"Samen tegen het Islamisme", schrijft Theo Franken op zijn Facebook-pagina onder deze foto. De N-VA mag van geluk spreken dat zo’n moedige, mondige en ondernemende vrouw ruim vóór het tijdperk van Theo Francken in België aanmeerde. Stel je even voor dat deze gepassioneerde islamofobe opiniemaker door de ambtenaren van het Iraanse regime geïdentificeerd en naar Iran gedeporteerd zou worden? Bron: Facebookpagina Theo Francken
Opinie, Wereld, Samenleving, Politiek, België -

Angst is de broer van dood: N-VA, zijn pionnen en verkiezingsthema’s

Met 2 jaar leeftijdsverschil vluchtten we beiden uit Iran. Ik op mijn 13e met mijn moeder; Darya Safai op haar 25e samen met haar man. Ik meerde hier aan in 1991, zij in 2000. Hier werden we beiden taaie activisten. Mijn strijd kristalliseerde zich uit rond gelijke sanitaire rechten voor vrouwen. Darya’s strijd rond vrouwen die onder Islamisme lijden. Ik wil gratis toiletten voor vrouwen in het straatbeeld. Darya wil hoofddoeken uit het straatbeeld en zo komt ze op de tweede plaats van de N-VA-lijst. Ik ben nog politiek dakloos.

vrijdag 26 januari 2018 12:04
Spread the love



Om impact te maken bij haar publiek benadrukt de activiste regelmatig dat ze uit eigen ervaring spreekt. Dat is een sterk overtuigingsmiddel bij een publiek dat hier niet van beter weet. Sommige mensen kennen niet eens het verschil tussen Irak en Iran, laat staan of ze enige notie hebben over de complexe politieke structuur in Iran. Darya, maakt handig gebruik van deze onwetendheid. Het feit dat de “Islamitische Republiek” in Iran een agressief, repressief en vrouwvijandig regime is, rechtvaardigt nog niet om gelijk welke (valse) bewering te gebruiken om je eigen verhaal kracht bij te zetten.

“Vrouwenrechten in een tijd van oprukkend islamisme”, zo titelt de lezing van Darya Safai (43 j), een Iraanse activiste. Op 28 januari wordt u van harte door de N-VA in Pellenberg uitgenodigd op haar nieuwjaarsreceptie. “Kom toosten op het nieuwe jaar”, lees ik in de agenda van de N-VA-website. Proost op anti-islamisme. De verkiezingscampagne van de N-VA voor de komende lokale verkiezingen is al ingezet: vluchtelingen, migratie en islam zijn de thema’s.

Het thema van de islam lag mooi bovenaan de agenda van de partijtop. Nog lang voor de ophefmakende affaire van een groep Soedanezen die op een omstreden wijze naar Soedan werden gedeporteerd en waarbij de staatssecretaris voor Asiel en Migratie onder vuur kwam te liggen na berichten van folteringen van de teruggestuurde vluchtelingen. Nog langer voor de recent opgelopen blamage van de minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon omtrent de opruiming van migranten in het Maximiliaanpark. En tenslotte nog veel langer voor het geïntroduceerde valse dilemma van migratie of welvaartstaat door de partijvoorzitter van de N-VA en de burgemeester van Antwerpen Bart De Wever.

In het kader daarvan werd Darya Safai door de N-VA gevraagd om na Bart De Wever op de tweede plaats van de verkiezingslijst in Antwerpen op te komen. Hoewel ze nog geen “ja” heeft gezegd, is haar campagne vanaf begin 2017 al stevig van start gegaan. Ze wordt mooi binnen de partijkleuren geframed als iemand die vanuit haar eigen ervaring grote vraagtekens plaatst bij de hijab (hoofddoek) en bij hoe sommige feministen hier de hoofddoek soms onder het mom van individuele keuzevrijheid verdedigen.

Haar opiniestukken en lezingen passen naadloos binnen het discours dat N-VA-kopstukken, zoals Theo Francken en Bart De Wever, over islam, moslims en integratie hanteren. Net als haar masters is Darya opvallend behendig in negationisme van polarisatie, stigmatisatie, discriminatie en zelfs onbeschaamd racisme.

