Els Flour
Opinie - Els Flour

Huwelijkscoëfficiënt afschaffen is op zich niet emancipatorisch

Gwendolyn Rutten pleitte er dit weekend voor om belastingvoordeel voor ‘kostwinnersgezinnen’ te schrappen (Belang van Limburg 21/10). Nu zijn er best wat argumenten te vinden tegen het huwelijkscoëfficiënt. De Open Vld-voorzitster vertrekt evenwel (alweer) vanuit een besparingslogica en haar redenering bevat flink wat blinde vlekken.

woensdag 25 oktober 2017 10:31
Spread the love

Rutten stelt het voor alsof vrouwen (de overgrote meerderheid van de ‘thuisblijvers’) niet buitenhuis werken omwille van dat voordeel en baat zouden hebben bij een opgelegde ’emancipatie’ via een opleiding en écht werk.

Furia herinnert eraan dat deze vrouwen (en soms mannen) thuisblijven om velerlei redenen. Er zijn de tekorten in de kinderopvang en voorzieningen voor zorgbehoevenden, tekorten waarop ze ook zullen botsen wanneer ze een opleiding volgen. Een deel van hen vindt geen werk op de arbeidsmarkt (en daarin speelt niet alleen opleiding, maar ook discriminatie). Anderen ‘krijgen’ alleen werk dat kwalitatief zo slecht is dat de voordelen ervan niet opwegen tegen de fysieke en mentale belasting en de bijkomende kosten (kinderopvang).

Er zijn de gezinnen die ervoor kiezen om het met één inkomen te doen, bijvoorbeeld omdat de combinatie van arbeid en gezin anders te zwaar is. In elk van die gevallen beïnvloeden maatschappelijke factoren de gemaakte keuzes en moeten we aan die maatschappij werken om ook andere keuzes mogelijk maken.

Dat is iets helemaal anders dan het huwelijkscoëfficiënt schrappen voor de ene groep en met de besparingen een andere groep bedienen. Want dat is wat er lijkt te gebeuren: Gwendolyn Rutten neemt vooral kwetsbare vrouwen in het vizier (ze vermeldt expliciet laagopgeleide moeders), maar werkt haar oplossingen allesbehalve op hun maat uit. Twee jaar opleidingskrediet met vervangingsinkomen doorheen de loopbaan, dat is een maatregel op maat van wie goed betaald werk heeft… En dan stellen we nog niet de vraag naar het emancipatorische gehalte van de opleidingen en (vermoeden we?) jobs die ze de te activeren vrouwen in het vooruitzicht stelt.

Wouter Beke (CD&V) en Freya Van den Bossche (sp.a) beklemtoonden in hun eerste Twitter-reacties de vrije keuze van vrouwen en het belang om hen daarin te ondersteunen. Daarbij gaan ook zij evenwel voorbij aan het feit dat individuele keuzes verre van vrij of gelijk zijn. Als vooral vrouwen thuis blijven, dan zegt dat iets over de structuren en rolpatronen in onze samenleving en over de inkomensongelijkheid tussen vrouwen en mannen (het is immers vaak de minstverdienende in een koppel die ‘kiest’ om thuis te blijven). Ze hebben al evenmin oog voor de consequenties van ‘de keuze om thuis te blijven’: je hebt geen eigen inkomen en bouwt nauwelijks rechten op in de sociale zekerheid. Dat kan een optie zijn zolang alles goed gaat in een relatie, maar maakt erg kwetsbaar in geval van scheiding. In ieder geval ben je zonder eigen inkomen beperkt in je autonomie en afhankelijk van anderen. En zoals eerder gezegd: hoe vrij zijn al die ‘keuzes’, gezien het tekort aan jobs en zorgvoorzieningen?

Voor Furia is het cruciaal dat de sterk ongelijke maatschappelijk context wordt meegenomen in dit soort discussies, want hoe ongelijker die context, hoe ongelijker de mensen en hoe ongelijker hun opties om werk en zorg gelijk te verdelen. Het is cruciaal om oplossingen uit te werken waarin solidariteit en de vrijheid en gelijkheid van allen centraal staan, en niet alleen die van de ‘happy few’ (Ida Dequeecker, dewereldmorgen, 23 mei 2016: https://www.dewereldmorgen.be/artikel/2016/05/23/het-bedrieglijk-vrijheidsfeminisme-van-gwendolyn-rutten). Bijvoorbeeld meer mensen kortere dagen laten werken, via collectieve arbeidsduurvermindering, zodat het combineren van zorg en betaald werk binnen het bereik van allen ligt.

Els Flour, bestuurslid Furia

take down
the paywall
steun ons nu!