Lambchop – FLOTUS

First Lady Of The US. Voor Kurt Wagner van Lambchop is dat een dame uit het Democratische kamp, maar niet Hillary C. Nee, het gaat over Wagners vrouw, en met FLOTUS heeft hij een indrukwekkende liefdesbetuiging aan haar adres afgeleverd. Net als op de andere Lambchopplaten krijg je hier een amalgaam van country, soul en elektronica, maar nieuw is het feit dat Wagner autotuning op zijn stem heeft toegepast. Lekker tegendraads, want voor puristen nog steeds de ultieme vloek in de kerk. Toch hebben ze ongelijk (extremisten hebben dat altijd): FLOTUS is een plaat die tot het beste van Lambchop behoort, met uitdagende songstructuren (liedjes van 18 minuten, iemand?) en een sfeer die ons ook aan de laatste van Bon Iver verslaafd maakte. Een boeiende renaissance is het resultaat.

Lambchop speelt op 11/2/17 in de Brusselse Botanique.

Pilod – Black Swan

Belgische band die met haar nieuwste plaat laat horen dat eigenheid gelijk kan staan aan kwaliteit. Pilod vliegt een geheel eigen route, waarbij we denken aan de vroege Bad Seeds of Slint. Doorwrochte gitaren, meeslepende zang, ruimte voor emoties… Geen plaat om zomaar gratuit op te zetten, maar wel boeiend van de eerste tot de laatste noot. Trouwens: The Black Swan is een hartverscheurende novelle van Thomas Mann, wat we wisten dankzij The Triffids. Muzikaal gaat de vergelijking niet volledig op, maar de muziek van Pilod laat de luisteraar zeker niet los en scheurt kleine stukjes van de ziel.

Claire M Singer – Solas

We waren compleet weggeblazen door Solas, het tweedelige debuut van celliste/organiste Claire M Singer. Solas betekent ‘licht’ in het Keltisch, en die ervaring zindert doorheen de stukken. Singer houdt van een sterke mix van elektronica en de voornoemde instrumenten. Dat levert ijzersterke muziek op als ‘A Different Place’, het schitterende titelnummer en ‘The Molendinar’, dat een volledige cd beslaat. Daarop pakt ze het orgel even inventief aan als de hier eerder al bewierookte Aine O’Dwyer. Deze plaat is het resultaat van vijftien jaar opnemen en is voor elke liefhebber van nieuwe muziek niet te missen.

Annelies Monseré – Debris

Ook de Belgische stille kracht Annelies Monseré is aan de slag gegaan met een orgel. Op Debris geeft ze opnieuw een masterclass in subtiliteit weg. De plaat staat vol met fragiele muziek. Die is gebaseerd is op drone-achtige structuren en omzwachtelt haar stem. Nouveau folk als het ware, een eeuwigheid verwijderd van de opdringerige klanken van vandaag. Muziek als een oase.

Annelies Monseré treedt met haar band Luster op 10/12 op in Villa Bota in Brugge.

Future Old People Are Wizards – M

Egyptische farao’s, Sumerisch spijkerschrift, alle titels bevatten het woord Man… Het mag duidelijk zijn dat het trio Future Old People Are Wizards geen banaal rockbandje is. Niet alleen de aankleding, maar ook de muziek valt op zijn minst als eclectisch weg te zetten. Enerzijds Gary Numan-achtige synthesizerklanken, en anderzijds al eens een Raketkanonachtige uithaal. Nele De Gussem, Sylvester Vanborm en Stijn Vanmarsenille beleven er blijkbaar een sardonisch plezier aan om de luisteraar op het verkeerde been te zetten. Met goed gevolg, want deze hoogst filmische, Zappaiaanse hitpourri maakt een mens behoorlijk blij. Meer van dat!

Mantis – MANTIS II

Mantis bracht haar debuut-EP (MANTIS I) uit op het Belgische Wervel Records. Het was tevens de eerste release van het label, en toch was de plaat in een zucht uitverkocht. Mantis dacht er daarna aan een paar tracks voor een langspeelplaat te maken, maar het draaide anders uit. Het resultaat is net verschenen en heet gewoon MANTIS II. Zelf noemen ze hun muziek pogojazz, wat doet vermoeden hoe flexibel het geheel is; maar zie die muzikale vrijheid ook in het kader van opwindende punk, metal en post-rock. Het levert een heerlijk haasje-over van genres op. Niet-avontuurlijke zielen gelieven zich best te onthouden.

Newmoon – Space

Guilty pleasures. Zo zou je de sound van het Belgische Newmoon kunnen benoemen. Hier hoor je immers onversneden referenties naar Cocteau Twins, Slowdive of My Bloody Valentine en een heel zwerk 4AD-bands uit de eerste helft van de jaren ’80. Denigrerend werd het een decennium geleden shoegaze genoemd. Ondertussen is die term een geuzennaam geworden en kunnen we enkel goedkeurend meeknikken met het inderdaad immense Space. Een fijn debuut over de hele lijn.

Newmoon speelt op 10/12 in de ABclub in Brussel.

