Turkije zet zijn maandenlange dreigingen tegen YPG/Afrin in daden om en is begonnen met een oorlog tegen Afrin, de Koerdische enclave in het noord-westen van Syrië dat onder controle staat van de SDF (Syrische Democratische Strijdkrachten waar de Koerdische YPG lid van is). U vindt een eerste analyse bij het begin van de operatie op de website van Vrede.
Mijn opinie over deze agressieoorlog kan u hier lezen. Een eerste update van 21/01 vindt u hier. Hierna een tweede update (van 22/01) over de ontwikkelingen op het terrein en de internationale reacties:
– het Turkse leger meldt dat het zaterdag 108 ‘terreurdoelen’ heeft vernietigd en zondag nog eens 45. Er blijft discussie over het grondoffensief. In het westen en noorden van Afrin zouden enkele dorpen zijn ingenomen, maar gisteravond en afgelopen nacht meldde een woordvoerder van de Koerdische militie YPG dat de tegenstanders zijn teruggedrongen. Volgens recente berichten lijkt het toch zo dat een aantal dorpen in Afrin op de SDF zijn veroverd.
– het ziet er naar uit dat burgers niet gespaard worden. De grootschalige Turkse bombardementen (gevechtsvliegtuigen en artillerie) hebben al heel wat slachtoffers gemaakt. Bronnen zijn schaars en dikwijls partijgebonden, dus moet er voorzichtig worden omgesprongen met informatie. Zaterdag, bij het begin van de bombardementen was er sprake van 6 burgerdoden (onder wie kinderen) en 13 gewonden en 6 militieleden van de SDF (Syrische Democratische strijdkrachten waar YPG deel van uitmaakt). Volgens Koerdische bronnen ter plaatse vielen er de dag nadien nog eens 19 doden in het dorp Jelebe en 3 doden en 6 gewonden in de dorpen Anabke en Bini, met nog tien burgers onder het puin. Volgens Turkse media zijn er granaten afgeschoten vanuit Afrin op de Turkse grenssteden Kilis en Reyhanli. Daarbij zou 1 Syrische vluchteling zijn opgekomen en tussen de 32 en 45 (afhankelijk van de bron) gewonden. Mijn standpunt terzake is duidelijk: burgers mogen geen doelwit vormen van oorlogsgeweld en dat is nu, zij het op een andere schaal, duidelijk het geval in beide kampen.
– Turkse regeringsleden bedienen zich van gespierde taal. President Erdogan waarschuwde voor Koerdische protestacties met de woorden: “we zullen iedereen verpletteren die zich verzet tegen onze nationale strijd”. Hoewel de reacties op internationaal niveau beperkt tot voorzichtig zijn voor Turkije vallen er ook harde woorden. Op de vraag wat Turkije zal doen als de VS logistieke steun levert aan de YPG (vraag ging over YPG in Afrin veronderstel ik), antwoordde de Turkse premier dat elke partij die dergelijke steun verleent beschouwd zal worden als een “Turks doelwit.”
– Frankrijk vroeg een onmiddellijke stopzetting van de Turkse militaire campagne en de dringende bijeenroeping van de VN-Veiligheidsraad. Dat is zowat de enige duidelijke stem. Tijdens haar bezoek aan Turkije gisteren zei de adjunct Navo-secretaris-generaal Rose Gottemoeller dat de NAVO de “Turkse veiligheidszorgen erkent”. Verder hield ze zich op de vlakte. Vanuit Duitsland klonk het dat Turkije legitieme veiligheidsbelangen heeft en de hoop dat Turkije politiek en militair terughoudend reageert. De VS idem: begrip voor veiligheidszorgen, maar tegelijk zei min van BuZa Tillerson dat hij heel bezorgd is en de operatie beperkt moet blijven in doel en tijd. Alleen vanuit Syrië volgende een duidelijke veroordeling van deze “brutale agressie” tegen Afrin dat een “ondeelbaar onderdeel vormt van Syrië”. De EU zwijgt nog altijd. Idem voor België. Volgens Turkse bronnen heeft Erdogan bevestigd dat de operatie hoe dan ook doorgaat en dat er een akkoord daarover bestaat met Rusland!
– De zwakke internationale (westerse) reacties doen erg denken aan de reacties op de Gaza-oorlogen t.a.v. Israël. Idem voor de houding van Turkije. Hoewel Ankara de oorlog is gestart – en hier zonder enig voorwendsel, want er waren geen militaire aanvallen vanuit Afrin op Turkije – zegt het dat het over “zelfverdediging” gaat in conformiteit met het internationaal recht. Of hoe het internationaal recht gedegradeerd is tot de uiterste flexibele interpretaties van militaire machten. Deze operatie is heel duidelijk een schending van het VN-Handvest en de VN-VR zou die dus moeten veroordelen en desgevallend maatregelen nemen om een einde te maken aan het geweld. Alleen, in Syrië, hebben de meeste internationale en regionale grootmachten boter op het hoofd en het internationaal recht geschonden (inclusief België met deelname aan de luchtaanvallen op Syrië)
