Beste lezer

We zijn een echt ‘GON-gezin’. Onze twee oudste zonen ervaren al vele jaren de voordelen van de ondersteuning door hun GON-begeleider. Zoonlief 3 ervaart de voordelen sinds dit schooljaar. En mama was in lang vervlogen tijden jaren GON-begeleider.

Het raakt me dan ook zeer persoonlijk wanneer er in de pers en door de minister veralgemenende boodschappen verspreid worden over de effectiviteit van GON.

 Dit wordt een heel persoonlijke blog, mijn excuses hiervoor!

‘Het oude GON-systeem stamt volgens de nota-Crevits (die nu voor advies wordt voorgelegd aan de Vlaamse Onderwijsraad, red.) uit de tijd dat de vraag luidde hoe men een kind kon aanpassen aan de school en niet hoe men de school zou kunnen aanpassen aan de specifieke noden van elk kind. Bovendien besteden de GON-begeleiders een te groot deel van hun tijd aan het rondrijden van de ene school naar de andere en aan administratie’ (bron: HLN 24/01/2017)

GON staat voor ‘geïntegreerd onderwijs’ maar staat even goed voor ‘geïntegreerde ondersteuning’ of ‘gedragen onder sterke vleugels’.

Met mijn hand op mijn hart kan ik zeggen dat ik tijdens mijn jaren als GON nooit administratief aan de slag ging tijdens mijn diensturen. De avonden laat doorwerken die ik nu vaak doe, ontstonden tijdens mijn GON-jaren. En ja, ik verplaatste mij veel en vaak. Ik herinner mij een jaar waarin ik op donderdag meer dan 200 km reed om naar mijn Gon-scholen te gaan. De oorzaak hiervan lag bij de uurroosters van mijn leerlingen, het feit dat ik niet klas-intern mocht begeleiden, de combinatie basis onderwijs, secundair onderwijs, …

Maar dit heeft nooit effect gehad op de uren begeleiding waar mijn leerlingen recht op hadden. Ik verspreidde hen over 5 dagen om hen de beste begeleiding te kunnen geven.

Over de middag at ik mijn boterhammen op in de leraarskamer. In sommige scholen was ik heel welkom en werd er niet alleen over mijn GON-leerling gepraat. Want wat voor mijn leerling werkte, deed het dit vaak ook voor andere leerlingen. Teambegeleiding avant la lettre.

In andere scholen werd ik in de leraarskamer buiten gekeken, moest ik mij als logopedist met ervaring elke keer weer aanmelden aan het secretariaat, kreeg ik een berisping wanneer ik door het drukke verkeer 2 minuten te laat was, … In deze scholen kon ik meestal niet klasintern aan de slag, zat ik met mijn leerling in het bezemhok, …

Maar ik bleef proberen om mijn ervaringen met mijn leerling door te geven. Ik ging huppelend naar buiten wanneer dit in deze scholen toch lukte!

Ik heb nooit mijn leerlingen proberen aan te passen aan hun klas of hun school. Ik daag jullie uit om dit trouwens te proberen. Ik probeerde wel mijn leerlingen situaties in de klas te leren lezen. Ik oefende met hen sociale situaties, speelplaatssituaties,… Want problemen ontstaan vaak bij onbegrip. En dit niet-begrijpen kan van beide partijen komen.

De combinatie met mijn eerste labelzoon werd echter te zwaar. Ik kon adviezen geven aan mama’s en papa’s maar thuis kon ik dat aan mezelf niet.

Omdat GON-begeleider zijn voor mij veel meer dan een job was Ik durf het een roeping te noemen. En ik ben daar niet alleen in. Ik ontmoet GON-begeleiders die vaak een deel thuisbegeleiding op zich nemen.

Want thuisbegeleiding heeft wachtlijsten. Hele lange wachtlijsten… Dus SMS ik nu onze GON wanneer ik het niet meer zie zitten… En ze luistert geduldig en bespreekt de week erna wat er gebeurde met onze zonen.

En nu is er M. M draait rond ondersteuningsteams, binnen regio’s. Ouders lijken niet langer betrokken partij. En voor het eerst durf ik aan mezelf toegeven: zonder onze GON draag ik het niet meer. GON is niet alleen van cruciaal belang voor mijn zonen. En hun leerkrachten. En hun scholen. Maar GON is ook van levensbelang voor mij.

Omdat ik een sterke zorgcoördinator, logopedist, waarborgcoördinator ben, met 22 jaar ervaring binnen het buitengewoon onderwijs maar dit valt in het niets bij het feit dat ik mama ben van 3 zonen met specifieke onderwijsbehoeften…

Omdat de minister zoveel onduidelijkheden laat bestaan, heb ik deze paasvakantie geen keuze meer en moet ik de ontwikkelingen bespreken met mijn zonen. Want in het ganse M-decreet wordt de inspraak van de leerlingen compleet genegeerd.
Mijn tweede zoon heeft het erg lastig met deze onduidelijkheid.

En daarom besliste hij vanmorgen om een mail naar minister Crevits te sturen. 

Met spellingsfouten en al, de eerlijke versie van een 12-jarige… Omdat de leerlingen, de klanten van M,  meer dan wie ook het recht hebben gehoord te worden!

‘liefste minister Crevits,

ik zou u er op willen wijzen dat GON belangerijk is voor mij en ik zou graag willen dat u de GON niet afschaft.Mijn GON is Greet,dat is belangerijk voor mij omdat zij mij elke week op maandag helpt met hoe ik moet studeren.Ze helpt mij ook met mijn problemen op te lossen van mijn DCD.Ze praat ook met de  leerkrachten want ik werd in het begin van het schooljaar gepest.Greet is al 7 jaar mijn GON begelijder.Ik praat liever met dezelfde GON begelijder.Ik praat liever met greet dan met mijn mama.M.V.G. B.