Omdat alle landen die door een dictatuur geregeerd worden af te rekenen hebben met massale immigratie. In Venezuela gebeurt net het omgekeerde. Daar komen alsmaar meer migranten binnen. In 2016 staken 100.000 Colombianen de grens over en in de eerste maanden van dit jaar bleken als alvast 30.000 Colombianen Venezuela beter dan hun ‘democratisch’ vaderland te vinden.

De ‘autoritaire regering’ is zo brutaal dat de verenigde oppositie (MUD) maar één uitweg ziet: het Nationaal Instituut voor Voeding, de metro en een kinderhospitaal aan te vallen en in brand te steken en met wapens te schieten op de politie.

Dictatuur? Vraagt Matías Bosh zich af.

Hebben die kerels ooit gehoord over de militaire dictatuur in Guatemala en de waardigheid waarmee de Maya’s de strijd aangingen die door generaal Ríos Montt vervolgd werden? Hebben ze weet van de militaire dictatuur in Argentinië? En hebben de moeders en grootmoeders van het Mei-Plein (de ‘Dwaze moeders’) het ooit in hun hoofd gekregen om ook maar een park in brand te steken? Zou het de heren toevallig interesseren dat in de Dominicaanse Republiek tussen 24 en 26 april 1984 zesenveertig personen vermoord werden en honderdvijfentachtig gewond door politie en militairen, enkel maar om voedsel te bekomen en zich te verdedigen tegen het staatsgeweld?

Is de dictatuur van Nicolás Maduro echt zo verschrikkelijk? 

Uitgerekend een dictatuur waar de oppositie haar gangen gaat, de verkiezingen voor het Parlement kon winnen, zodanig dat ze er de meerderheid vormt, waar ze elke week straatmarsen houdt, haar partijleden de wereld rondreizen en door de Organisatie van Amerikaanse staten (OAS) ontvangen worden, oppositieleden eigenaars zijn van kranten, TV kanalen, radiostations en alles wat ze maar willen.

Wanneer we terugblikken op de dictatuur van Trujillo in de Dominicaanse Republiek zien we dat er maar één enkele politieke partij, de Partido Dominicano, bestond.

De ‘wreedheid’ van de regering in Venezuela is zo erg dat de secretaris-generaal van de OAS zich repte om tussenbeide te komen. Inmiddels kan hij zich echter niet bezighouden met al die Chilenen die al vele jaren naar hun land willen terugkeren, maar niet mogen vanwege straffen met ballingschap, indertijd door de Chileense dictator Pinochet opgelegd. Om maar te zwijgen over de twintig inheemse Mapuche leiders, politieke gevangenen, beschuldigd door de ‘wet van de interne veiligheid van de staat.’ Secretaris-generaal Almagro van de OAS heeft dan ook geen tijd om de zaak aan te pakken van de veertig sociale leiders die in Colombia in een periode van minder dan vier maanden vermoord werden. Almagro heeft het over ‘de breuk van de grondwettelijke orde’ in Venezuela. Zou hij al gehoord hebben over Honduras, waar zich in 2009 een staatsgreep voltrok en meer dan honderdtwintig milieuactivisten vermoord werden?

Dictatuur? Welk soort?

60% van de begroting werd door voormalig president Hugo Chávez en de huidige Nicolás Maduro besteed aan sociale uitgaven. Sindsdien werden anderhalf miljard gratis medische consultaties uitgevoerd. Maar de gezondheid van de bevolking zal de heren van de oppositie worst wezen.

Van dictatuur gesproken!, zegt Matías Bosch. Tijdens de regering van Fujimori werden 300.000 inheemse vrouwen verplicht gesteriliseerd. De Peruaanse regering kon die klus straffeloos klaren.

Matías Bosch besluit dat er voorzeker veel Venezolanen valabele redenen genoeg hebben om zich druk te maken over de situatie in hun land en niet akkoord kunnen gaan met de regering. Maar de oppositie van de Capriles, Borges, Tintori, López, Ramos Allup, blijkt stekeblind te zijn ‘voor de geschiedenis van hun land en van Latijns-Amerika in het algemeen, telkens wanneer ze het hebben over dictatuur, om hun eigen ambities te rechtvaardigen in de overtuiging dat zij kunnen doen en laten wat ze wensen.’