2016 zat vol verrassingen en is uiteindelijk een horrorjaar geweest. Assad lijkt de grote overwinnaar van de oorlog in Syrië te worden. De Brexit is een feit en het is een kwestie van tijd voor het hele Europese kaartenhuisje in elkaar stuikt. 

De verschrikkelijke aanslagen in Maalbeek en Zaventem lieten het hele land achter in rep en roer. Maar daarna toonde de bevolking zijn kracht en solidariteit. Met een ranzig smaakje nadien. Want al snel loog onze minister van Binnenlandse zaken dat er in bepaalde wijken van Brussel straatfeesten door moslims werden georganiseerd. Een maand later loog hij opnieuw ongestraft door te herhalen dat een significant deel van de moslimgemeenschap danste naar aanleiding van de aanslagen. 

Ik vraag me nog altijd af wat hij daarmee wilde bereiken. Wilde hij bewust bevolkingsgroepen tegen elkaar uitspelen? Of is hij iemand die zijn eigen leugens gelooft en denkt dat Moslims de lambada dansen bij elke aanslag? En zouden die Moslims ook dansen op de muziek van George Michael, Prince, Papa Wemba, David Bowie, Leonard Cohen, Toots Tielemans en Eddy Wally? 

Beroemde muzikanten wiens dood in 2016 meer interesse en empathie opwekten dan honderdduizenden doden in Syrië. Dat zegt eigenlijk genoeg over de narcistische wereld waarin status het hoogste goed is. Het narcistisch symbool van 2017 wordt het oranje monster met Donald Trump als naam. Na zijn verkiezingsoverwinning was vooral de progressieve wereld in shock. Wat eerst een slecht grap was, bleek rauwe realiteit te zijn. 

Machiavelli heeft ons echter geleerd om nooit de kansen te verspillen die een goede crisis met zich meebrengt. Al snel werd het oranje monster ernstig genomen en bracht hij heel wat inspiratie in ons land over hoe je stemmen moet winnen. De magische mix van angst, wantrouwen, afkeer en liters laxeermiddel om het buikgevoel sneller door je darmen te laten stromen. 

Hoe ranziger, hoe meer succes. Het oranje monster bleek toch niet zo anders te zijn dan we dachten. Tijdens zijn verkiezingen had het oranje monster een strategie van leugens en verdachtmakingen. Die blijken bij ons al heel goed ingeburgerd te zijn. Hij heeft al heel wat dingen met onze politiek gemeen. Om niet van slechte wil te zijn, wil ik enkele gelijkenissen aantonen:

Het manipuleren van sociale media. Check. 

Een karaktermoord plegen op een medewerker. Check.

Rechters die het niet met je eens zijn verdacht maken. Check.

Advocaten die het niet met je eens zijn beledigen, beschuldigen en verdacht maken. Check.

Journalisten die het niet met je eens zijn beledigen, beschuldigen, intimideren en verdacht maken. Check. 

Vooral  dan de opiniërende journalist. Dubbelcheck.

Vrouwen honden, vette varkens, slonzen en walgelijke dieren noemen. Nee, dat heeft hier niemand gezegd. 

Het eerste wat ze deden in de jaren dertig en in landen met een verlicht despoot aan de macht, was kritische kunstenaars, schrijvers, journalisten, rechters en advocaten monddood te maken. Zouden we die weg op kunnen gaan?

Misschien zo subtiel dat we het niet eens goed beseffen hoe fragiel een democratie wel kan zijn. Uiteindelijk weet je nooit wat de toekomst zal brengen, maar wat ik wel weet is dat ik na dit stuk beledigd, beschuldigd, geïntimideerd en verdacht wordt gemaakt. Check.