De neuronen in mijn brein communiceren helaas niet meer zo goed met elkaar als voorheen, maar vaag herinner ik me toch nog een song van Prince, ‘De – de – di –lirious’, met een nogal bizar melodietje. Moest ik aan denken toen ik zondag laatst Michel Wuyts “de-li-rium!” hoorde uitkreten – denk er ook het (ondertussen bijna obligate) tremolo in zijn stem bij – toen Greg Van Avermaet over de streep bolde in Roubaix.  Allicht probeerde Michel terug voor een “memorabel momentje” te zorgen dat voor altijd in ons collectief geheugen gegrift zou worden – genre ‘Tommeke Tommeke toch, wat doe je nu?’

Ik mag hopen van niet. Het contrast tussen Wuyts’ overslaande stem en de nuchtere en no-nonsense attitude van veel renners (Van Avermaet en Boonen voorop) na de wedstrijd, wordt stilaan pijnlijk groot. Roger De Vlaeminck zit tegenwoordig in de commentaarcabine, zo lijkt het wel – al gaat het dan bij Wuyts over de prestaties van deze wielergeneratie, niet over de eigen exploten.

Ik pik er nu Wuyts uit, omdat hij één van de meer duidelijke voorbeelden is onder de sportcommentatoren, maar het is een beetje een algemeen patroon bij nogal wat sportverslaggevers – in het voetbal kennen ze er ook wat van bij momenten. Toegegeven, Mark Van Lombeek & andere Marc Stassijns’en klonken bij momenten wat te lijzig, maar nu zijn we in het andere uiterste beland.

Wat me meer in het algemeen frappeert in deze: terwijl je slag om slinger te horen krijgt dat je “rationeel” moet aankijken (of is het wegkijken?) tegen het (blijven) verdrinken van vluchtelingen in de Middellandse Zee, het Syrische ‘hellhole’, of nog de dreigende humanitaire ramp en hongersnood in een aantal landen in Oost-Afrika & Jemen – immers, mensen dreigen  “immuun” te worden of gaan lijden aan “donorvermoeidheid” als je hen blijft lastigvallen met het leed in de wereld, raken we met zijn allen blijkbaar niet immuun voor sportcommentatoren die ons elke week weer empathie met het wel en wee van onze sporthelden trachten bij te brengen op een tenenkrommende manier. Om nog te zwijgen van het feit dat we blijkbaar met zijn allen ook moesten meeleven met Tom Boonen de laatste maanden van zijn carrière, maar da’s weer een ander verhaal.

In elk geval, idolatrie rond sporthelden en hun exploten raken we blijkbaar nooit beu. Zit blijkbaar, in tegenstelling tot bij humanitaire rampen en coverage van (burger)oorlogen, geen houdbaarheidsdatum op.

Het contrast is zonder meer stuitend met de manier waarop bijvoorbeeld De Standaard een interview met een directeur van MSF over het Europese migratiebeleid goed verbergt binnen in de weekendkrant. De rubriek heet misschien ‘Op scherp’, maar lijkt toch vooral ‘in het verborgene’ te gedijen, een Vlaamse traditie indachtig.   Op de buis worden we dezer dagen af en toe geconfronteerd met korte 12/12 spotjes. Effen voelen we ons met zijn allen wat ongemakkelijk, om daarna weer over te gaan tot de orde van de dag.

Overigens kun je bij die spotjes ook wel wat bedenkingen hebben – wanneer gaan die lui van 12/12 campagnes nu eens eindelijk dergelijke beelden van uitgehongerde kinderen beginnen afwisselen met, ik zeg maar wat, beelden van tax havens, de Panama papers, glimmende  CEOs in Davos, of, beter nog, ‘The Sky is the Limit’? Zou allicht op de korte termijn niet bijster veel geld in het laatje brengen, maar heeft op de langere termijn ongetwijfeld meer zin om de financieringsnood te lenigen dan deze al te stereotiepe spotjes (uit het MDG tijdperk, wat mij betreft). Spotjes die de burger anno ‘2017 overigens schromelijk onderschatten. 

Misschien moeten ze Wuyts maar eens zo’n spotje laten inspreken. Waarom niet, samen met Peter Boeckx?