Beste lezer,

U zal er waarschijnlijk niets over hebben opgevangen, maar op zondag 25 juni organiseerde de grootste migrantengemeenschap in België een historische demonstratie, op de dag dat het einde van de ramadan werd gevierd. Volgens de politie kwamen er meer dan 16.000 betogers op straat. Het werkelijke aantal zal hoger zijn, want de schattingen van de politie zijn doorgaans conservatief. Wij denken dat ongeveer 5% van de Belgo-Marokkanen de straat opging om aandacht te vragen voor de massale mensenrechtenschendingen in de Rif, het noorden van Marokko. Daar liggen ook de roots van een groot deel van de Belgo-Marokkanen.

In de Rif voeren mensen al 8 maanden een vreedzame strijd voor sociale voorzieningen (werkgelegenheid, betere toegang tot medische zorg en onderwijs) en het opheffen van de wet die van het gebied een militaire zone maakt. Het is een strijd waar jong en oud, man en vrouw, zich in terugvindt. De Rif (en gans het land) is verenigd achter deze eisen maar het centrale gezag weigert elke toegeving.

De autoriteiten beantwoordden de vreedzame betogingen met repressie. En toen repressie niet hielp kwam er meer repressie. Op dit moment zitten er ongeveer 300 demonstranten in de gevangenis. En dat aantal groeit dagelijks. Al Hoceima, waar het allemaal begon acht maanden geleden, is nu een belegerde stad.

Vrijwel iedereen in de Rif heeft familie in België. Marokkaanse Belgen leven al vele maanden mee met hun familieleden en buren in de Rif. Waarom tonen de Belgische media dan zo weinig interesse in hetgeen leeft bij dit segment van de bevolking? Alle grote internationale media, van the Washington Post tot The New York Times tot Russia Today en Al-Jazeera berichtten uitvoerig over de gebeurtenissen in de Rif. Maar we moeten niet eens zo ver gaan. Bij onze noorderburen wordt er veel meer aandacht besteedt aan de vreedzame opstand in de Rif. Zijn de inwoners van Marokkaanse origine daar misschien meer burgers, en wordt er daarom meer aandacht besteed aan hun verzuchtingen?

Waar waren onze media op de grootste demonstratie die de Marokkaanse gemeenschap hier ooit heeft georganiseerd? Hadden de vele duizenden vreedzame betogers met eieren moeten gooien om zo de voorpagina’s te halen? Of zijn de verzuchtingen van vele tienduizenden medeburgers niet nieuwswaardig? Een historische mars voor meer democratie en ter verdediging van de mensenrechten in Marokko wordt anno 2017 volledig genegeerd. Een droevige zaak.

Laten we de volgende denkoefening maken. Hoeveel camera’s zouden er staan mochten er enkele duizenden Turken op straat komen tegen Erdogan of een andere groep tegen het Iraanse regime? Hoeveel journalisten zouden er niet staan dringen om de mooiste foto’s te nemen van de – ongetwijfeld fotogenieke- demonstranten die op straat komen voor vrijheid en rechtvaardigheid? En de opiniemakers zouden een opbod doen: om ter sympathiekst een stuk schrijven over de moedige demonstranten die in ons vrije land de dictatuur trotseerden. Dit is slechts een voorbeeld om de dubbele standaard van onze media aan te tonen.

We roepen de media op om zich te bezinnen over de rol die ze willen spelen in deze maatschappij. Misschien zijn we een beetje naïef, maar we geloven dat de media meer kunnen dan het verspreiden van sensatie en het aantrekken van clickbaits. En het zijn niet enkel de aandeelhouders die tevreden gesteld moeten worden, ook een groeiende groep nieuwsconsumenten verliest zijn geloof in de reguliere media. Zij verwachten meer diepgang en kritische vernieuwende journalistiek.

Deze case is slechts een voorbeeld van de malaise die we merken in de reguliere media. Maar het tij kan gekeerd worden. In Marokko en ook hier zullen vele tienduizenden mensen de zon en de mediastilte trotseren om te bouwen aan een nieuwe en betere toekomst. We hopen dat de media deze keer wel de juiste kant zullen opkijken.

Souhaila Akarkach
Afrondend studente Logopedie/Vlaamse gebarentaal

Mee ondertekend door:

Btisam Akarkach, Lector
Rachida Lamrabet, juriste en schrijfster
Dyab Abou Jahjah, Schrijver en activist
Aya Sabi, Auteur
Karen Maes, groen
Latifa Matheeussen, politicoloog/BOEH!
Hasna Ankal, freelanceschrijfster en journaliste
Mohamed El Khalfioui, politicoloog
Mohamed El Majjoudi, mensenrechtenactivist
Said El Far, activist
M’hamed EL Ouali
Samira Azabar, Sociologe/BOEH!
Rachida Aziz, onderneemster en activiste
Amazigh Ayaou, Riffijns activist (Nederland)
Rachid Ait Hammou, Journalist (Nederland)
Mhamed El Abdouni, arts en schrijver (Nederland)
Abdessamad Taheri, politicus en activist (Nederland)
Said Echaiban, bouwkundig ingenieur (Nederland)

Ondertussen heeft de hoofdredactie van de VRT gereageerd op de open brief:

“Ook de nieuwsdienst van VRT was niet op de betoging van 25 juni in Brussel. Niet omdat het ons niet interesseert, wel omdat we het niet wisten. Het klinkt als een goedkoop excuus, maar dat is het niet. Het is best wel pijnlijk en -vooral – iets om bij stil te staan. “We wisten het niet” klopt niet voor de volle 100%.

Twee journalisten hebben een tweetal uur voor de betoging een sms gekregen. Ze waren niet op de redactie, maar gaven het bericht wel door. Daar was – minimumbezetting op zondag, weet je wel – niemand meer beschikbaar. Het was op dat moment ook niet duidelijk of het een grote betoging zou zijn. We hadden immers al verschillende andere demonstraties in het nieuws gebracht. Het weekend ervoor was een kleinere betoging van enkele honderden mensen wel in het radio- en televisiejournaal gekomen.

Dat alles neemt niet weg dat we wel degelijk op de betoging van vorig weekend hadden moeten zijn, met – door de politie bevestigd – 16.000 betogers. En het legt vooral bloot hoe ons netwerk niet voldoende groot is. We hebben te weinig contact met de Marokkaanse gemeenschap. Ons netwerk is niet divers genoeg. Een dringend en belangrijk werkpunt voor “de media”.”

Het volledige antwoord vindt u hier:
http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/binnenland/1.3013738