Geachte staatssecretaris Francken
Ik zal mijn best doen hier geen gewoonte van te maken. Onze eerste ontmoeting verliep vlotter dan verwacht. U zei veel, ik luisterde en noteerde in de hoop iets bij te leren. Dat is toch het minste wat ik verwachtte van zo’n, ik citeer, “belangrijke en populaire politicus”. De machteloosheid droop echter van mijn gezicht bij het verlaten van aula A301. Niet omdat u mij ervan overtuigde dat een humane houding en activisme niets uithaalt. Noch omdat ik denk dat alles waar ik in geloof naïef en idealistisch is. Maar omdat u de beslissende hand heeft voor zo’n belangrijk thema waar je kennelijk geen voeling mee hebt en omdat u de hele zaal en een groot deel van dit land meesleept in uw verhaal. De applausjes tussenin en lovende woorden bij de inleiding met hier en daar wat humor spraken voor zich. Ofwel was het merendeel van de zaal allesbehalve kritisch, of ze zijn helemaal niet op de hoogte van uw manier van aanpak.
U begon de lezing met een verwijzing naar de kritische zin van de mensen in de zaal. Er was ruimte voor vragen achteraf en u ging ze met plezier beantwoorden. Toch kon u het niet laten om, telkens als er een vraag of opmerking werd gesteld die meer kritiek was dan gevlei, daar met ironie op te antwoorden. Bijvoorbeeld wanneer mijn docent Filosofie u aansprak over de manifestatie aan uw kabinet op 27 februari, was uw antwoord: “Ik was niet op mijn kabinet maar ik ben blij dat u er wel was.” Dat getuigde van weinig respect. De vraag werd heel rustig en serieus gesteld en u trok het in het belachelijke.
Toen u beweerde dat u “geen lessen respect” zou moeten volgen was ik het volledig met u oneens. U sprak verschillende keren over de mensenrechten waar u veel belang aan hecht. Zonder gêne en zonder maar een klein beetje te blozen door de leugen die zo vlot over uw tong rolde. Ik weet niet in hoeverre u stilstaat bij de tegengestelde uitspraken die u deed. Om even een voorbeeldje te geven: u zei dat er een plaatstekort is om “zo veel” vluchtelingen op te vangen. Ironisch genoeg bleken er bedden in overschot te zijn in de asielcentra waar mensen verblijven en om deze reden worden zij naar een ander centrum gestuurd. Dat verklapte u tenminste bij uw antwoord op de vraag over de doorschuifsport die u talentvol beoefent.
Daar het een lezing was georganiseerd door de Rechtenfaculteit van KU Leuven, had ik meer duidelijkheid verwacht en geen les geschiedenis. Eerlijk gezegd boeit het mij niet wat er vroeger gebeurd is tussen België en Griekenland of Hongarije. Wat ik wil weten is wat u nu van plan bent te doen en in hoeverre de toestand van de vluchtelingen in, onder andere, Duinkerke nog humaan is. Of u écht, in het diepste van uw menselijk hart (want dat zijn we toch?), gelooft dat u rechtvaardig bent en de mensenrechten respecteert. Zeker wanneer ik de reacties mag geloven van uw lezing in Gent, afgelopen week. Daar werd gevraagd aan de pers om de zaal te verlaten zodat u over uw grenzen kon gaan. Bepaalde mensen waren vanavond zelfs niet welkom op uw lezing omdat ze in Gent een kritische vraag hadden gesteld. Ik zeg het maar.
Zoals ik al zei heeft u mij zeker niet ontmoedigd. Integendeel zelfs. U inspireerde mij om nóg meer actie te ondernemen, mij meer te verdiepen in dit thema en nooit mijn kritische zin te verliezen. Ik zal hem nog wat verscherpen, net als uw “scherpe en directe uitspraken die we u soms niet mogen kwalijk neme”.
Het ligt niet in mijn natuur om mensen tegen te spreken en ik hoop dat u mijn frustraties begrijpt. Ik ben een goedgelovig persoon en blijf ondanks alles optimistisch. Ik weiger het cynisme de bovenhand te laten nemen. Het feit dat mensen als u mij zover krijgen mijn mond open te doen en de veelbelovendheid van onze toekomst meer en meer in vraag te stellen, maakt me oprecht kwaad. Mensen als u maken me wantrouwig en doen me alles in twijfel trekken maar dat is goed. Dat maakt me kritischer, volwassen en klaar voor de ‘grote’ wereld. Daar ben ik u dan wél dankbaar voor.
Deniza Miftari (21)
Kosovaarse Belg
