Bon Iver – 22, A Million
Tabula Rasa. Qua grote muzieksalto’s, kan deze tellen. Voor sommigen zullen 22, A Million als een soort van commerciële zelfmoordplaat afdoen. Gemuteerd zijn de zoetgevooisde akoestische parels, gebleven is de gebalanceerde klankwereld met deze keer elektronica als smaakpalet. Justin Vernon overtuigt met dit amalgaam van klanken en flarden. Typerend: we schreven zelfs de naam van Tom Waits op bij het negende fragment en de ‘songs’ hebben allemaal een nummer en een symbool, Prince is dus nog niet dood! Een iconoclastische plaat met gedurfde en tegelijk lieflijke elektronica en zodoende een triomf.
The Caretaker – Everywhere at the end of time
The Caretaker (alias van James Leyland Kirby, ook bekend onder de naam V/Vm) is de maker van de meest melancholische muziek die we kennen. Hij bereikt zijn doel door oude platen uit lang vervlogen tijden te verwerken tot spokende loops. Het resultaat is op een vreemde manier ook troostend en zelfs humoristisch. Het was al van We Drink to Forget the Coming Storm uit 2014 (onder de naam Leyland Kirby) geleden dat we nog nieuws van de man hoorden. Nu blijkt dat Kirby niet stil gezeten heeft en met Everywhere at the end of time aan een eerste van vijf Lp’s voor de volgende jaren is begonnen. Het geheel handelt over vroegtijdige dementie. De reeks wil de voortgang van het proces schetsen. Het resultaat: schitterende collagemuziek, nieuw verdriet uit een ver verleden.
Nick Cave – Skeleton Tree
Over deze plaat zijn al heel wat lovende liters inkt gevloeid. En terecht. Het is een pakkend geheel geworden in de lijn van de vorige plaat van Cave. Natuurlijk kun je er niet aan onderuit: Cave heeft een kind bij een ongeluk verloren, het verschrikkelijkste wat een mens kan gebeuren Dat onmetelijke verlies sijpelt door de songs heen, zonder dat ze per se over de situatie handelen.
Met de voorkennis hoor je referenties en zinnen die slaan op het gebeuren, maar tegelijk zijn het de typische eigen woorden en zinssneden van de Australiër. Cave zingt niet over zijn verdriet, maar laat het ademen en bestaan. Verpletterend mooi.
Jan Swerts – Schaduwland
Deze Belg werd bekend door zijn intimistische pianomuziek, een Satie voor de moderne tijden als het ware. Muzikaal is hij ondertussen minder een eenzaat en op zijn nieuwste plaat wordt hij onder meer bijgestaan door Gianni Marzo (Isbells), Kevin Imbrechts (Illuminine) Karen Willems (Yuko, Zita Swoon) en Dirk Serries, naast een stel klassieke muzikanten. De plaat is van begin tot einde bevlogen met geraffineerde songs als ‘Rustig Martha Het Is Allemaal Voorbij. Er Is Geen Enkel Gevaar Meer.’ en eindigt met een zeven minuten durend staaltje van afasie genaamd ‘…’.
Jan Swerts gaat vanaf binnenkort op tournee, zie http://www.janswerts.be/tour
Angel Olsen – My Woman
Angel Olsen wist ons met haar vorige cd Burn Your Fire for No Witness al behoorlijk midscheeps te treffen en met My Woman snijdt ze nog een stuk dieper. Het is een plaat die eerst weerbarstig is, maar dan langzaam de luisteraar in trance brengt. Naast de zorgvuldig geplaatste woorden is er de stem van Olsen. Soms haast gezichtsloos en een beetje venijnig maar op den duur uitgroeiend tot het instrument van de plaat. Olsen past haar stem namelijk uiterst subtiel aan de nummers aan. Denk aan Courtney Barnett, Marissa Nadler, Neko Case…. De songs kunnen daarenboven elke behandeling aan, wat de grote evolutie in deze plaat nog dynamischer maakt. Een van de beste releases van het jaar tot nu toe, wat een vrouw!
Preoccupations – Preoccupations
In een vorig leven heette deze Canadese band Viet Cong. De naam bleek een struikelblok en dus gingen ze maar alle vooroordelen te lijf met een duidelijke boodschap: Preoccupations! Ook de muziek van het gezelschap maakte een verandering door. De snoeiharde vroegere sound heeft niets van zijn gravitas verloren, maar klinkt wel een stuk gevarieerder dan voorheen. Het is zelfs zo dat we er duidelijk echo’s van het verleden in horen. In de verte zwellen de synthesizers van Joy Division (niet New Order!) aan en rommelt de zwaarmoedigheid van The Sound. Zwartwit en korrelig.
