend van me, onlangs, toen ik hem vroeg hoe het ging. “Ik ben het beu, ik ben op. Dit kan toch niet meer?”, zuchtte hij, toen ik vroeg wat er aan de hand was.

Minister De Block, het was een van uw maatregelen die de druppel vormde die de emmer deed overlopen. U vond het nodig om mensen als Koen te doen inleveren. Tot 300 euro netto per maand. In zijn geval rond de 250 euro. Zomaar. Ineens. Dat bedrag is net wat hij nodig heeft om iets opzij te zetten wanneer hij alle andere kosten betaald heeft. Om te sparen voor een nieuwe fiets. Om dat noodzakelijke tandartsbezoek te doen. Niet om zotte dingen mee te doen. Gewoon, om een beetje te leven.

Koen was 27 toen hij een auto-immuunziekte kreeg en later kwam daar nog non-hodgkin bovenop. Lymfeklierkanker. Tijdens de chemokuur kreeg hij – buiten de neveneffecten zoals haarverlies, verzwakking en vermoeidheid – ook nog een zware longontsteking en een zona op zijn linkeroog en linkerhelft van zijn gezicht. Hij verzwakte toen erg, maar bovenal kreeg hij enorm veel angst.

Maar een week na de laatste behandeling, mevrouw de minister, ging hij al terug werken. Zo zit ie nu eenmaal in elkaar. Geen zittend gat.

Maar door reorganisaties op het werk, steeg plots de werkdruk naar een ongezien niveau waardoor Koen een zware burn-out kreeg. Door die burn-out verloor hij niet enkel zijn job maar ook zijn partner én zijn huis. Zo vlug gaat dat. Hij moest vervolgens noodgedwongen naar een psychiatrisch ziekenhuis om zich te laten behandelen voor een depressie, niet onbegrijpelijk na al die tegenslagen. Maar Koen is een vechter. Niettegenstaande alle tegenslagen kwam hij er bovenop. Heel langzaam, maar hij dééd het wel.

Ondanks zijn nog steeds penibele woonsituatie en de vele kopzorgen – omdat hij nog altijd niet helemaal genezen is – werkt hij toch deeltijds en ontvangt hij een aanvullende uitkering.

Maar toen kwam u daar tussen. “Maggie De Block snoeit in de uitkeringen!”, moest hij in de kranten lezen.

Koen is altijd iemand geweest die integer wenst te zijn. Dat is zijn drijfveer. Hij heeft ook altijd een maatschappelijk engagement gehad. Hij deelt eerder dan dat hij voor zichzelf denkt en doet. Verder heeft hij een sterk ontwikkeld rechtvaardigheidsgevoel. Ooit was hij ook een onbezorgd en blijmoedig iemand die heel rustig bleef bij alles. En dat is veranderd. Door alles wat hij heeft meegemaakt. Hij heeft doodsgedachten gehad. Hij heeft jarenlang ernstige slaapproblemen gehad.

Ondanks alles, is hij een vechter. En misschien is dat wel zijn belangrijkste karaktereigenschap.

Hij zit al jaren in het systeem van progressieve werkhervatting. Want, vergis je niet, hij wil werken. Werken betekent deelnemen. Aan het sociale leven. Werken betekent waardigheid ook. En het systeem van progressieve werkhervatting, waarbij je bovenop je loon nog een uitkering geniet, biedt perspectief. Perspectief dat hij op zeker moment kwijt was. Hij was namelijk alles kwijt op een zeker moment. Zelfs zijn identiteit. Hij leefde op een kamertje in een therapeutische instelling. Gedurende één jaar. Hij zit nu jaren in dat systeem en het heeft ervoor gezorgd dat hij eindelijk terug een geluksgevoel kent. Iets dat weg was. Want hij zat in survival-modus.

Tot er berichten verschenen over het snoeien in uitkeringen. Zijn wereld stortte in bij een brief in de bus van de mutualiteit en dat krantenartikeltje in De Standaard. Dit was een slag in zijn gezicht! Een uppercut. Een belediging. Een sadistisch gebaar zelfs. In dat zelfde artikel moest hij dan ook nog eens lezen dat mensen met een inkomen boven de 4.000 euro bij werkhervatting een verhoogde uitkering krijgen. Deze maatregel was voor hem een enorme morele opdoffer. Na jaren verlost te zijn van paniekaanvallen en depressieve gedachten kwam het allemaal terug. De angst om in armoede terecht te komen. Om niet echt meer te kunnen leven. Om in een sociaal isolement te geraken. Om er terug onderdoor te gaan.

“Wat een ongelooflijk misprijzen heeft Maggie voor zieken. Voor kwetsbare mensen. Zij en haar regering. Het is alsof zieken quasi gecriminaliseerd worden. Op zijn minst verdacht. Ja, er zal wel sociale fraude zijn, maar mijn medisch dossier is een bewijs. Een vuistdik bewijs, dat ik geen komediant ben En ik ben er zeker van, dat velen dat in dergelijke situaties niet zijn”, zei Koen me.

Gelukkig kwamen er mensen voor Koen op. In ons parlement, maar ook op straat. Als er weer minachtend gedaan wordt over een vakbondsbetoging, staan er toch telkens weer mensen recht die die kritiek naast zich neerleggen en het niet nalaten om op te komen voor mensen zoals Koen. Zij geven Koen en alle anderen een gezicht. Toen er kritiek kwam hebt u die maatregel dan toch tijdelijk aan de kant geschoven. Of tenminste u wil nu een overgangssysteem invoeren. Enkel de toekomstige zieken zullen getroffen worden.

Toen ik Koen daarover aansprak was hij wel opgelucht, maar hij bleef benadrukken dat het niet kan, dat mensen zoals hij in zo’n rollercoaster geduwd worden. Dat ministers doordachter te werk moeten gaan en niet moeten spelen met het lot van mensen. Hij was opgelucht … tot vandaag. Hij kreeg namelijk zijn belastingbrief in zijn bus, eentje waarvan je achterovervalt. Als men al niet neemt van mensen langs de ene kant, vindt men wel een andere manier om ze te koeioneren. Hij is er het hart van in. Ook blijft hij zich zorgen maken over de toekomstige zieken. Zullen anderen straks wél moeten inleveren? Zullen mensen, die ziek worden en pech krijgen in de toekomst heel die rollercoaster ook moeten meemaken? Zullen zij ook zo veel extra kopzorgen krijgen? Zouden zij, net zoals Koen, emotioneel helemaal leeg gezogen worden?

Zou u het kunnen, minister De Block, om na uw kankerdiagnose op uw werk te zijn, alsof er niks aan de hand is? Of een week na uw laatste chemo, waarbij u bijna het loodje gelegd hebt, terug te verschijnen op uw werk? Zou u het kunnen? Het gaat hier over mensen, niet over robots of over nummertjes.

Minister De Block, u beslist zo maar om honderden euro af te pakken van zieke mensen die ondanks hun ziekte terug deeltijds gaan werken. Geld dat ze nodig hebben om gewoon een beetje te leven. Vindt u nu echt dat mensen als Koen de enige groep zijn die uw begroting moeten doen kloppen? Is er bij de miljonairsvrienden van Open VLD echt niemand te vinden die wel makkelijk 300 euro per maand kan missen? Of bij de farmaceutische sector die u blijft in de watten leggen en die van u zonder zorgen 206 miljoen euro over hun budget mochten gaan (zoals bleek uit berekeningen van sp.a)?