2017 is a ruim over halfweg en er zijn al aardig wat mooie platen verschenen. Toch noteerden we ook flink wat teleurstellingen op muzikaal vlak. Het opmerkelijke daarbij is dat de besprekingen daarvan vaak niet aangeven dat de plaat tegenvalt, alsof de band of act te respectabel is. Dat soort van halfgodenverering is aan ons niet besteed. Niet dat we per se voor de obscuriteit kiezen, maar het bijt dat bepaalde artiesten alle aandacht krijgen, ook al brengen ze inferieure producten uit. Het is business, toegegeven, maar dat betekent niet dat we ons daarbij moeten neerleggen. Daarom hier een alternatieve gids voor goede muziek, bekend of onbekend, hard of zacht, ernstig of vrolijk.

Father John MIsty – Pure Comedy

 Sommige platen wil je na één keer draaien niet meer missen. Dat is het geval bij de nieuwste van Father john Misty. Achter dat pseudoniem gaat Josh Tillman schuil. Voormalig drummer van Fleet Foxes en ook bekend van mooie treurwilgmuziek onder eigen naam. Dit is echter zijn derde plaat onder alter ego Father John Misty. Waren de eerste twee LP’s (I Love You Honeybear en Fear Fun) eerder etalages voor wat Tillman wel allemaal kan, dan is deze het schot in de roos van zijn carrière. “Pure Comedy” is een ijzersterk traktaat, een filering van de wereld vol zelfspot. Muzikaal van een zeldzaam hoog niveau. Het begint al met de productie van Jonathan Wilson en de blazers- en strijkersarrangementen van componist Gavin Bryars (“The Sinking of the Titanic”). Ook Nico Muhly arrangeert, terwijl Thomas Bartlett (bekend van zijn werk met Sufjan Stevens) heel wat van de songs inkleurt. De klank bezit een seventies-achtige patina, vooral vocaal. Een plaat die je graag en veel oplegt, omdat je telkens andere fascinerende zinnen (“From the rented heavens to the shadows in the cave/We’ll all be wrong someday”) hoort en ze ook qua songopbouw ver van de hitparadepap blijft. Een kaap.

Cornelius – Mellow Waves

Growing up in public. Het is het lot van een artiest. Dat merk je aan de commentaren op Mellow Waves van de Japanner Cornelius (alias van Keigo Oyamada). In de jaren ’90 en het vorige decennium werd hij door zijn klankentovenarij vaak gezien als de ‘Japanse Beck’. Wie echter met die instelling naar zijn nieuwste werkstuk – de eerste in 11 jaar –  luistert, zal danig opkijken. Cornelius levert hier een rustige, maar bovenal subtiele plaat af die bestand is tegen ontelbare luisterbeurten. Niet dat Cornelius zijn oude kenmerk van de snelle, korte interventies heeft verleerd, maar hij weet zich meer in te tomen. Het geheel is ook eerder jazzy qua insteek, maar dan wel op de manier van iemand als Arto Lindsay, dus met een latin infusie. Tegelijk zingt Oyamada zowel in het Japans als het Engels zonder dat het stoort. Uitstekend nazomerplaatje, nu al digitaal uit en binnenkort ook op vinyl en CD.

Minco Eggersman – Kavkasia

Een soundtrack voor een land: Kavkasia draagt als subtitel ‘The Soundtrack To Georgia’. Het is het werk van de Minco Eggersman, bekend van Nederlands beste band aller tijden At The Close Of Every Day. De Nederlander heeft nog niets van zijn melancholische magie verloren. Met een hele schare medewerkers (onder meer cellist Svante Henryson van Magnetic North Orchestra en jazzbassist Audun Erlien) roept hij drie kwartier lang een impressionistisch en bezwerend Georgië op. Engersman zelf heeft het over ‘de gebroken schoonheid’ die hij aantrof op zijn reis door de Kaukasus. Eentje die hij herkende en hem niet losliet. Kavkasia doet je zin krijgen om naar de kust van de Zwarte Zee af te reizen. Toch blijft Eggersman ver weg van een toeristische folder, want de cultuur en de politiek (Georgië als kruispunt van Europa en Rusland) worden niet genegeerd. Schitterend en vanaf nu in een beperkte oplage op vinyl te verkrijgen.

