De natie heeft zich de afgelopen dagen het hoofd gebroken over de miskleun van het Belgische team tegen Italië, om daarna ‘weer als één man achter het team’ te gaan staan, corporate sponsors uiteraard eerst – nu het al een stuk beter ging tegen Ierland.

Een paar zaken staan als een paal boven water: (1) Romelu Lukaku is een goeie spits als hij ruimte krijgt. In het andere geval is het een heel pak minder. (2) de druk op die jongens is véél te groot. (3) een groot deel van die druk is te wijten aan de buitensporige salarissen van topvoetballers (via de (sociale) media-pathway) ; (4) toegegeven, sommige voetballers hebben minder last van stress dan andere (enter Nainggolan, of onze keeper, die er altijd wat suffig/sullig bij loopt, maar des te beter keept).

Mochten Debruyne, Lukaku en co min of meer normale salarissen hebben, ben ik ervan overtuigd dat het wel en wee van de nationale ploeg veel minder een staatszaak zou zijn. En zou het spelletje misschien terug tot zijn essentie herleid worden.

Voetbal is immers zonder meer een fijne sport (zoals iedereen die ooit gevoetbald heeft, kan getuigen) om te spelen maar ook om te bekijken. Overigens zouden onze nationale voetballers allicht zelf misschien terug wat meer lol aan het spelletje beleven, als ze niet de hele tijd onder het vergrootglas van voetbalwatchers, analisten en dergelijke zouden staan.

Zal wel een naïeve gedachte zijn, topvoetballers terug min of meer ‘menselijke’ bedragen laten verdienen. Maar qua stress management zou het wonderen doen, me dunkt. Nu vrezen ze, zeker als ze nog jong zijn, de hoon van (sociale) media als ze het laten afweten om de een of andere reden.  Mochten onze jongens een beetje normaal verdienen, zouden we het gewoon, zoals vroeger, hebben over ‘potstampers’ en ‘goeie voetballers’  etc.,  zonder daar voor de rest al te grote consequenties aan te verbinden.

Die kanttekening heb ik maar zelden gelezen of gehoord, ook niet bij Jan Mulder en co. Was allicht een beetje te simpel.