Voor wie PWA niet kent: PWA is een statuut, geschapen om langdurig werkzoekenden de kans te geven om toch ergens op de één of de andere manier maatschappelijk nuttig te zijn.
Naar schatting 90% van de mensen welke PWA verricht, doen dit vrijwillig. Maar allen zijn het die mensen die u ook kent: zij die uw kinderen warm opvangen op school. Die hier en daar bejaardenhulp verrichten. Of die op diverse plaatsen tuintjes helpen onderhouden.
Blijkbaar is de door PWA medewerkers verrichtte arbeid te duur om in een ‘normaal’ statuut uitgevoerd te worden. Wat de inspanningen welke deze mensen verrichten des te meer aan waardering zou dienen te laten inwinnen. Want: Zonder vakantiegeld, zonder eindejaarspremie en zonder pensioenopbouw.
Wow! Graag een applaus voor deze mensen! Welke een ode zijn aan de wil en de drang van mensen om zich, ondanks een volledig ontbreken van andere mogelijkheden tot maatschappelijke participatie, toch op de één of andere manier nuttig willen maken!
Je zou dus verwachten dat een samenleving deze groep staat toe te juichen om hun wil en inspanning! Dat men dankbaarheid zou tonen, aan hen die veelal voor dag en dauw uw eigenste kinderen staan op te vangen op school?
Op een vreemde, eigenlijk onverklaarbare manier is het tegendeel echter waar!
Niet enkel werken deze mensen zo goed als altijd in de schaduw; De appreciatie welke zij verdienen ontbreekt hierdoor volledig!
Maar goed! Pwa’ers zijn mensen van goede wil! Zij nemen dat er bij. Omdat zij nu eenmaal zo goed als geen andere mogelijkheden hebben, achten zij zich al tevreden dat zij ondanks al hun tegenslagen, en dikwijls moeilijke traject, toch nog dat ene kansje hebben om toch zin aan hun leven te geven.
Hadden de zaken zo kunnen blijven, u had dit nooit te lezen gekregen! PWA zou onzichtbaar gebleven zijn. En het sociale weefsel waarin zij hun unieke sleutelrol vervullen, zou zijn huidige stabiliteit behouden hebben.
Ware het niet…
Dat de “powers that be” in dit land hun pijlen gericht hebben op de zogenaamde “nepstatuten”. Eerst dienden WEP+ en artikel 60 aan te geloven. Nu zou men, vanuit een neoliberale ideologie ook eens komaf maken met die ongetwijfeld ‘luie’ PWA doppers die zich, zo vind men, toch wel in een veel te aangename comfortzone bevinden.
Dus, heeft men besloten om, blind, onwetend en zonder ook maar het minste rekening te houden met het huidige sociale weefsel, om PWA, wel ja, niet echt af te schaffen… Maar “om te vormen”. Tot een soort tijdelijk opleidingsvehikel, waar noch PWA medewerkers, als PWA gebruikers (zij die op PWA beroep doen) achter zaten te wachten…
Maar de drang om het gans onze maatschappij beheersende klimaat van angst, stress en druk te bestendigen moet bij onze leenheren die over ons heersen zo groot zijn, dat zij niet langer het bestaan van een groep die eigenlijk niet langer onder echt en wezenlijk onder druk staat, dat zij (deze powers) echt bereid zijn om er alles aan te doen, om deze hinderpaal voor eens en altijd uit te wissen.
“Maar dat is toch geen enkel probleem!”, zou je kunnen zeggen? We hebben toch ons zo over geheel de wereld geroemde overlegmodel van de sociale partners. Met sterke vakbonden, die ten allen tijde bereid zijn om het voor hun leden op te nemen! Voor zich voor hen voor de volle 100% in te zetten?
Wel, ook hier is er iets vreemds aan de hand: De vakbonden, de organisaties die het voor ons, gewone mensen dienen op te nemen, die gaan, onverklaarbaar, mee in dit verhaal!
Dan stelt een mens zich vragen: Wat is er toch aan de hand?
“Wie zal het dan voor mij opnemen?”, vraag je jou dan af.
En ja hoor! De vakbonden hebben een leuk, (maar voor de basis geheel ongeloofwaardig) verhaal: “Wij kunnen niets anders! De minister wil het nu eenmaal zo! Tja, er spelen andere belangen!”