Nadia Reid – Preservation

Het leek wel een droom toen we voor het eerst de Nieuw-Zeelandse Nadia Reid hoorden. We dachten immers aan Suzanne Vega begeleid door gitarist Robin Guthrie van The Cocteau Twins. Geef toe, een wensdroomcombinatie. Toch levert Reid geen retro, maar één van de fraaiste singer-songwriterplaten van het jaar af. De 24-jarige debuteerde in 2014. Die plaat (Listen to the formation, look for the signs) groeide uit tot een kennerstip. Preservation zorgt voor veel meer dan de bestendiging van die reputatie. Schitterende songs, brede, open elektrische folk die tijdloos klinkt en een gedegen observatie van leven en verlies: de plaat levert het allemaal. Een persoonlijk document dat de luisteraar – ook aan de andere kant van de wereld – raakt.

Aimee Mann – Mental Ilness

Aimee Mann is een van de grootste vrouwelijke songwriters van de afgelopen decennia. Mann levert het summum in haar bitterzoete teksten en je herkent haar muzikaal universum vanaf de eerste toon. Haar werk kan rustig naast of ver boven dat van heel wat beroemder coryfeeën staan. Wie haar niet kent, kan ook bij elk van haar platen aanpikken. Dat laatste is een zeer uitzonderlijk gegeven, want bij veel artiesten moet je vaak ‘meegroeien’ met hun oeuvre. Niet zo bij Mann. Haar grootste troef is het understatement dat ze in haar verhalen mooi uitwerkt. Je kan haar vergelijken met het werk van schrijvers als Patrick Modiano of Beppe Fenoglio. Superieur en toch een goed bewaard geheim, kenmerk van eenzame hoogten.

Tim Darcy – Saturday Night

Een eigen geluid. Het is iets waar het Tim Darcy (zanger/gitarist van Ought) niet aan ontbreekt. Vooral zijn gitaarspel klinkt erg specifiek en dwars, maar het zijn de aparte songs die ons volledig over de schreef haalden. Daarin maakt hij van het karige een deugd en laat hij de luisteraar heel wat invullen. Een literair procedé dat normaal in instrumentale muziek voorkomt, maar het kan dus ook in popliedjes. Tegelijk laat het geheel zich ook beluisteren als één stroom die soms kalmer wordt en dan weer enthousiast aanzwelt. De titel van de plaat Saturday Night wijst trouwens op de manier waarop ze ingeblikt: tijdens vrolijke nachtelijke sessies met vrienden. Het resultaat is zo goed dat we de plaat nog eens op vinyl gekocht hebben…

High Plains – Cinderland

Elektronicamuzikant Scott Morgan (alias Loscil) en cellist Mark Bridges vormen samen High Plains. De twee werkten al eerder samen aan Morgans imposante muziekapp ADRIFT. Hun eerste plaat als duo heet Cinderland, een creatie die de dunbevolkte omgeving (Saratoga, Wisconsin) waarin ze opgenomen werd, oproept. Inspiratie vond het duo bij Schuberts befaamde liedcyclus Winterreise. Het gevolg is wat we graag witte muziek noemen, klanken die zowel beelden kunnen oproepen als de geest vrijmaken. Het heerlijke aan Cinderland is, dat de tracks ondanks de sterk eenvormige inspiratie toch weten te verrassen. Muziek die zich niet opdringt, maar het leven van de luisteraar binnen sijpelt als de site-specifieke geluiden die soms opduiken. Diep luisteren dus. Ook live een enorme aanrader.