Zo wordt ze netjes geïnstrumentaliseerd en laat zich gebruiken als uithangbord voor een partij die op die manier wil laten zien dat ze het goed meent met Vlamingen met een migratieachtergrond (tot 3 generaties terug), asielzoekers en vluchtelingen. Bovendien, wie beter dan een vrouwenactiviste kan de Vlamingen overtuigen dat N-VA, op Pol Vandendriesche na, het ernstig meent met de gelijkheid tussen vrouwen en mannen?

De N-VA mag van geluk spreken dat zo’n moedige, mondige en ondernemende vrouw ruim vóór het tijdperk van Theo Francken in België aanmeerde. Stel je even voor dat deze gepassioneerde islamofobe opiniemaakster door de ambtenaren van het Iraanse regime geïdentificeerd en naar Iran gedeporteerd zou worden?

De communautaire kwestie en een onafhankelijk Vlaanderen zijn nu even in de koelkast. Voor deze verkiezingen staan thema’s als “veiligheid”, integratie, migratie, vrouwenrechten en islam op migratievraagstuk centraal bij de N-VA. En Darya geeft tenslotte een gezicht aan hoe een “model allochtoon” en “feministe” er zou moeten uitzien.

Voortaan betreedt zij in het spoor van Zuhal Demir als straffe madam de politieke arena en zet ze – zoals Rachida Aziz[1] het benoemt – met de masters tools de publieke opinie van Vlaanderen naar haar hand.

Import van het ene buitenlandse probleem is de andere niet

Als er in Antwerpen rellen uitbreken tussen Koerden en Turken, is een veel gehoorde opmerking dat die “nieuwe Vlamingen” hun politieke strijd niet mogen importeren in “onze” gemeenschap en ze al helemaal niet mogen uitvechten in “onze” straten. “Ik veroordeel ten strengste hoe een buitenlands conflict geïmporteerd wordt”, reageerde Bart De Wever, onmiddellijk na de rellen in zijn stad. Hij zwoer dat hij zeer hard zou blijven optreden, tegen dit soort gedrag dat haaks staat op de vrijheid van meningsuiting die “wij in onze stadsgemeenschap koesteren. Die vrijheid vereist respect voor elkaar. Ongeacht persoonlijke overtuiging of afkomst”, luidde het.

Ook volgens Theo Francken voedt dit soort incidenten de negatieve gevoelens bij de bevolking. Het zou niet mogen dat we hieraan wennen, voegde hij eraan toe. Dat hij zelf liegt voor de camera en het parlement over de geplande deportaties van Soedanezen voedt natuurlijk geen negatieve gevoelens bij de bevolking. In tegendeel: hij wordt populair.

Teruggekeerde Syriëstrijders moeten geïsoleerd en strikt opgevolgd worden, omdat met hen ook de Jihadistische strijd is teruggereisd. Sommige IS-strijders mogen zelfs niet terugkeren naar België. Minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon (N-VA) vindt dat het een “consequentie van een levenskeuze” is als een Belgische IS-strijder in Irak de doodstraf krijgt. Maar de Catalaanse Puigdemont krijgt wel een hand boven het hoofd van Jambon omdat de “consequentie van zijn levenskeuze” 30 jaar gevangenis tot gevolg heeft in Spanje. Akkoord, de Catalaanse Puigdemont en co zijn geen IS-strijders en Spanje is geen Irak of Syrië.

Bovendien, waren het niet net de Vlaams-nationalisten die ooit vragende partij waren om amnestie te verkrijgen voor de collaborateurs die aan het Oost-Front samen met de nazi’s weerloze mensen executeerden en meewerkten aan deportaties en daarvoor ettelijke acties voerden? Van dubbele maten en gewichten gesproken.