Andere belangen?
Een volledig erg delicaat sociaal weefsel? Waar 13500 mensen in actief zijn? Waar duizenden mensen, (zowel privé, als sociale organisaties, als publieke instituten zoals scholen) van afhankelijk zijn?
En er zijn grotere belangen, waarvoor men bereid is om deze mensen op te offeren?
Wel, dan zijn wij een volledig verziekte en verarmde samenleving! Een samenleving die haar mooiste deelnemers, haar IJslanders welke ondanks elke tegenslag nooit het hoofd laten hangen, genadeloos vanuit ideologische doel of voor ‘hogere belangen’ afmaakt!
Dan zijn wij een samenleving, beheert door een gigantische dwangneurose. Geleid door neuroten, welke het nodig vinden de eigen angsten op hun bevolking te projecteren.
Met een constante nood iedereen onder druk en stress te moeten zetten. Met een eindeloze behoefte om alles en iedereen in een verstikkende wurggreep te houden.
En waarom?
Om de welvaart van enkelen ten koste van de massa te garanderen?
Om alles en iedereen in een door angst beheerst Orwelliaans controlesysteem in een niet afhoudend status quo vast te pinnen?
Wel, ik zeg u, de tijd dat bevolkingen zich actief van deze angst en deze mensen zullen gaan bevrijden is aangebroken! Want wij leven niet langer in de 19e eeuw!
Wij, de mens, en vooral de jeugd van de 21e eeuw, willen niet langer door angst beheerst te worden!
Dit is het 1989 voor het Westen!
Dit is het tijdstip waarop wij ons van onze door angst beheerste elite gaan bevrijden!
Want wij willen niet langer door belangengroepen aangestuurde politici!
Wij willen leiders! Wij willen echte, authentieke leiders! En wij willen de democratische systemen waarlangs deze leiders naar voren kunnen treden! Geen door angstige mensjes beheerste en gedomineerde stalinistische particratie-en!
Want wij willen een echt open samenleving! Met echte open en eerlijke kansen voor iedereen! Met actieve deelnamedemocratie! Met leiders die voor ons vechten. En die achter ons staan!
Wij willen een samenleving gebaseerd op een positief mensbeeld!
Waar de basispremisse is dat het overgrote deel van een samenleving WEL actief wil zijn! Zich wel maatschappelijk nuttig wil maken volgens eigen kunnen en mogelijkheden.
En wij willen een samenleving, waarin mensen net MEER kansen aangereikt krijgen!
Door middel van MEER PWA e.d.! Door middel van het doen van stages. Door middel van mogelijkheden om coöperatief samen te werken. Door middel van welk systeem dat mensen kansen tot zelfontplooiing aanreikt!
Omdat zittende kraaien nu eenmaal niet veel zien, snapt u?
Werklozen die thuis niets zitten te doen, die kunnen niet zo veel, weet u!
Die dienen mogelijkheden te krijgen om zichzelf te bewijzen!
Om zichzelf te ontplooien! Om te laten zien wie ze zijn en wat ze kunnen!
Dus, mooie heren en dames van “the powers that be”! Die hogere belangen welke jullie dienen te dienen; dat zijn de collectieve belangen!
Dat zijn de belangen en het welzijn van jullie burgers!
Dat zijn de mogelijkheden welke u creëert waarbinnen mensen zich kunnen ontplooien!
En een sociale inquisitie doorvoeren, via het vernietigen van de sociale statuten, waaronder het PWA valt, hoort daar even niet in thuis!
En het is mijn oprechte hoop, dat de plaatsvervangende schaamte welke ik voor u voel,…
U die ons onze enige mogelijkheid tot maatschappelijke participatie wenst te ontnemen…
Dat deze schaamte u mag overvallen wanneer u dit leest!
Op een manier dat u zich zal verbergen voor de volkswoede, welke u ongenadig terecht zal wijzen en corrigeren!
Want weet, dat u, en iedereen die niet echt en wezenlijk het algemeen belang wenst te dienen, zeer binnenkort van het podium zal verdwijnen. Om plaats te maken voor het nieuwe!
Dat het zo moge zijn!
Antoine Van Hove, initiatiefnemer Burgerinitiatief “BEHOUD PWA”
