In juni 2018 staan er op de Internationale Arbeidsconferentie onderhandelingen op de agenda om te komen tot een internationale conventie en aanbevelingen over gendergerelateerd geweld en intimidatie op het werk.  Dit kreeg vandaag dan ook een prominente plaats op de agenda van het Wereldvrouwencongres van het IVV. De aftrap werd gegeven met het gedicht ‘Still I Rise’. A future without violence en hoe geraken we daar? 

In het panelgesprek werden concrete ervaringen en best practises uitgewisseld.  Als we praten over geweld, is het belangrijk dat we dit breed bekijken, zoals Myreine Kint, genderverantwoordelijke bij ACV-Voeding & Diensten naar voor bracht in het gesprek. Je hebt fysiek geweld, verbaal geweld, psychisch geweld en seksueel geweld. Binnen dit geweld heb je gradaties. Uit een bevraging van ACV-Voeding & Diensten, komt het onthutsende resultaat dat 1 op 3 werkneemster ooit geconfronteerd is met seksueel geweld tijdens de uitoefening van haar job. Deze enquête werd ingevuld door 7.363 participanten, tewerkgesteld in de schoonmaak-, dienstencheques- en gezinshulpsector. Vanuit de vakbond is er een getuigenis gefilmd om ervoor te zorgen dat het probleem de nodige aandacht krijgt en om aan werknemers/werkneemsters te laten weten dat ze bij de vakbond terecht kunnen wanneer ze hiermee worden geconfronteerd.  We moeten af van het victim blaming en de daders aanpakken.

En dat zijn dan resultaten uit België. Jammer genoeg blijkt uit de getuigenissen van de andere deelneemsters dat het niet beter is in andere landen … Sarah uit de USA vertelde dat er in Chicago  een enorm probleem was in de hotel- en restaurantsector. Werkneemsters werden er geconfronteerd met allerhande vormen van seksueel geweld.  De vakbond lanceerde een enquête en ging individuele gesprekken voeren met de slachtoffers.  Met deze resultaten trok de vakbond naar de gemeenteraad van Chicago. De resultaten zorgden ervoor dat Chicago een beleidsmaatregel in het leven riep, die elke werkgever verplicht in de  sector om een beleid uit de schrijven dat seksueel geweld door hotelgasten en cliënteel aanpakt. Ook kreeg elke werkneemster een panic button waarop ze kunnen duwen wanneer ze zich bedreigd voelen. Dit alles in combinatie met de campagne ‘Hands off, pants on!’.

Na deze plenaire getuigenissen en voorbeelden gingen we in werkgroepen aan de slag om na te denken over hoe er een einde gemaakt kan worden aan gendergerelateerd geweld op het werk. In een rotatiesysteem gingen de deelneemsters nadenken over de vragen:

• Wie hebben we nodig om hier werk van te maken?
• Hoe gaan we dat doen?
• Welke timing zetten we hier op?
• Welke successen kennen we? En hoe zijn die successen er gekomen?

Een nieuwe internationale conventie over gendergerelateerd geweld op het werk kan immers een hefboom zijn om dit wereldwijd aan te pakken. De International Labour Organisation is opgericht in 1919. Zij promoten arbeidsrechten, bevordert waardig werk, verbetert sociale bescherming en versterkt sociale dialoog tussen regeringen, werkgevers en werknemers. Ondertussen zijn 187 staten lid. De ILO wil internationale conventies en aanbevelingen uitbouwen.

De slotconclusies komen op de site van ITUC. Wat neem ik alvast mee naar huis in mijn backpack?

• Organise, organise, organise!
• Het belang van het tripartite overleg tussen vakbonden, werkgevers en overheid.
• Campagnes, die ondersteund worden door cijfers en statistieken, maar ook door verhalen en getuigenissen uit de realiteit.
• Globale solidariteit tussen vakbonden en werknemers wereldwijd.
• Iedereen feminist! Onze mannen en zonen opvoeden tot feministen en samenwerken met elkaar om te komen tot een betere en rechtvaardige wereld voor iedereen.  Een wereld waar je gewaardeerd word voor wie je bent en niet beoordeeld wordt op basis van je geslacht, je huidskleur, je religie, je leeftijd of wat dan ook.

En nu ga ik mijn backpack pakken. Ik vraag me af met welk gevoel sommige aanwezige vakbondsvrouwen dat vanavond doen. Terugkeren naar een land in oorlog, een land waar je verenigen in een vakbond niet vanzelfsprekend is, waar je elke dag op de barricades moet staan …

Ik ga in elk geval terug met een bevlogen gevoel, vuur in mijn hart om hetgeen ik hier gehoord, gezien en geleerd heb door te geven aan … tja, eigenlijk aan iedereen!

Adios …

Carolien