Dezelfde dubbele standaarden worden ook toegepast bij de nieuwe aanwinst van de partij, Darya Safai. Als zij haar strijd tegen het verplicht dragen van een hoofddoek in Iran of het stadionverbod voor Iraanse vrouwen importeert naar België, wordt dat in de schijnwerpers geplaatst. Sterker nog de N-VA spint juist garen bij een geïmporteerde strijd om zo opnieuw moslims/hoofddekkers[2] in een hoekje te duwen en de critici de mond toe te snoeren.

Een vredesvrouw

Darya Safai werd bekend door haar activisme met haar actiegroep Let Iranian Women Enter Their Stadiums. Sinds de oprichting van haar actiegroep in 2014 reist ze de wereld rond en voert ze strijd voor het recht van Iraanse vrouwen om sportwedstrijden bij te wonen. Tijdens haar actie in het Italiaanse Pesaro werd ze tijdens een volleybalwedstrijd op een brutale wijze het stadion uitgezet, wat het internationale nieuws haalde en een stevige mediarel in Italië veroorzaakte.  

Een jaar na de oprichting van haar actiegroep Let Iranian women enter their stadiums, schreef ze ook het boek “Lopen tegen de wind”. Op Liberales becommentarieert men haar boek als volgt: “Het boek van Safai toont alvast aan dat de weg nog lang is en dat ze alle steun kan gebruiken, ook van de vermeende progressieve vrouwenbewegingen in België zoals VOK en BOEH die wel steeds opkomen voor het recht om in ons land een hoofddoek en boerkini te dragen, maar vergeten dat die in Iran juist wordt opgedrongen door een religieuze dictatuur”.

Ondanks haar kritiek op sommige feministische groepen werd ze naar aanleiding van haar internationale acties in 2016 in de Senaat door de Vrouwenraad, een koepelorganisatie van een veertigtal vrouwenbewegingen, gehuldigd als Vredesvrouw.

Een islamofoob rolmodel voor nieuwe Vlamingen

Darya Safai wordt door de N-VA met haar verschillende tandartspraktijken als een rolmodel voorgesteld. Van de N-VA kreeg ze in 2016 de Ebbenhouten Spoor, een erkenning van de N-VA voor verdienstelijke nieuwe Vlamingen.

Deze felle Iraanse activiste, hooggeschoold, ondernemer, mediageniek en communicatief in drie talen belichaamt voor de partij perfect wat de norm voor alle nieuwkomers en Vlamingen met een migratie-achtergrond zou moeten zijn.

Toch is het niet voor iedereen weggelegd om binnen 17 jaar voldoende kapitaal bij elkaar te krijgen om niet één maar drie ondernemingen uit de grond te stampen. Niet alle vluchtelingen hebben de luxe om op financiële steun van een kapitaalkrachtige familie te kunnen rekenen en/of met voldoende kapitaal uit het thuisland te vertrekken. Bovendien is het evenmin evident om op weg naar hier financieel niet geplunderd te worden door een netwerk van mensensmokkelaars.

Hoe dan ook valt het niet te betwijfelen dat ze een schoolvoorbeeld is van hoe vluchtelingen, migranten en asielzoekers die hierheen komen niet noodzakelijk profiteurs zijn die alleen van het sociale welzijn profiteren. Ze laat inderdaad zien dat wie migreert of vlucht, een ondernemer is en dus bijdraagt aan de sociale kas.

Als vrouwenactiviste wil ze niet alleen de moslima’s van hun onderdrukkende hoofddoek bevrijden. Ze spelt zelfs de les aan “verwende” feministen hier die geen enkel benul hebben van onderdrukking, maar wel dure theorieën verkopen over “baas zijn over eigen hoofd”. Wat weten die zelfverklaarde feministen over de onderdrukking die wij, Iraanse vrouwen, aan den lijve zelf hebben ondervonden door de politieke islam?

