Als een regering bespaart op de kap van langdurig zieken die nog heel graag aan de slag zijn, vind ik dat bijzonder pervers. Het getuigt van weinig respect voor deze groep mensen die dikwijls ook nog eens hoge medische kosten moeten ophoesten.

Ik ben een werknemer van bijna 57 jaar en heb 40 jaar werkervaring op de teller. Zes jaar geleden vernam ik dat ik lijd aan hemochromatose – te veel ijzer in het bloed – en een metabolische aandoening met een hele resem ongemakken en beperkingen waarbij de klok niet meer terug te draaien is. Van diverse kanten hoorde ik dat werken niet meer voor mij zou zijn weggelegd. Maar toch had ik nog de wil en de motivatie om opnieuw aan de slag te gaan, ook al is het dan maar deeltijds.

Na een ziekteperiode van 21 maanden ging ik, met goedkeuring van de medisch adviseur, opnieuw twee dagen per week aan het werk. Na 14 maanden viel ik weer uit voor 12 maanden, en sinds 1 juni 2017 werk ik weer 2 dagen per week. Van de medisch adviseur krijg ik ‘voor onbepaalde duur’ de toestemming om deels te werken. In stilte hoop ik deze toegestane activiteit vol te mogen houden tot aan mijn pensioengerechtigde leeftijd. 

Donderslag bij heldere hemel

Op woensdag 21 maart 2018 valt er een brief van mijn ziekenfonds CM in de brievenbus. Een donderslag bij heldere hemel op de eerste dag van de nieuwe lente. Groot was mijn verbazing toen ik las dat er iets ging veranderen aan de uitkering die ik van het RIZIV ontvang; die uitkering combineer ik met het stuk loon dat ik verdien door deeltijds te werken. Na de brief met moeite te hebben ontcijferd, valt mijn euro: dit is een pure besparingsmaatregel, met dank aan Maggie en de hele regering. Deze informatie bereikt mij amper 10 dagen vooraleer de maatregel van kracht wordt. Beneden alle peil. Als nieuwsgierige burger die de actualiteit volgt heb ik nergens, maar dan ook nergens, iets gehoord of gelezen over de ingreep. Of hoe deze regering geruisloos bespaart op de kap van langdurig zieken.

Hoeveel van mijn uitkering zal ik kwijtspelen? Dat kan momenteel niemand mij vertellen, ook al gaat de maatregel in op 1 april 2018. Noch de CM noch het RIZIV kunnen mij zeggen hoeveel ik nog per dag zal krijgen als uitkering. Op zijn minst zeer vreemd voor een maatregel die is uitgewerkt in het beheersorgaan van het RIZIV, waarin ook de ziekenfondsen zitten. Een maatregel die is goedgekeurd door de regering.

Bovendien wordt de duur van mijn deeltijdse tewerkstelling in de tijd beperkt. Nieuwe langdurig zieken zullen vanaf 1 april aanstaande nog voor maximaal 2 jaar toestemming kunnen krijgen van de medisch adviseur. Wie al in dit statuut werkt, zal voor 1 april 2019 de boodschap ontvangen dat de onbepaalde periode wordt omgezet in nog maximaal 2 jaar. Wat volgt daarna? Grote onzekerheid. In de brief van mijn ziekenfonds wordt daarover niets gezegd. Volledige en begrijpelijke informatie geven: het blijft blijkbaar toch iets moeilijks.

Waarom altijd dat straffen

Akkoord, ik kan begrijpen dat een overheid langdurig zieken wil aanmoedigen om deeltijds – of voltijds, als dat mogelijk is – het werk te hervatten. Ik ben persoonlijk heel tevreden met de kans die ik heb gekregen. Mààr ik kan niet appreciëren of aanvaarden dat ik én vele anderen hiervoor moeten worden gestraft. Maatregelen van deze aard werken toch alleen maar contraproductief? Denkt de regering nu écht dat ze hiermee langdurig zieken weer aan het werk zal helpen?

Vergeet het maar! Dit is gewoon een onrechtvaardige besparing die zonder veel blikken en blozen wordt doorgevoerd. Het is perfect mogelijk om een positief beleid te voeren en langdurig zieken te stimuleren om het werk te hervatten. Maar deze regering denkt veel liever in termen van sancties en straffen. Ze wijst liever met het vingertje naar mensen die er nooit om hebben gevraagd om langdurig en/of ongeneeslijk ziek te worden. Ik ben dit beleid alvast kotsbeu. 

Ziekenfondsen en vakbonden gaan hierbij niet helemaal vrijuit. Allebei hebben ze vertegenwoordigers in het beheerscomité van het RIZIV en zouden ze hiervan op de hoogte moeten zijn. Als ziekenfondsen en vakbonden dit blauw-blauw laten, zijn langdurig zieken de pineut. Zeg maar gerust: zwaar gesjareld!