Proccupations komen op 12 november naar de Botanique: http://botanique.be/nl/activiteit/preoccupations-joyfultalk-121116
Trentemøller – Fixion
Het lijkt wel alsof het afgesproken is, maar ook Fixion van de Deen Anders Trentemøller staat met één voet in de jaren ’80. We dachten bij voorbeeld aan de creatieve momenten van Ultravox! (in de periode met John Foxx) en de zangeressen Marie Fisker, Lisbet Fritze en Jehnny Beth (Savages) herinneren soms aan Siouxsie and the Banshees en nog tal van coryfeeën uit die periode. Trentemøller refereert ook graag aan de klankwereld van Martin Hannett en de vroege 4AD-bands. Tegelijk is dit evenzeer hedendaagse elektropop met een krachtige melodieuze inslag en tonnen sfeer.
Shield Patterns – Mirror Breathing
Zalige soundscapes, je moet niet verder zoeken dan het Britse gezelschap Shield Patterns. Wat Claire Brentnall en Richard Knox samen maken laat zicht het best omschrijven als splinters droommuziek. De aparte stem van Brentnall (soms herinnert ze aan de vroege Kate Bush) zoekt haar weg in steeds evoluerende geluidslandschappen waarbij experiment op een volkomen natuurlijke manier wordt ingekapseld. Het houdt het geheel ver weg van meligheid, maar versterkt precies de hypnotiserende kwaliteiten. Muziek met de schoonheid van een gletsjer.
Pixies – Head Carrier
Voor ons hielden de goede platen van de Amerikaanse band Pixies op bij Doolitle uit 1989… We dachten dan ook niet dat we na de reünie in 2004 nog een woord aan de band zouden moeten verspillen. Zeker niet na het circus met Kim Deal. Maar kijk: Frank Black heeft deze keer een plaat gemaakt die laat horen dat het Bossa Nova, Trompe Le Monde en Indie Cindy veel beter hadden gekund. Het is duidelijk dat Head Carrier vooral melodieuzer is en bovendien interessante songs te bieden heeft. Ik bedoel maar: een liedje over de heilige Dionysius van Parijs, Saint Denis, de Head Carrier? Kijk, dat is nog eens een song! Een Pixiesplaat met plezier en zonder vermoeidheidsverschijnselen doorluisteren? Het kan dus toch nog eens. HC is een late classic zullen de kenners zeggen. Ze hebben gelijk.
Needle and The Pain Reaction – Porcupine/ Paper Trails
En als het dan toch hard gaat, kunnen we ook uw aandacht vestigen op de twee releases van het Belgische gezelschap Needle and The Pain Reaction. Ze staan al meer dan een decennium bekend voor hun energieke rock. Daar is het songgeoriënteerde Porcupine de ene kant van de medaille, terwijl de jams op Paper Trails onversneden speelplezier uitstralen. Dit is gezellig ongezonde lo-fi-rock (de opener heet niet voor niets ‘The Art Of Lighting A Cigarette’) en live des te meer de moeite.
Needle and The Pain Reaction heeft in haar gelederen ook Luc Waegeman alias Wagonman. Hij treedt op 3 oktober in de Hotsy Totsy in Gent samen met dichter Didi De Paris. Needle and The Pain Reaction zelf speelt op 7 oktober in de Charlatan in Gent.
Chrandesyx – The Pillars
Van rauwe rock naar punkfolk, het is niet eens zo’n grote stap. Het jonge gezelschap Chrandesyx brengt op haar debuut goudeerlijke akoestische muziek met een onmiskenbare folk- èn punkinslag. De teksten laten een zoektocht horen en het muzikaal geheel klinkt naast veelbelovend ook mooi, zeker als er een zuchtje trombone of een streepje cello aan te pas komt. Niets spectaculair, maar met liedjes als ‘For A While’ toch niet te negeren.
Meer info op https://chrandesyx.bandcamp.com/
Krankland : Wanderrooms
Nieuw project van Thomas Werbrouck (Little Trouble Kids) en een beetje haaks op de indiepop van dat duo. Het verschil is soms klein (‘Summer Avalanche’), maar toch essentieel, met bijdragen van Janko Beckers (Golden Tieger), Christophe Claeys (Amatorski, Magnus), Thomas Mortier op bas en een productie van Pascal Deweze die de psychedelische inslag extra in de verf zetten. Als geheel zorgt het voor fraaie muziek met een hoge hypnotische waarde. Werbrouck slaagt erin weer te verbazen en laat horen dat verbreden niet per se verminderen moet betekenen, integendeel.
Meer info op http://krankland.be/
Koen De Meester