The Moles –  Tonight’s Music

De comeback, in de ogen van velen heeft het iets pathetisch. Een nostalgietrip voor oudjes van boven de dertig of hoger. Tegelijk wekt het ook nieuwsgierigheid op. Wat was er zo intrigerend aan de oorspronkelijke band/artiest dat die nog eens de kans krijgt om er een epiloog aan te breien? Als liefhebber van muziek is het net zoals bij de lezer van boeken. Je ontmoet op je pad nieuwe en oude schrijvers, en bij sommige van die oudere schrijvers blijkt ook het latere werk best leesbaar. Anderen worden zelfs beter met de jaren. Bij sommigen moet je helemaal bij het eerste werk beginnen en het hele oeuvre doorlezen, zodat je ermee meegroeit. Dit is heel vaak het geval bij oudere artiesten in de rockmuziek, een bij uitstek eenzelvig genre. Kom bij specialisten niet aanzetten dat het latere werk van pakweg Lou Reed of Neil Young minder is. Ze zullen zeggen dat je er niets van kent en eerst terug moet naar de bronnen. Soms onttrekken bands zich daaraan. We denken maar aan de recente platen van Dinosaur Jr. of Pixies, die zonder veel problemen door nieuwkomers geconsumeerd worden. Soms weten mensen zelfs niet dat er een voorgeschiedenis aan vastzit, omdat die zo obscuur is. Een voorbeeld hiervan was de prachtplaat van The Chills vorig jaar. Dit jaar is het die van The Moles, de groep rond Richard Davies die in de vroege jaren ’90 plaatjes maakte en daarna verdween. Davies ging solo, speelde bij Cardinal en werkte ook nog samen met Robert Pollard (Guided By Voices). Blijkbaar bestaan The Moles intussen opnieuw (na 20 jaar pauze), en Davies gooide meteen 24 nummers op één cd. Het gaat er behoorlijk lo-fi en superrommelig aan toe. Davies heeft echter niet verleerd haakse, melodieuze songs te schrijven. Vanaf ‘Needle and Thread’ kijkt Davies niet meer om. Dit is dan ook van hetzelfde kaliber als zijn solowerk en Cardinal. Even psychedelisch als de vroege Pink Floyd, met een snuifje Beefheart. Ja hoor, het went wonderwel.

Yann Tiersen –  EUSA

Iedereen kent de Bretoen Yann Tiersen van zijn soundtrack voor de film Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain. Tiersen kwam daar behoorlijk origineel en fris uit de hoek, en zijn sound was beslissend voor het totaalplaatje. Ondertussen heeft Tiersen al heel wat watertjes doorzwommen, waarbij hij evengoed rock als moderne klassiek een plaats geeft. Zijn nieuwste plaat is iets aparts. Ze heet Eusa, naar de Bretoense naam van het eiland Ushant waar de man woont. De tien pianostukken bevatten allemaal een klankachtergrond die ofwel elektronisch is, ofwel field recordings bevat van een van de specifieke locaties die in de titels worden vermeld. Het resultaat voelt wonderlijk echt aan, des te meer omdat je ook de coördinaten van de plaatsen meekrijgt en je op Tiersens website (http://eusasound.bzh/) naar de aparte veldopnames kan luisteren.

Syndrome – Forever and a Day

Shakespeare blijft leven, denken we nu en dan. Kijk, hier is een titel die rechtstreeks op de beroemde bard zijn toneelstuk De getemde feeks teruggaat. Maar als we luisteren naar het nieuwste werkstuk van Syndrome, alias Mathieu Vandekerckhove (cfr. Amenra, Kingdom, Sembler Deah…), moeten we aan heel andere zaken dan toneel denken. Deze opvolger van Now and Forever (2012) is een masterclass in het ineen puzzelen van meditatieve muzikale momenten. Een trage maalstroom die meteen ook een dialoog vormt tussen een zoon en zijn vader. Muzikaal doet het denken aan het werk van die andere landgenoot die in de drone- en ambientwereld een grote naam is: Dirk Serries. Verder verwijst de plaat ook naar het werk van Dawn of Midi. Even eigenzinnig, en evenzeer waardig om op te zoeken.

LOSCIL – Monument Builders

Scott Morgan (Loscil) is een grootmeester in de onderkoelde elektronica. Niet zweverig dus. Zijn nieuwste Monument Builders klinkt eerder als Kraftwerk on the Rocks (luister maar naar ‘Red Tide’), of moeten we zeggen als Philip Glass? Monument Builders doet in elk geval soms denken aan Glass’ pulserende muziek voor Koyaanisqatsi, en andere keren dan weer aan werk van Steve Reich, Cavern of Anti-Matter. En dat op een volledig ongedwongen en vrije manier. De composities klinken aan de andere kant ook soms enigmatisch of psychedelisch. Excellent.

Steve Hauschildt – Strands

Ex-toetsenist van Emeralds Steve Hauschildt heeft iets met touwen. Gelukkig vertaalt dat zich bij hem in muziek. Bochtige en spitsvondige elektronica, zeg maar. Die klinkt bovendien bijzonder aantrekkelijk. En daar bestaan redenen voor, want de productie was in handen van Rafael Anton Irisarri (zijn A Fragile Geography was een van de platen van 2015) en de mastering kwam van een ander zwaargewicht: Taylor Deupree (bekend van het 12K-label en zijn samenwerkingen met o.m. Ryuichi Sakamoto). Het resultaat strandt dan ook niet in mooie bedoelingen, maar verruimt de horizon.

Koen De Meester