Het failliet van een generatie… en van een systeem

Het failliet van een generatie… en van een systeem

De recente stroom van onthullingen over de werking van onze intercommunales is het failliet van een politieke generatie. Ja, natuurlijk werden ook vroeger de zakken links en rechts gevuld met het leveren van al dan niet echt bestaande diensten aan strategisch goedgeplaatste kennissen. En zonder deze door de burger betaalde vriendendiensten te willen vergoelijken is er een verschil met toen. Men kreeg naast het gegraai namelijk ook een behoorlijk aantal zaken voor het algemeen belang geklaard. U weet wel, dingen waar iedereen beter van wordt.

dinsdag 21 februari 2017 17:48
Spread the love




Daar blijft intussen niet veel meer van over. Eeuwig bakkeleien voor de eigen achterban, dat wel. Of voor de algemene belangen van een toplaag, want naar men zegt zullen de vruchten voor de doorsnee ‘hardwerkende Vlaming’ morgen vanzelf wel volgen. Of volgende week. In elk geval binnenkort. Geloof ons, zeker volgend jaar. En indien niet, dan wordt het onder de volgende regering vast wel beter!

Intussen lijkt op de banken van parlement tot gemeenteraad vooral eigenbelang nog geïnstitutionaliseerd. Pakken wat er te pakken valt door het verlenen van hand-en-spandiensten aan de bigshots van de economie, zoiets. Want een politieke carrière kan snel en onverwacht voorbij zijn, weet u wel? En intussen wordt de aandacht weggeleid van het systeem met bakken vol nietszeggende, maar in leuke quotes verpakte mediatraining-bullshit vol grote woorden als ‘transparantie’, ‘democratie’, ‘de burger’ en ‘vooruitgang’. Iedereen safe, bovendien, want niemand van de medevertegenwoordigers zal zijn mond opendoen: iedereen zit immers mee in hetzelfde schuitje. Bij liefhebbers die het wielrennen tussen de late jaren 90 en 00 een beetje volgden, gaat er nu misschien een akelig herkenbaar belletje het rinkelen.

Totale uitverkoop

Inderdaad: naar analogie met het toenmalige wielrennersmilieu zijn ook de huidige schandalen en lijken in kasten allang geen alleenstaande gevallen meer. Dit gaat niet over een ‘rotte appel in de mand’, maar over appels die los door de mand vallen omdat die zelf rot is. Wat nu zichtbaar wordt, zijn de uitwassen van een tot in haar diepste vezels vermarkte maatschappij. Kennis? Te koop. Tijd? Te koop. Sportclubs? Te koop. Rechtszaken? Te koop. Invloed? Te koop. Bejaardenzorg? Te koop. Schone lucht? Te koop. Eigenwaarde? Te koop. Rampspoed? Te koop. Ruimte? Te koop. Likes? Te koop. Wetenschap? Te koop. Het lijstje gaat ein-de-loos door. Letterlijk: álles van waarde – en dus onvermijdelijk alle waarden – is/zijn in deze tijden te koop.

En dan krijg je semipublieke nutsbedrijven die onder de vlag van optimalisatie en maximalisatie met belastinggeld voor investeringsbank beginnen te spelen. Voor die activiteiten vragen ze zetelende verkozenen, die eigenlijk alleen het algemeen belang zouden moeten verdedigen, om commercieel advies (de facto heel vaak gewoon voorkennis ‘van binnenuit’) en vergoeden hen daar vorstelijk voor. En om dit hele nulletjescasino draaiende te houden, worden de prijzen van de basisvoorzieningen die ooit core business van deze nutsbedrijven waren, pijlsnel de hoogte in gejaagd.

Als we vanuit het voorgaande eens sterk uitzoomen, wordt het dan niet dringend tijd om na het communisme ook het huidige neoliberale systeem, waar we al meer dan dertig jaar naartoe groeiden failliet te verklaren? Tijd om eens serieus over iets nieuws te denken, neen? Dat ons huidige systeem niet te vergelijken valt met het voorgenoemde, want veel beter, zeg je? Veel meer voordelen, zeg je? Dat zal waarschijnlijk toch vooral sterk afhangen van het oogpunt vanwaaruit je ernaar kijkt. Misschien leerden wij, die ten volle van dit systeem profiteren, ons doorheen die afgelopen dertig jaar gewoon steeds beter af te sluiten van de negatieve gevolgen … tot we de steeds grotere ravage van het hele systeem gewoon niet meer zien.

Wij halen namelijk geen roestige schepen uit elkaar op een strand in India. Wij werken geen 55 uur per week in een Apple-fabriek in India. Wij zien onze jungle niet afgebrand worden voor het aanleggen van sojavelden. Hier is het combineren van drie flexi-jobs om aan het einde van de maand nog niet rond te komen nog niet echt ingeburgerd. Wij zien onze huizen (nog) niet onderlopen door stijgend zeewater. Maar ook veel dichter bij huis hoeven we niets te vrezen. Om aan alle voorgenoemde rampspoed te ontkomen hebben wij immers een propere, goed werkende democratie.

Vermarkte koppen

Maar kijk, dat is net het probleem: geld is macht en macht corrumpeert. En als je geld tot in de kleinste vezels van een maatschappij laat doordringen, dan wordt alles (ver)koopbaar, ook de zogenaamde ‘dienaars van het volk’. We kunnen daarna dan wel met zijn allen pissig worden en met een dikke middelvinger voor een extreme partij stemmen, maar weet dat die doorgaans nóg gunstiger staan tegenover een toplaagverstrengeling tussen politiek en dikke poen/invloed van het bedrijfsleven.

Het is dus aan ons allemaal om de good old-fashioned macht van het getal te laten gelden en opnieuw zwaar de nadruk te leggen op niet-financiële waarde. Op algemeen belang. Op gemeenschapsdenken. Op hoe zo veel mogelijk mensen het samen zo prettig mogelijk kunnen hebben. Dat kan helaas alleen lukken als we onze eigen vermarkte kop uit het zand halen. Zolang een meerderheid bekeerd blijft tot onze nieuwe staatsgodsdienst die ‘Economie’ heet, en zolang iedereen spontaan begint te kwijlen van bewondering voor al wie op ethische of minder ethische wijze een bak poen bij elkaar harkte, zijn we een vogel voor de kat. Allemaal. Wij, omdat de dikke bankbiljetten van privébedrijven het algemeen belang van Jan met de pet steeds verder zullen ondersneeuwen. En de politieke kaste, omdat er ooit weer een dag met brandende toortsen aankomt.

take down
the paywall
steun ons nu!