Kort geleden uitte een onderwijzeres, mevrouw Barbara Dufour, haar diepste verontwaardiging over de wereldvreemd aanvoelende uitspraken van de MR-politicus Louis Michel. Haar ontsteltenis was onder meer het resultaat van Michels stelling dat mocht men de parlementaire wedde tot 4800 euro/maand reduceren men een wereldvreemd parlement bevolkt door ambtenaren en leraren zou krijgen. Tegelijkertijd zou de maatregel ervoor zorgen dat de echte politieke talenten en andere knappe koppen, zoals de bedrijfsmensen en advocaten, het politieke halfrond verlaten om hun, financieel, geluk elders te zoeken. Laten we even stilstaan bij de nogal wereldvreemde uitspraak van Michel, en de verontwaardiging die deze bij de lerares opwekte, omdat de wereldvreemdheid van Michels uitspraak paradoxaal genoeg niet zo wereldvreemd is.

machtige mensen, lees rijk en/of lid van de geprivilegieerde sociale klasse, neigen tot minder sociaal vriendelijke uitspraken en tot minder bij het algemeen belang behorende daden

Dacher Keltner, professor in de psychologie aan de Berkeley Universiteit (Californië) stelt in zijn boek De machtsparadox dat machtige mensen, lees rijk en/of lid van de geprivilegieerde sociale klasse, neigen tot minder sociaal vriendelijke uitspraken en tot minder bij het algemeen belang behorende daden. De verzameling misplaatste mogelijkheden waar de machtige van deze aarde, ongetwijfeld mogen we Michel hierbij rekenen, op terugvallen varieert, volgens Keltner, van; gebrek aan inlevingsvermogen, vermindert moreel besef, zelfzuchtige impulsiviteit, onbeleefdheid, gebrek aan respect en het verhalen over buitengewone kwaliteiten om hun eigen superioriteit te verklaren. Nu wil dit niet zeggen dat ieder die een machtige positie bekleedt, even hard de controle over elementaire beleefdheid en inlevingsvermogen dreigt te verliezen. Het betekent wel dat de groep van machtigen dit statistisch gezien meer doet dan de minder-machtigen en de onmachtigen.

hun staatkundige opleiding was gericht op het vergaren van de noodzakelijke intelligentie, bekwaamheid en verantwoordelijkheidsbesef om een polis te besturen.

Ten tijde van het Klassiek Athene schatte Plato de mogelijkheid van machtsmisbruik en erbarmelijk gedrag bij hoogwaardigheidsbekleders reeds in. Plato was geen democraat, zoals Michel dit naar Klassiek Atheense maatstaf trouwens evenmin is. De Griekse denker was voorstander van een aristocratie. Wat wil zeggen dat volgens hem de besten moesten regeren. Vandaag zouden we, verdwaasd door de mythe dat we in een democratie leven, een dergelijk uitgangspunt niet verdragen. Toch moeten er enkele kanttekeningen gemaakt worden bij de Platonische aristocratie. De besten  die Plato voor het besturen van de samenleving zag fungeren, moesten een doortastende geestelijke en lichamelijke training krijgen. Hierbij was hun staatkundige opleiding gericht op het vergaren van de noodzakelijke intelligentie, bekwaamheid en verantwoordelijkheidsbesef om een polis te besturen. De geselecteerden mochten in de praktijk op geen enkel moment het algemeen belang schaden. Bovendien moesten ze niet gemotiveerd zijn door (geld)gewin, zoals de talentvolle van de heer Michel, Plato voorzag namelijk geen enkele vergoeding voor de besturende aristocratie. Afgezien van de meest elementaire benodigdheden, zoals een tandenborstel en een beker, mochten ze zelf niet over privébezit beschikken. Een eigen villa en/of een riant zomerverblijf was alleszins niet mogelijk. De motivatie voor hun toekomstige functie kwam bij de leiders vanuit een moreel plichtsbesef om het algemene belang te dienen.

De geëtaleerde politieke, binnen- en buitenlandse, lompigheden van deze geprivilegieerde groep snijdt steeds dieper in het vlees van het gewone volk, en laat een groeiende groep verontwaardigde burgers achter.

Ondertussen zijn we vele eeuwen later en heeft menig volk een amalgaam van bestuurders de revue zien passeren. Afgelopen jaren stapelden de onrespectvolle en van inlevingsvermogen gespeende fratsen van beroepspolitici zich op. De geëtaleerde politieke, binnen- en buitenlandse, lompigheden van deze geprivilegieerde groep snijdt steeds dieper in het vlees van het gewone volk, en laat een groeiende groep verontwaardigde burgers achter. De open brief van mevrouw Dufour is daar slechts een voorbeeld van, dat tegelijkertijd een kwalijke ontwikkeling schetst, waar de politici beter over zouden moeten waken.

Als uitsmijter nog dit. Wanneer u de website van Louis Michel bezoekt, zal u naast een hele reeks onderscheidingen die de politicus kreeg, te weten komen dat de heer Michel in een vroeger leven een decennialang… taalleraar was in het Ecole Normale provinciale van Jodoigne. Met andere woorden, terug in de tijd, behoorde Louis Michel beroepshalve tot de categorie van mensen die hij vandaag niet in het parlement zou willen terugvinden.