Het vrouwenstemrecht viert dit jaar in België zijn 70e verjaardag, het hoofd van onze federale politie is een vrouw en vrouwensport komt steeds vaker aan bod dan een aantal jaar geleden. Alles lijkt de goede kant op te gaan, en vaak horen we dan ook dat er geen reden meer is om feminist te zijn. Maar is dat dan zo?

Seksuele intimidatie en grensoverschrijdend gedrag zijn nog steeds alledaagse kost voor heel wat vrouwen. In een wereld waar iedereen voor de wet gelijk is, lijkt niets minder waar. Op de werkvloer, op straat, in sportclubs, op scholen en universiteiten, nergens lijken vrouwen volledig veilig. #MeToo is niet enkel een hashtag, waar verhalen opduiken die al te lang verzwegen worden. #Metoo is een maatschappelijk probleem dat een structurele oplossing nodig heeft. Want als we binnen onze eigen regeringen vrouwen al zoveel minder kansen geven, hoe kunnen we dan verwachten dat dit in de samenleving ons wel lukt?

In België is er nog steeds een loonkloof van maar liefst 20% en tot op de dag van vandaag zijn vrouwen ondervertegenwoordigd in alle leidinggevende posities. Zo zijn 81% van de topmanagers mannen in ons land. Onze federale regering bestaat uit 18 ministers en staatssecretarissen waarvan vier (!!!) vrouwen. Uit een analyse van Zij-kant blijkt dat 34% van de schepenen en 16% van de burgemeesters een vrouw is. Die cijfers zijn niet enkel overduidelijk, ze tonen ook een groot probleem aan. Hoe krijgen we ooit gelijke rechten en kansen in de maatschappij als we niet eens een gelijke representatie hebben? Hoe is mogelijk dat er in die 70 jaar amper progressie is gemaakt in ons land van stemrecht naar ‘regeerrecht’?

Hoe komt dit?

Ligt dit aan het feit dat vrouwen met ambitie vaak worden afgeschilderd als arrogant, terwijl ambitieuze mannen dan weer wordt gezien als een pleonasme?

Ligt het dan misschien aan de framing van de media, die vrouwen in hoge functies graag profileren als “vrouwen met ballen aan hun lijf, die goed hun mannetje kunnen staan?”

Of ligt misschien aan het gebrek aan vrouwelijke rolmodellen, die meisjes laten dromen van grootste dingen en hun de moed geven om buiten de lijntjes te kleuren?

Ik weet niet waaraan het ligt, maar ik weet één ding zeker. Het ligt niet aan ons, vrouwen die niet sterk, slim, stoer of capabel genoeg zijn. Neen. Wij moeten niet “ons mannetje kunnen staan” of “ballen aan ons lijf hebben”  of een extra inspanning doen om het verschil te kunnen maken.

We moeten wél gelijke kansen krijgen, om het verschil te mogen maken. Enkel zo komen we tot een beleid dat echt ieders rechten en kansen verdedigt.

Daarom is feminisme nog elke dag van belang. We moeten op de barricades blijven staan, zoals zoveel vrouwen ons voordeden. Voor een toekomst waarin iedereen zich veilig en gewaardeerd voelt.

Oona Wyns, bestuurslid Jongsocialisten
Sam De Pape, AV-lid Jongsocialisten