Beste Theo,

Het is bijna kerst en alhoewel ik niet traditioneel gelovig ben overvalt mij op de avond van kerst toch altijd enige vrome sereniteit. Het is alsof ik even tot rust kom, heel even. Vervolgens krijg ik er weer genoeg van en heb ik het gehad met Chris Rea en zijn ‘Driving home for Christmas’. Wanneer komt die man ooit aan vraag ik mij dan af? Of erger, de zoveelste herhaling van ‘White Christmas’ met Bing Crosby . Weet je Theo, nog nooit heb ik het mogen meemaken in mijn Vlaanderen, want het is natuurlijk niet alleen van jou, dat ik op de avond van kerst een onverwachts sneeuwtapijt op mijn dak kreeg. Wat verlang ik naar zoveel perfectie, een sneeuwlaag die eventjes alle realiteit aan onze ogen onttrekt en ons waarnemingsgevoel verlamt.

Ben jij trouwens ooit al in Syrië geweest Theo? Ik niet. Hoe zou het zijn om daar te leven? Nu, bedoel ik. Ik weet dat er oorlog is en oorlog dat betekend schieten naar mekaar. In mijn gedachten kan ik mij ook wel iets voorstellen bij een reeks bommen die naast mij neervallen. In dit geval een bommentapijt dat evenwel alle realiteit met een arrogante smak in jou losmaakt en ons waarnemingsgevoel versterkt.  Zouden die gedachten een beetje de realiteit benaderen? Denk jij daar vaak over na Theo? Zouden jouw gedachten een beetje de realiteit benaderen denk je?

Ik stel vast dat in de zaak waarin om humanitaire redenen een visumaanvraag is ingediend waarbij één van onze landgenoten garant staat voor het financiële luik van deze familie uit Syrië u een slimme oplossing hebt gevonden. U hebt blijkbaar in hogere kringen even uw licht opgestoken en in Libanon, een buurland van Syrië, zou men volgens uw informatie ook humanitaire visa uitreiken. Onwillekeurig denk ik “willen jullie meer of minder Syriërs in het land” waarna het volk scandeert “minder, minder, minder, …”. “Dat regelen we dan” hoor ik iemand zeggen. Uw partij zoekt het bij de sociale media waar ze in een twitter hengelt naar de steun van het volk met als oproep “Ik steun Theo” naar analogie met “Ik ben Charlie”. Het UNHCR denkt daar evenwel genuanceerder over. In Libanon zitten op een bevolkingstaantal van 4.5 miljoen, 1 miljoen Syriërs bijeengepakt. Daar kan nog eentje bij moet u gedacht hebben. Wat een grote kerststal moeten ze daar niet hebben Theo! Op de radio hoor ik u verklaren: “In Libanon vallen toch geen bommen zeker, of heb ik het mis misschien”? Denk u daar wel eens over na Theo of uw gedachten de realiteit benaderen?

Ach ja, het is me wat in de wereld hé. Wat gaat u trouwens doen dezer dagen Theo? Ik van mijn kant wil het bescheiden houden. Rondhangen aan de stalletjes, oliebollen en worst met zuurkool en dan maar hopen dat ook alle daklozen onder de dekens geraken. Daarvoor vertrouw ik op onze verkozenen des volks, dat humanitaire hulp voorzien wordt. Daar heb ik best een extra belastingheffing voor over. Vrijwillig zelfs, laat onze minister van financiën het vakje maar al klaarmaken. Ik heb immers genoeg, weinig te veel maar wie heeft moet delen, niet alleen met kerstmis. Het haardvuur knettert weer, voor wie een haardvuur heeft best wel een gezellige bedoening. Voor anderen is het dezer dagen dan weer bang afwachten en hopen dat dit belastingparadijs zijn mildheid toont. De mildheid van een minister zou zelfs al het verschil kunnen maken.

Prettige feesten Theo, alsook voor gans uw familie.