Bonobo – Migration

De titel als kern van de vorige jaren. Eigenlijk nog breder, want Bonobo denkt aan de hele leefwereld. Ecologische triphop, letterlijk. Simon Green staat al lang te boek als maker van fijne platen als Days To Come, Black Sands en The North Border. Green (what’s in a name?) heeft altijd een bekommernis voor de natuur tentoongespreid. Hij is ook een van de deejays die door de jaren heen opteerden om met een volledige live band te gaan spelen. De funderingen zijn dus elektronisch, maar ook met instrumenten en stemmen weet Bonobo een weg. Gastbijdragen zijn er onder meer van Michael Milosh (Rhye), Nicole Miglis (Hundred Waters), Nick Murphy (alias Chet Faker), en de Marokkaanse band Innov Gnawa. Verder namen als Jon Hopkins en samples van folksinger Pete Seeger(!) en Brandy met een veelzijdigheid die niet irriteert. Het resultaat is dan ook heel natuurlijk (sic) klinkende, aardse muziek, weerspiegeld in de schoonheid van de hoesfoto’s.

Bonobo speelt op 7 maart in de AB 

Julie Byrne – Not Even Happiness

2017 kan al niet meer stuk voor de minnaars van vrouwelijke singer-songwriters. Dat denken we dan als we de tweede – lichtjes fabelachtige – plaat van de Amerikaanse Julie Byrne horen. Byrne houdt van akoestische folkarrangementen, maar weet daarmee toch te verrassen. Ook heeft ze een lage, onderkoelde stem (denk aan Julie London meets Hope Sandoval) die alle vergelijkingen en pathos vastberaden buiten de deur houdt. Not Even Happiness staat voor een volledig eigen, fascinerende plaat die wonderwel past tussen de blue mondays en wreedste maanden van het jaar. De subtiele songs zitten vol levenservaringen die op passende wijze beschreven worden en allemaal baden in een natuurlijk licht. Een troost voor elke eerlijke, zwervende ziel. 

Courtney Marie Andrews – Honest Life

Deze plaat komt hier nu pas officieel uit, maar heeft al heel wat open doekjes gekregen. Courtney Marie Andrews heeft een verleden waarin namen als Jimmy Eat World en Damien Jurado een rol spelen. Ze is zelf een begaafde singer-songwriter die ingrijpende liedjes schrijft. Haar mix van country, americana en indiefolk is aantrekkelijk voor de liefhebbers van de drie genres apart. Honest Life staat bol van de verhalen over opgroeien, herstellen, doorgaan… Die woorden krijgen daarbij telkens een hartverwarmende muzikale omlijsting mee en Andrews stem herinnert soms aan Joni Mitchell. Zeker checken.

Op 11 maart speelt Courtney Marie Andrews in DD12 in Moerbeke-Waas (http://huiskamerconcerten.tumblr.com/) en op 12 maart in de AB in Brussel. 

Jantar – Panisperna

Psychedelische muziek blijft bands inspireren. Chad Laird, Tianna Kennedy, Kelly Rudman en Kirsten Nordine zijn al een half decennium bezig met Jantar en lijken ons de terechte kleinkinderen van sixtiesincarnaties van Soft Machine en Pink Floyd. Op hun debuut Panisperna laten ze de luisteraar horen dat experiment (vooral in de vorm) niet per se moet leiden tot onbeluisterbaarheid. Integendeel. In een song als ‘Saint Margaret of Antioch’ herinneren ze bij voorbeeld bedreven aan Low, terwijl ze met ‘Humble Moths’ de geest van Devendra Banhart tot leven wekken. De organische gitaarsolo’s zijn er ten opzichte van die uit de sixties beslist op vooruit gegaan. Een fijne luistertrip, sitar incluis.

The Molochs – America’s Velvet Glory

Rock lijkt wel dood te zijn, maar dan kom je weer een band als The Molochs tegen die teruggrijpt naar de garagerock, de jaren ’70 van The Modern Lovers, de vroege Velvet Underground, maar even goed The Feelies en Galaxie 500. Muziek die niet veel van doen heeft met (zogenaamd) moderne hypes, maar het palet dat ze gebruiken blijkt ook vandaag best indrukwekkend als de songs maar goed zijn. En dat is hier zeker de zaak met juweeltjes als ‘Ten Thousand’ en ‘New York’. America’s Velvet Glory is – trouwens – best een cynische titel in deze tijden. Genieten maar.

Aidan Baker with Claire Brentnall – Delirious Things

Delirious Things is de perfecte titel van een plaat die Aidan Bakers steeds verder uitvloeiende muzikale universum nog maar eens vergroot en mooier maakt. Denk aan de new wave van de jaren ’80 à la Durutti Column, The Names en Joy Division, naast de fijne geluiden van Cocteau Twins en This Mortal Coil. Muziek die vandaag als shoegaze wordt gesleten, maar het meest opvallende hier is het feit dat Baker niet zijn gitaar op de voorgrond zet maar een Casio uit de jaren ’80. Die synthesizer jaagt hij wel door zijn gitaarpedalen zodat je maar zelden door hebt wat er aan de hand is. De songs werden ingezongen door Claire Brentnall (van het sublieme Shield Patterns) wat de zaak nog een stuk aantrekkelijker maakt. Mysterieus, maar niet pretentieus.

Claire Brentnall treedt met Shield Patterns op 11 februari in Huis 23 (AB) in Brussel op. 

Minor Victories – Orchestral Variations

Minor Victories bevat leden van Mogwai, Slowdive en Editors. Vorig jaar brachten ze een eerste CD uit en daar laten ze nu de instrumentale versie van verschijnen. Normaal niet echt iets waarvoor we de persen zouden stilzetten, maar Orchestral Variations is die rare zeldzaamheid waarbij de variatie (remix lijkt ons hier niet van toepassing) een even bevredigend resultaat als het origineel oplevert. Met dien verstande dat de plaat een heel ander publiek lijkt aan te boren. Verrassend goed, met echo’s van Philip Glass, Ennio Morricone, Jherek Bischoff of Christina Vantzou. Kenners weten genoeg.

Deep House Belgium – LP 1

Deep House Belgium is een project dat geboren werd op Facebook. Fans van Deep House vinden elkaar hier en ook in allerlei live-omstandigheden. In 2017 mondde dit uit in een eigeen paltenlabel en als tweede relase verscheen deze EP/LP met nummers van Nico Morano (Nico Wuyts), Cemode (Christophe Dom), Kosinski (Michal Kosinski) en Ramioul (Sander Ramioul). De repetitieve muziek met ravijndiepe bassen leent zich niet alleen uitstekend voor de dansvloer, maar tevens voor solitaire nachtelijke autoritten

Mick Harvey – Intoxicated Women

Verder in het verleden graaft Mick Harvey (ex-Bad Seeds) met Intoxicated Women. Het voorlopig laatste deel van zijn hommages aan Serge Gainsbourg. Hier veel nummers die SG schreef voor anderen, voornamelijk vrouwen. In de Angelsaksische wereld mag dit album dan meer aangekondigd worden als bestaand uit obscuur werk, maar voor ons, op de grens van beide culturen, zijn de originelen gemeengoed. De Australiër geeft de nummers vaak een subtiele draai, een sterke zangeres of een andere taal mee (“Ich Liebe Dich… Ich Dich Auch Nicht…” Geef toe, het klinkt als de meest hemelse sehnsucht). Het zorgt ervoor dat dit deel het beste is uit de reeks. Dit valt zowel voor wie het werk van de joods-Oekraïense Fransman al kent als de nobele nieuwkomer volmaakt te smaken.