Het valt niet te ontkennen: Darya Safai is een madam met een stevig stel lippen aan haar lijf en de manier waarop ze in haar eentje actie voert voor het lot van Iraanse vrouwen is bewonderenswaardig. Maar dat ze haar traumatische ervaring, die dezelfde zijn als de mijne en vele andere Iraanse vrouwen, als wapen gebruikt om een andere groep mensen (vrouwen met een hoofddoek aan) hier in een hoek te plaatsen, holt haar strijd voor vrouwenrechten volledig uit.

Opnieuw woordenboek boven halen

Op verzoek van het Liberaal Vlaams Studentenverbond Gent (LVSV) gaf ze eind vorig jaar in het Liberaal Archief te Gent een lezing ‘De islam en het Westen’. En ik had het geluk om haar lezing bij te wonen.

De organisator LVSV verenigt sinds 1930 studenten die het liberale gedachtegoed genegen zijn. “Onze kernwaarden”, zo schrijven ze op hun Facebookpagina, “zijn pluralisme, openheid en partij-onafhankelijkheid”. Het aanwezige publiek, afleidend uit het soort vragen dat  ze stelden, weerspiegelde werkelijk deze kernwaarden. Dat zette me aan om opnieuw de gangbare definities van pluralisme, openheid en onafhankelijkheid te gaan opzoeken.

“Hoe kunnen we de islamisten verbieden om naar ons land te komen?” Of: “Is het niet de schuld en het falen van sommige seculiere politieke ideologieën, denk maar aan socialisten en communisten, die de weg voor extremisme/islamisme geplaveid hebben?” En: “Moeten de Westerse feministen zich niet beter met de emancipatie van moslima’s en het gevaar van islamisme voor vrouwenrechten bezighouden dan met “manspreading” (wanneer mannen in een bus, tram of trein wijdbeens hun persoonlijke ruimte opeisen)”? Het is maar een selectie van het soort vragen dat na de lezing aan Darya gesteld werd.

Wanneer ik op een bepaald moment luidop mijn verontwaardiging uitte over het statement van een man in de zaal die stelde dat: “De gemiddelde man uit het Midden-Oosten (lees moslimland) veel agressiever is tegenover vrouwen dan wij hier bij ons”, werd me zelfs gevraagd om de zaal te verlaten. Nog geen week eerder, op 25 november, betoogde men masaal in Brussel en andere Europese steden tegen het geweld aan vrouwen hier bij ons. In een ander artikel lees ik dat zelfs één op de drie Belgische vrouwen ooit gedwongen seks heeft gehad of is verkracht.

Na de lezing van Darya Safai moest ik mijn zoektermen verder uitbreiden. Wat betekenen nu ook weer begrippen zoals vrijheid, secularisme, islam, feminisme, religie, democratie, polarisatie, stigmatiseren, kalifaat, etc.?

Helden zaaien geen angst maar gaan die te lijf

Darya beweert op een bijna romantische manier dat in België vrouwen en mannen gelijk behandeld worden. Volgens haar zouden de feministen hier hun eigen “kleine” strijdpunten moeten laten varen en eerst werk maken van de emancipatie van moslima’s. Waarom zijn ze niet solidair met Iraanse vrouwen die wel verplicht hoofddoek moeten dragen, vraagt ze zich af.

Ironisch genoeg zakte België dit jaar volgens het Global Gender Gap Report 2017 (GGGR), samengesteld door het World Economic Forum (Wereld Economisch Forum) van de 10de in 2014 naar de 31ste plaats. Dit wereldwijde rapport liet zelfs zien dat de gelijkheid tussen vrouwen en mannen op wereldvlak stagneert en de neiging vertoont om terug te lopen.

Tijdens haar lezing, maar ook in talrijke opiniestukken van haar, blijft Darya hardnekkig herhalen dat het verkeerd is om een hoofddoek als een emancipatorisch instrument te zien. Zowel boerkini’s als hoofddoeken zijn volgens haar instrumenten die de ongelijkheid tussen man en vrouw bestendigen.

