Dat is ook de boodschap van Miranda Ulens, federaal secretaris van het ABVV, na het opsommen van tien voorbeelden uit het Zomerakkoord die volgens haar aantonen dat “deze regering geen respect heeft voor de werkende mensen. Geen respect voor vrouwen én mannen die elke dag de longen uit hun lijf lopen om hun dagen te organiseren en de eindjes aan mekaar te knopen. Die ervoor zorgen dat hun kindjes een mooiere sociale toekomst hebben dan zij.” 

Een van de voorbeelden die Ulens noemt zijn de flexi-jobs, die de regering reeds heeft ingevoerd in de horeca, en wil uitbreiden naar andere sectoren van de detailhandel. “Naast werknemers die al ten minste vier vijfde werken, komen voortaan ook gepensioneerden in aanmerking. Daarmee zet de regering verder druk op vaste contracten en ondergraaft ze de opbouw van rechten en de financiering van de sociale zekerheid.” 

“En wat doet de regering dan met de vrouwen, die zoals in de schoonmaaksector of in de handel, zelfs geen voltijdse job aangeboden krijgen, maar veroordeeld zijn om deeltijds te werken?”, vraagt Ulens zich af. “Worden zij aangezet om twee jobs te combineren en hoe gaan ze dat kunnen organiseren?”

De mystery calls lijken een maatregel in het Zomerakkoord die nog wel goed zou kunnen zijn, “maar daar zijn al zoveel voorwaarden aan verbonden dat het eigenlijk de facto een lege doos is”, waarschuwt Ulens. “Bovendien doorkruist de regering het sociaal overleg op veel cruciale dossiers, zoals over de loonvorming, de ontslagvoorwaarden en over de statuten. Deze regering wil ons kapot hebben. Maar wij gaan niet over ons heen laten lopen. Wij gaan samen de strijd voeren. Vrouwen én mannen samen. Op het terrein en in de straat.”

“Een mannenregering”

Ulens kan zich voorstellen dat veel mensen denken: “Daar is niks tegen te doen”. Maar samen kunnen we deze uitdagingen aan, benadrukt Ulens. “Ik ben van onze sterkte overtuigd.” Ze haalt enkele zinnen aan uit de Internationale, de soundtrack van de socialistische beweging. Je kan het een ouderwets lied vinden, maar “dit is meer dan actueel”, zegt ze nog.

Ulens: “‘Ontwaakt! Verworpenen der aarde – wordt wakker, kameraden! Wat we vragen, is niet te veel gevraagd, we laten ons niet doen! De stroom van redelijk willen rijst meer en meer. Sterft, gij oude vormen en gedachten, sta op – sta recht. Want de wereld steunt op nieuwe krachten; begeerte (om onze toekomst te verbeteren) heeft ons aangeraakt!’ En daar gaat het over. Dat is onze rode draad. Met die gedachte staan we elke dag weer recht en vechten we tegen elke sociale onrechtvaardigheid. Samen sterk!”

Wat staat ons dan te doen? Uitleggen, ook aan de jongeren, wat onze sociale zekerheid is en waarvoor belastingen dienen. “Sociale zekerheid, dient als onze landelijke spaarpot. Belastingen, daar werken we onderwijs mee uit, daardoor zijn er openbare voorzieningen. Daarvoor moeten we blijven vechten.”

Ulens wijst het publiek er nog op hoe de regering de werkgeversbijdrage verlaagt van 33 naar 25 procent, zonder enige tegenvoorwaarden. Een blanco cheque. “Dat maakt de regering – sorry voor de mannen in de zaal – een mannenregering die de vrouwen terug naar de haard rollen. Die cadeaus geven aan de werkgevers. En die geen enkel respect hebben voor hun burgers, hun kiezers, de werkende mensen, én zeker niet voor de vrouwen. Neen, aan deze regering.”

Vooral vrouwen de dupe van pensioenmaatregelen

Om dat duidelijk te maken aan deze regering staat er op vrijdag 15 september al een actie gepland. “Deze actie heeft alles te maken met de beslissingen die op ons afkomen inzake pensioenen”, vertelt Caroline Copers, algemeen secretaris van Vlaams ABVV. “Ik maak me er bijzonder ongerust over omdat letterlijk de helft van de bevolking nóg zwaarder zal getroffen worden dan de andere helft. Het zijn toch vooral de vrouwen die de dupe zullen zijn van de nieuwe pensioenmaatregelen. Maar het is globaal gezien iedereen die achteruit gaat.”

