De Grenfelltoren is een sociale woningblok in North Kensington, Londen. In deze gegoede buurt is de aftandse Grenfelltoren al jaren een doorn in het oog van rijke buurtbewoners.
Bij het renoveren van de voorgevel van het flatgebouw wordt zeer expliciet gemeld dat deze aanpassingen het uitzicht van de gegoede buurtbewoners moest verbeteren. Aan een sproei-installatie in geval van brand of degelijke brandalarmen wordt niet gedacht.
Bovendien gebeurt de renovatie met minderwaardige, brandbare materialen. De panelen die gebruikt worden zijn in de Verenigde Staten verboden bij gebouwen hoger dan 12 meter. In Londen passeert dit zonder gevolgen. Dat de panelen vervolgens met houten planken aan het gebouw werden bevestigd bevorderde de brandveiligheid allerminst.
Dat alles maakte het mogelijk dat de brand zich razendsnel over het gebouw kon verspreiden. Ondertussen weten we ook dat een brandveilig alternatief slecht 6.000 pond meer zou hebben gekost. Peanuts voor zo’n grote werken, maar dan maakt zo’n renovatiefirma minder winst of moet de sociale woningmaatschappij iets dieper in de buidel tasten. Referenties naar de uitgevoerde renovatiewerken verdwenen in de uren na de brand geruisloos van de website van een betrokken firma. Ventilation company WITT UK weet niks meer van werken aan de Grenfelltoren.
Wie wel meer weet is de Grenfell Action Group. Samen met andere actiegroepen en bewonersverenigingen waarschuwen zij al jaren voor brandgevaar in de Grenfelltoren. Welbewust kijkt de overheid ook al jaren de andere kant op. Het is cynisch om te lezen dat de groep tot de conclusie komt dat enkel een dodelijke ramp een licht kan doen schijnen op het kwaadwillig bestuur van de sociale woningblok. Datum van de notitie: november 2016. Alsof dat nog niet genoeg is kregen activisten ook af te rekenen met intimidatie. Zo is er het geval van Francis O’Connor, die bedreigd werd door de eigenaars van het flatgebouw en een advocaat op zijn dak kreeg. Zijn kritische blog moest kosten wat kost opdoeken.
Dat malafide flatgebouweigenaars en de Britse regering op dezelfde golflengte zitten wat brandveiligheidsstandaarden betreft werd vorig jaar pijnlijk duidelijk. Op initiatief van Labour-leider Jeremy Corbyn lag er in het parlement toen een voorstel klaar om de brandveiligheid in dergelijke flatgebouwen te versterken. Het wetsvoorstel werd verworpen.
Dat 72 conservatieve parlementsleden zelf een pak huizen verhuren helpt wellicht niet als je kostelijke brandveiligheidsstandaarden goedgekeurd wil krijgen. Om een brand te blussen helpt het dan weer niet dat voormalig burgemeester Boris Johnson zo zwaar bespaarde op de brandweer dat brandweermannen schiften van 24 uren moesten draaien.
Uitgejouwd
Ondertussen blijft het vanuit overheidswege oorverdovend stil. Geen hulp, geen opvang. Mensen die dakloos zijn geworden slapen in hun auto of doen een beroep op de hulp van buurtbewoners en vrijwilligers. Het is via deze mensen dat de hulp op gang komt. Dit alles in overweging genomen, is het begrijpelijk dat eerste minister Theresa May geen risico’s wou nemen en resoluut weigerde om de slachtoffers te bezoeken.
Deze ramp is symptomatisch voor de wereld waar we in leven. Vragen over het huidige paradigma eindigen al snel bij een kritiek op het gevoerde beleid. Op het moment dat Theresa May dan toch besluit om een bezoek te brengen aan buurtbewoners van het afgebrande torengebouw wordt ze uitgejouwd door woedende actievoerders. De Eerste Minister is verplicht om af te druipen terwijl de opgedaagde massa roept om gerechtigheid.
De Britse mainstream media doen er ondertussen alles aan om de kritische vragen omtrent de ramp in de Grenfelltoren tot het minimum te beperken. Wanneer Lily Allen in een interview met Channel 4 News aanklaagt dat er telkens maar over, tot dan toe, 17 slachtoffers wordt gesproken annuleert de BBC prompt haar komst voor de Newsnightshow. De arrogantie van de elite kent klaarblijkelijk geen grenzen, hopelijk het verzet van de Britse bevolking evenmin.