Ze beweert stellig dat geen enkele vrouw uit eigen keuze een hoofddoek wil dragen. Dat wordt hen opgedrongen door sociale druk en als dat niet zo is, zijn die hoofddoekdraagsters van kinds af aan geïndoctrineerd door islamisten. De angst dat ze in het hiernamaals in de hel zouden branden en aan hun eigen haarlokken zouden worden opgehangen, zorgt ervoor dat sommige moslima’s kost wat kost een hoofddoek willen dragen, zegt ze.

Darya zelf heeft een mooie geopereerde wipneus, zoals veel andere Iraanse vrouwen. Na deze vaststelling vraag ik me spontaan af: was dat haar eigen keuze of was het vanuit de sociale druk die op dit esthetisch vlak op Iraanse vrouwen wordt uitgeoefend?

Ze vertelt dat ze vaak in Vlaamse scholen komt. Wat de vele moslimjongeren daar aan haar vertellen, is angstaanjagend, zegt ze. “We moeten ons land verdedigen”, roept ze in de zaal. De hamvraag is waartegen? Tegen de angstpsychose die ze zelf verspreidt?

Darya ontvluchtte 17 jaar geleden het islamisme van haar geboorteland en hier maakt ze er de laatste twee jaar werk van om haar angst te delen met een deel van de bevolking die daar vatbaar voor is. Is het heldhaftig dat ze haar persoonlijke verhaal en opgelopen trauma’s al dan niet bewust op een vertekende manier hier voorstelt en ze als instrument inzet om de gangbare wij-en-zij-discours verder te versterken? Is een held niet juist iemand die de angst te lijf gaat en bruggen bouwt?

Wat drijft haar om na haar geslaagde protesten tegen het stadionverbod van Iraanse vrouwen, een deel van onze samenleving die sinds de aanslagen van 9/11 de schijtpaal en de zondebok van alles lijkt te zijn geworden, verder te stigmatiseren?  

De voortdurende link die ze legde tussen de verplichte hijab (sluier) in Iran en moslima’s die hier vrijwillig er één willen dragen was voor mij tijdens haar hele betoog zoek. Na haar lezing had ik vooral de indruk dat de politieke islam de bron van al het kwaad is.

Persoonlijk verhaal of propaganda

Om impact te maken bij haar publiek benadrukt de activiste regelmatig dat ze uit eigen ervaring spreekt. Dat is een sterk overtuigingsmiddel bij een publiek dat hier niet beter weet. Sommige mensen kennen niet eens het verschil tussen Irak en Iran, laat staan of ze enige notie hebben over de complexe politieke structuur in Iran. Darya, maakt handig gebruik van deze onwetendheid. Het feit dat de “Islamitische Republiek” in Iran een agressief, repressief en vrouwvijandig regime is, rechtvaardigt nog niet om gelijk welke (valse) bewering te gebruiken om je eigen verhaal kracht bij te zetten.

Met betrekking tot Darya’s getuigenissen over Iran heb ik zelfs de hulp van de Iraanse onderzoeker, antropologe en sociologe Ladan Rahbari (LR) aan de UGent, een archeoloog van het nabije Oosten, mijn moeder en andere Iraanse vrienden, onderzoekers en activisten moeten inschakelen om te verifiëren of sommige beweringen van Darya Safai wel degelijk kloppen.

Hoewel mijn core activisme de Plasactie is, voel ik me verplicht om een aantal van haar uitspraken onder de loep te nemen want de mensen die hier geboren en getogen zijn, kunnen moeilijk verifiëren wat wel of niet van ons persoonlijk verhaal vóór de vlucht klopt.

In de volgende drie artikels behandel ik een selectie van haar merkwaardige getuigenissen over Iran en islam, tijdens haar lezing van 29 november 2017 in Gent: boven de gordel met betrekking tot hoofd en geest[A1], met de gordel met betrekking tot vrouwen in functie [A2] en onder de gordel met betrekking tot huwelijk en seksualiteit[A3].

De merkwaardige beweringen van de N-VA-diva stapelden zich op toen ze beweerde dat alle Perzen Zoroasters waren voor de komst van de Arabieren in Perzië in de 7de eeuw na christus, dat feminisme een westers fenomeen is, dat islam geen verlichting heeft gekend en dat het Abbasidische Khalifaat seculier was omdat zij wijn dronken.