“Zo zullen we allemaal veel langer en harder moeten werken”, zegt Copers. “De mogelijkheden die er waren om wat rust te brengen in je loopbaan, zijn langzaam afgeschaft. Wat de pensioenen betreft, luidt nu de eis dat je 45 jaar voltijds moet gewerkt hebben om pensioenrechten uit te bouwen. Daarmee kan je in één pennenstreek honderdduizenden vrouwen treffen. Niet alleen vandaag en morgen, maar ook de komende jaren. Want zij gaan daar rechtstreeks de gevolgen van dragen. Niet alleen door het feit dat loopbanen nu veel moeilijker onderbroken kunnen worden, maar ook door het feit dat het effect daarvan op de pensioenen desastreus zal zijn. En vandaag heeft al één op de vijf vrouwen een pensioen dat minder is dan 1.000 euro per maand.” 

Volgens Copers is dit een armoedemaatregel die veel te weinig gekend is. Ze is ervan overtuigd dat, als we daar goed en coherent over communiceren, dat we daarrond toch wel een nieuwe vrouwelijke strijd moeten kunnen organiseren om dat te kunnen tegenhouden. 

Puntensysteem = puttensysteem

Maar dan heb je ook nog het fameuze puntensysteem. Copers noemt het liever “het puttensysteem”. De bedoeling is niet meer om ervoor te zorgen dat wij een goed en kwalitatief pensioen hebben, maar om in functie van de economische noden de financiële putten te vullen. Je krijgt namelijk een punt per jaar, en de regering zal jaarlijks beslissen hoeveel dat punt dan waard is. Een soort tombola, maar waarbij je enkel kan verliezen. En in combinatie met onvolledige loopbanen gaat dit vrouwen nog harder treffen. Maar het treft iedereen natuurlijk.”

Deze beslissingen zijn nog niet officieel. Het moment dat dit soort beslissingen effectief op tafel komt, dan kan ik me echt niet voorstellen dat je daartegen niet een ongelooflijke revolte kan organiseren.” 

“We hebben politici nodig die durven zeggen dat er belastingen geheven moeten worden”, stelt Angeline Van Den Rijse, gewestelijk secretaris AC Oost-Vlaanderen. “Alleen dan kan een maatschappij functioneren.” 

Neem de sector dienstencheques: “75 procent van de loonkost van een dienstencheque wordt betaald met belastinginkomsten”, zegt Van Den Rijse. “De politici die op dit moment pleiten voor minder belastingen, creëren geen ruimte om loon- en arbeidsvoorwaarden in de dienstencheque-sector te verbeteren. En 98 procent van de mensen in deze sector is vrouw.”

Een tweede belangrijk aspect om de arbeidsvoorwaarden in de sector dienstencheques te verbeteren is de index. “Dat is een heel belangrijk mechanisme voor deze – vooral vrouwelijke – sector, omdat het moeilijk is om enkel op basis van onderhandelingen de lonen te verhogen. De huidig geplande indexsprong kost een gemiddelde dienstencheque-werknemer 350 euro per jaar. En dat elk jaar opnieuw. Politici moeten de index dus behouden”, zegt Van Den Rijse

Als laatste is een vast uurrooster belangrijk voor een dienstencheque-werknemer. Van Den Rijse: “Want de werknemers moeten de zekerheid hebben dat ze de woensdagnamiddag thuis kunnen zijn om hun kinderen op te vangen.” 

En wat doet de regering? “Die schaft de indexering af, heft geen belastingen en voert de annualisering van de arbeidstijd in”, stelt Van Den Rijse. “Dat laatste betekent dat een poetsvrouw niet meer weet hoeveel uur per week ze werkt en wanneer ze werkt.

Er zijn heel veel sectoren waar we afhankelijk zijn van de overheid om de arbeidsvoorwaarden te verbeteren. Als vakbond kunnen wij enkel voor deze sectoren werken als er belastingen worden gegeven. Deze regering pleit voor minder belastingen.” En dus, concludeert Van Den Rijse: “moet deze regering weg, willen we op dat gebied vooruitgang boeken.”