A-Sun Amissa – The Gatherer

De Britse band A-Sun Amissa bracht een paar maand terug haar nieuwste plaat op het Belgisch label Consouling Sounds uit. A-Sun Amissa is op de eerste plaats het project van Richard Knox, verder onder meer bekend van Shield Patterns. Onder de vlag van A-Sun Amissa nodigde hij een heleboel muzikanten uit, waaronder voor Belgen het meest opvallend de aanwezigheid van Colin H. Van Eeckhout (Amenra) is. Verder stippen we Aidan Baker, Claire Brentnall (Shield Patterns), Aaron Martin, David McLean (Gnod), Frédéric D. Oberland (Oiseaux Tempête) aan. Allemaal dragen ze bij aan de vanuit drones geconstrueerde geluidslandschappen à la Godspeed You! Black Emperor. De muziek is zeer filmisch, maar toch zijn er diverse indrukwekkende vocale bijdragen afkomstig van Baker en Van Eeckhout. Hoogtepunten zijn onder meer ‘Jason Molina’s Blues’ en afsluiter ‘The Recapitulation’. Sfeer bij bakken, zeggen ze dan bij ons.

Thundercat – Drunk

De seventies waren veel meer dan singer-songwriters, southern rock, glamrock, disco, Duitse elektronica, punk of new wave. Er werd een heleboel uiterst gesofistikeerde populaire muziek gemaakt, waar maar met een scheef oog naar gekeken werd. Toch blijven we de blue-eyed soul van bij voorbeeld Boz Scaggs of de beste jazzrock van pakweg John McLaughlin met veel plezier draaien. Over naar 2017 en we zien dat er ook vandaag daarvan erfgenamen zijn met een eigen visie. Eéntje daarvan is Thundercat (alias Stephen Bruner, onder meer bekend van zijn werk met Kamasi Washington, Kendrick Lamarr èn Suicidal Tendencies) die het palet van die hoogdagen meesterlijk beheerst. Hij aarzelt zelfs niet om coryfeeën uit die fusiondagen mee te laten doen (Michael MacDonald en Kenny Loggins) naast Lamarr. Het levert een sprankelende plaat met zowel softe, maar evengoed nerveuze passages. En is het niet hilarisch dat een van de songs ‘Lava Lamp’ heet?

Rhinos are people too – Hello from the Gutters

Van deze Belgische band kenden we al een fijne digitale EP. Nu is er het volle werk. Als opener ‘Ariel’ de stem van Loes Caels en de gitaar/stem van Pieter-Jan Decraene etaleert, dan weet je gewoon dat de reis spannend zal zijn. Het moet gezegd: Rhinos are people too is volledig opgetrokken uit verrassingen. Geen voorspelbaarheid hier. De luisteraar wordt bij de les gehouden met een mentaliteit die ons aan Pavement deed denken en een heleboel referenties naar de klassieke collegeradio uit de vorige decennia. Onze favoriet: ‘L.A. Confidential’, een klassieke popsong als er ooit een in dit neushoornlandje werd gemaakt.

The War on Drugs – A Deeper Understanding

The War On Drugs kwam met haar vorige plaat Lost In The Dream ineens in volle zicht van de rockliefhebber. Wie de sound van de in 2005 door Adam Granduciel opgerichte band kende, wist dat dat tot de mogelijkheden behoorde. Je kunt er namelijk een woord op kleven: geborduurd. Granduciel werkt enorm nauwgezet aan zijn songs en daardoor kunnen ze ook als klanksculpturen omschreven worden. Naast dat meesterschap qua sfeer en muzikaliteit is er ook de kracht om onvergetelijke songs te schrijven. Waarschijnlijk kent u al de single ‘Thinking Of A Place’ met zijn meer dan elf minuten een monument, maar op A Deeper Understanding staat onder meer ook ‘In Chains’, zowat het beste dat Granduciel ooit schreef. Wie dus denkt dat hij The War on Drugs bij de afdeling ‘dat ken ik al’ wil deponeren, ontzegt zichzelf op zijn minst een paar hypnotiserende oases in deze onrustige tijden.