Soms dien je elk vooroordeel te schrappen uit de beperkte verbeelding die een mens bezitten kan. In zijn constante nood om de dingen te bevatten, zijn hokjes als een kalmerende balsem waarmee de ziel zich ontspannen kan. Die nood om een structuur te zien in alles buiten de regelmaat, het verwachtingspatroon, of zelfs binnen het buitengewone, zorgt ervoor dat we te vaak blind zijn voor wat ons recht voor de neus staat aan te schreeuwen. Op momenten waarbij de realiteit, het scenario voorbij snelt als een bronstige dekhengst met de paringsgeur in de neus, is zelfreflectie de enige, mogelijke remedie tegen een systeem falen van de geest.
Sinds vandaag moeten we ons een nieuw gezicht durven plakken op geopolitieke afrekeningen. Of het nu om terrorisme, dan wel om misplaatste, patriotische daad van vaderlandsliefde gaat, zal de uitkomst van het conflict in kwestie uitwijzen. Wat ons wel wijzer is geworden is dat we in dit soort afrekeningen de verbeelding moeten loslaten van de bebaarde jongen of man met granaatgordel. Vandaag kent zulk een bloeddorstige daad ook het gezicht van een fris geschoren. Mooi gecoiffeerde, opgeklede man. Een koele, beredeneerde schoonheid die zich zonder verpinken een nieuw lot aanmeet. Het aangezicht dat vol belofte op een vruchtbare toekomst ,ons aankijkt in de lens, en in een volgend beeld de hemel aanstaart.Overtuigd van de deugd die zijn pas voltrokken daad met zich mee zou brengen.
In tijden waarbij kindsoldaten amper nog nieuwswaardig zijn en gruwel op grote schaal is verworven tot een alledaags fait-divers, zijn prikkels een schaars goed. Schijnbaar waardevoller dan de argumenten om een mensenleven in de schaal te werpen. Wie de prikkel kan bevredigen, beheerst de waan van de dag. In een flits zag ik de aanslag op Franz-Ferdinand voor mijn ogen. De waanzinnig glamoureuze lucifer die, in een strak getailleerde beweging, de wereld doet branden.
Het is eens te meer duidelijk. Wanhoop en waanzin zit niet verpakt in de aanblik van een jutten zak vol maden dat werd overgoten met liters verschraald bier en braaksel, broeierig en ranzig. Die aanblik is weerzinwekkend maar valt te plaatsen binnen een kader. Als mens kunnen we dit beeld verwerken en een plaats geven. Wanhoop en waanzin lijkt dus eerder verpakt te zijn in de zeldzame bladeren van een wondermooie plant die zich plots en definitief ontnomen voelt van water en zonlicht. Die eerste tekenen, net voor het verval. Een lichte krul naar beneden, het doffe in de diep groene kleur. Net voor de droogte dreigt uit te slaan op de eerste bladeren. In die bittere schoonheid zit de wanhoop verpakt die ons, hokjesdenkers, doet twijfelen.
