Analyse -

Aan de macht maar toch tegen de elite: de permanente oppositie van Trump en N-VA

Politici als Francken, Wilders en Trump voegen een nieuw element toe aan het normale politieke spel: de permanente oppositie. Als ze verkozen worden en de hoogste macht bekleden, zetten ze gewoon hun vermeende strijd tegen de elite verder.

vrijdag 9 december 2016 15:26
Spread the love




Drie dagen na de overwinning van Trump stelde een journalist van De Volkskrant en De Morgen verbaasd vast dat de president-elect zich niet ‘presidentieel’ gedroeg. Hij stuurde als vanouds brutale tweets de wereld in, haalde uit naar ‘vijandige’ media en lapte alle diplomatieke regels aan zijn laars.

Het is dezelfde fout die ook CD&V, Open Vld, MR en met hen veel commentatoren maakten na de vorming van de regering-Michel. Door een atypische partij als N-VA op te nemen in een regering, wordt ze meteen ingekapseld in het systeem. Dan wordt ze een normale partij die compromissen maakt, het gevoerde beleid verdedigd en jawel, respect toont voor de ‘instellingen’.

N-VA en Trump zouden dan het Obama-parcours lopen. Veel change en yes, we can vóór de verkiezingen, in grote mate staatsmanschap éénmaal verkozen. Staatsmanschap betekent hier dan: vlotjes meedraaien in het systeem en aan de morrende kiezers uitleggen dat dat het hoogst haalbare is want dat er nu eenmaal compromissen gesloten moeten worden, dat er regels zijn en economische wetmatigheden.

Alleen was Obama een normale politicus. Trump en de N-VA-hemelbestormers zijn dat niet. Dat betekent niet dat zij – in tegenstelling tot Obama of Di Rupo – wel iets waar zullen maken van hun beloftes. Het betekent wel dat zij zich niet presidentieel zullen gedragen.

De ware oppositie

De enige manier voor N-VA om zich niet dood te regeren, is om de enige en ware oppositiepartij te blijven ook al zitten ze op alle niveaus aan de knoppen van de macht. Dat is de ware reden achter het fenomeen van het kibbelkabinet. N-VA voert voortdurend oppositie – veel harder dan de verenigde ware oppositie (die nog volledig vastzit in het vroegere ‘presidentiële systeem’) ooit kan doen – tegen hun eigen premier, tegen hun regeringspartners, tegen de vakbonden, tegen de media, zelfs tegen beslissingen die ze zelf gestemd hebben en nu ook tegen ‘wereldvreemde rechters’ oftewel de rechtsstaat.

Trump doet dat ook. Deze week viel hij op Twitter een onbekende lokale vakbondsman aan die het gewaagd had een typische Trump-leugen te ontmaskeren. De arme man kreeg meteen de woedende Trump-stoottroepen achter zich aan. Het is ongezien dat een president zich met dergelijke persoonlijke aanvallen op gewone burgers inlaat. Ongezien, maar wel deel van de strategie. Denk aan de manier waarop N-VA-politici als Annick De Ridder en zelfs regeringsleden tekeer gaan op sociale media.

Toevallig viel de campagne van N-VA tegen de rechtsstaat samen met de veroordeling van Wilders in Nederland. De reactie van Wilders laat mooi zien dat er voor dergelijke politici geen verschil is tussen oppositie en regering. De vijanden blijven de ‘wereldvreemde’, ‘knettergekke’, ‘multiculturele’ en ‘politiek correcte’ elite die niet luisteren wat het volk wil als het over migratie, vluchtelingen, mensenrechten of de islam gaat. Ook al vormt N-VA zelf op alle niveaus de elite, het discours wordt niet aangepast.

En natuurlijk bestaat er alleen een volkswil als het over migratie gaat. Dat er ook een grote meerderheid van de Belgen is die een vermogensbelasting wil, wordt genegeerd.

Door die permanente oppositie veranderen deze partijen de regels van het spel. Een normale regering zou al lang afgerekend zijn op het lamlendige begrotingswerk of het gestuntel van de meeste ministers.

“Waar is de regering met 8,4 miljard euro naartoe?”, titelde De Standaard vorige week nog. 9 miljard euro besparingen en extra belastingen, maar het gat in de begroting bleef even groot. Normaal zou dat dodelijk nieuws zijn, maar nu veroorzaakte het nog geen rimpel. Je kan namelijk moeilijk de grootste en luidruchtigste oppositiepartij – N-VA dus – afrekenen op het regeringswerk. 

Het speelt daarbij in het voordeel van N-VA en Trump dat de meeste media politiek beschouwen als een boksmatch en dus niet ingaan op de groteske en gevaarlijke onzin die deze politici verkopen. Ze stellen zich alleen strategische vragen zoals de VRT vandaag doet: “Vier opiniemakers voorspellen de impact op zijn plek op de populariteitsladder“.

Een geslepen strateeg als Bart De Wever moet je natuurlijk niets leren over de lessen van de meeste voorbije referenda en verkiezingen in Europa en de VS. Wie zich afzet tegen de elite en het meest overtuigende racistische programma heeft, wint. Dat is dan ook precies wat N-VA aan het doen is: tonen dat ze op die twee terreinen de beste keuze zijn.

Het is alleen afwachten hoelang de andere regeringspartijen dat nog gaan toelaten. Maar wat kunnen ze doen? Naar de stembus gaan in de slipstream van Wilders en Le Pen lijkt precies wat N-VA wil.

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!