Toen op 7 januari 2015 terroristen Parijs en bij uitbreiding heel Europa op haar grondvesten deden daveren, waren we met miljoenen om onze solidariteit te uiten, vaak met de slogan: “Je Suis Charlie”. Er werd ons verteld dat we geen millimeter zouden wijken van onze waarden. Vrijheid van meningsuiting was een absoluut recht en als we daaraan zouden toegeven, dan zouden de terroristen winnen. Rivieren werden gevuld met de tranen van mensen en de inkt van journalisten hieromtrent.

Twee jaar later, bijna dag op dag, blijken dit slechts krokodillentranen te zijn. We waren allemaal acteurs in een slecht theaterstuk, want vasthouden aan onze waarden … we meenden het niet echt. Net zoals Voltaire nooit heeft gezegd dat hij zou sterven voor iemands recht op vrije meningsuiting, ook al zou hij die mening verafschuwen.

We leven nu in tijden waarin er nog weinig moeite wordt gedaan om de hypocrisie en dubbele standaarden te verbergen. Je kan tegenwoordig maar beter populist zijn en aan de kant van neonazi’s staan. Mensen eren die ooit met de Nazi’s hebben gevochten? Geen probleem! Op de foto met gore racistische folteraars en mensen die de gaskamers een detail in de geschiedenis hebben genoemd? Dan word je minister van Binnenlandse Zaken of burgemeester van een stad zoals Antwerpen.Meerdere beslissingen van verschillende rechters negeren én ze bovendien voor wereldvreemd wezens verslijten? Dan ben je een populaire staatssecretaris. Men moet immers de juiste kleur hebben en de juiste dingen zeggen om te kunnen genieten van deze priviliges. Hoe anders krijg je een deel van de zoete koek die de “westerse beschaving”is?

Dictaturen en dictaten

Laten we nu eens het voorbeeld van onze voorzitter Dyab Abou Jahjah erbij nemen: een persoon die een belangrijke en interessante rol speelde en nog steeds speelt in de ontmaskering van die zogezegde niet onderhandelbare westerse waarden. Niet zo lang geleden werd Dyab beladen met alle zonden van Israël. Voorpagina’s van grote Vlaamse kranten werden gesierd met titels als: “Wapens gevonden bij Abou Jahjah”. Hij zou zichzelf en zijn organisatie financieren met bloeddiamanten en de politie vond zogezegd kinderporno op zijn PC. Meer nog, de voormalige hoofdcommissaris van de Antwerpse politie kwam zelfs op nationale televisie uitleggen dat er politieke druk werd uitgeoefend om Dyab in de problemen te brengen. Is er ooit één journalist ontslagen omdat hij/zij lasterlijke en valse informatie publiceerde over een burger van dit land?

Is er ooit één redacteur aan de deur gezet hiervoor of een politiek functionaris die medeplichtig was? Waar was toen het morele kompas en het morele besef dat zulke schandalige leugens effectief gevolgen hebben op het dagdagelijkse leven van gewone mensen? Of valt laster ook onder de noemer van vrije meningsuiting, om maar te zwijgen van journalistieke deontologie?

De soap eindigde overigens niet daar. Er kwam nog een liberale premier aan te pas die in het parlement openlijk en zonder schroom opriep om de scheiding der machten met de voeten te treden om een onschuldige man te laten arresteren. Praktijken die schering en inslag zijn in dictaturen.

Verkeerde kant van de geschiedenis

De man die 4 Israëlische soldaten doodde in Oost-Jeruzalem was geen aanhanger van IS. Dat beweren enkel types zoals Theo Francken en Benjamin Netanyahu, die niet verlegen zitten om een leugen. Ze doen dat om de essentie van de zaak te verdoezelen, en dat is de Israëlische bezetting van Palestina. De man pleegde een aanslag tegen een militair doelwit in bezet Oost-Jeruzalem. De VN erkent dat Israël een bezettende macht is, en verzet tegen een militaire bezetter is legitiem volgens het internationaal recht.

Maar los van de juridische discussie geldt vooral de volgende waarheid: een volk dat al bijna 70 jaar onderdrukt en etnisch gezuiverd wordt heeft geen lessen te ontvangen van mensen die in alle rust, vrede en veiligheid leven, zeker niet als die moraliserend zijn. Het is frappant om vast te stellen dat onze moraalridders er als de kippen bij zijn om de Palestijnen te veroordelen, maar blind zijn voor het dagdagelijkse Israëlische staatsterreur.

Vaak bedienen deze moraalridders zich van een flauw excuus: evenwichtigheid en neutraliteit. Misschien dient de Zuid-Afrikaanse aartsbisschop Desmond Tutu hen van een gepast repliek. Een man die de Nobelprijs voor de Vrede won én een militant strijder was tegen het Apartheidsregime in Zuid-Afrika. “If you are neutral in situations of injustice, you have chosen the side of the oppressor. If an elephant has its foot on the tail of a mouse and you say that you are neutral, the mouse will not appreciate your neutrality”.

Weinigen zijn beter bekend met de realiteit van Apartheid dan Desmond Tutu, en tijdens zijn bezoek aan Palestina zag hij dat de situatie daar enorm leek op die in Zuid-Afrika. Willen we aan de kant staan van een bezetter met illegale nucleaire wapens die zowat alle VN-resoluties naast zich neerlegt, of willen we aan de kant staan van een bezet en gevangen volk dat elke dag wordt geconfronteerd met de psychologische en fysieke gevolgen van een Apartheidsregime? In Vlaanderen staan blijkbaar velen te popelen om weer eens aan de verkeerde kant van de geschiedenis te staan.

Truth to power

Maar laten we een kat een kat noemen. Het is onder meer de zionistische lobby die druk zette op De Standaard. Dit is geen antisemitische complottheorie maar een overduidelijke evidentie. Enkele dagen geleden berichtte de Britse krant The Guardian over hoe een onderzoeksjournaliste contact zocht met de Israëlische diplomaat Shai Masot. Deze laatste pochte over hoe hij enkele parlementsleden ten val wou brengen die in zijn ogen te pro-Palestijns waren. Shai Masot wou zelfs Sir Alan Duncan, de vicemininster van Buitenlandse Zaken, doen ontslaan. Dit verhaal kreeg bij de kwaliteitskrant De Standaard minder aandacht dan de gestolen juwelen van Kim Kardashian. Dat spreekt boekdelen.

Objectieve journalistiek bestaat niet en elke krant moet redactionele keuzes maken, dat begrijpen we, maar de keuze van de Standaard om toe te geven aan de druk vanuit extreemrechtse en zionistische hoek zal haar lang blijven achtervolgen. Hiermee geeft de Standaard een duidelijk signaal en kiest het de verkeerde kant van de geschiedenis.

Dyab Abou Jahjah en met hem vele miljoenen mensen op deze aardbol staan pal en ondubbelzinnig achter de Palestijnse zaak. Ze hebben één ding gemeen: een blind vertrouwen in de onbreekbare verzetsgeest van het Palestijnse volk en het besef dat onrecht niet eeuwig kan blijven duren. Wij blijven aan de kant staan van het Palestijnse volk en we zullen de vaandel van de grote Palestijnse intellectueel Edward Said trots blijven dragen en doorgaan met « speaking truth to power ».

Bestuur Movement X