“Dat alle Perzen Zoroasters waren voor de komst van de Arabieren in Perzië” heb ik voorgelegd aan een doctor in de Archeologie van het Nabije Oosten aan UGent en kreeg het volgende antwoord met een synthese van twee bladzijden vol met archeologische en historische referenties:

“Een simpele en passant zin op de lezing, maar wel eentje dat een boek waard is. Om in 10 woorden een statement te maken die een etnisch, geografisch en religieus gegeven samenvat, is een prestatie. Vooral als ze dan ook nog eens wordt geponeerd met de intentie om te zeggen dat alles veel beter was in Iran vóór de komst van de islam, want dit voegt er nog een socio-economisch aspect aan toe”.

En wat betreft de uitspraak dat feminisme een Westers fenomeen is, slaat op niets. Ik laat het in het midden dat de term feminisme een “Westerse” origine zou hebben maar de machtsstrijd tussen de seksen gaat nog veel verder in de tijd terug en is ontegensprekelijk een universeel fenomeen als reactie tegen het patriarchaat. De Sociologe, Ladan Rahbari, reageert op deze bewering van Darya als volgt:

“…if it is meant to discuss that women’s rights activism have originated in the West, I would argue that such a view is based on a very monolithic and colonialist understanding of women’s activism, whether it is made by referring to Modernity, or the West as a starting point for these form of ideas, attitudes or collective actions. One could always find examples of feminist thoughts and practices in the history of non-Western societies. Before feminism as a concept, theory and movement were formed, there were Protofeminist who anticipated the modern feminist ideas. This trope of Modern Western feminist as the forerunners of the global fight for women’s rights is a tired discussion that has been addressed by postcolonial and feminist scholars such as Chandra Mohanty and Fatima Mernissi”.

Bovendien een vaak over het hoofd geziene historisch feit is de islamitische verlichting vanaf de 8ste eeuw na christus onder stimulering van het Abbasidische Khalifaat. Ook Darya slaat dat over en beweert dat verlichting een erfenis is van de Europese denkers. Waar en hoe die verlichte geesten hun saus vandaan haalden, doet blijkbaar niet ter zake. Over de schatplichtigheid van Europese wetenschappers en denkers in onze regionen aan de islamitische denkers en wetenschappers, is er veel inkt gevloeid die te kwadertrouw vaak in onze geschiedenisboeken gecensureerd wordt. Onbeschaamd plagiaat en historische vervalsing in dit verband gebeurt evenmin zelden. Een eerlijk boek hierover is het Huis van Wijsheid van Jonathan Lyons een historicus, redacteur en correspondent voor Reuters in hoofdzakelijk islamitische landen.

En ten slotte beweren dat het Abbasidische Khalifaat seculier was, omdat zij wijn dronken, is even gek als men zou beweren dat het Rooms-Katholieke middeleeuws Europa seculier zou zijn wegens seksuele incidenten onder hoogstaande geestelijken in de katholieke kerk. Het is dus heel goed mogelijk dat je moslim bent en verlicht van geest. Ze staan elkaar niet noodzakelijk in de weg.

*****

Het huis van Wijsheid: https://www.epo.be/nl/geschiedenis/2442-Het-Huis-der-Wijsheid-9789064456350.html

Bijna een op drie Belgische vrouwen ooit verkracht: https://www.dewereldmorgen.be/artikels/2014/02/19/bijna-een-op-drie-belgische-vrouwen-ooit-verkracht

Huiselijk geweld wordt vaak goedgepraat: https://www.trouw.nl/samenleving/huiselijk-geweld-wordt-vaak-goedgepraat~a67d4545/

*****

[1] Activiste en auteur van een razend sterk boek “Niemand zal hier slapen vannacht”.

[2] Iemand die ongeacht de religieuze en/of ideologische overtuiging kiest om haar/zijn hoofd te bedekken.

take down
the paywall
steun ons nu!