Opinie - Koen Dereymaeker

Wet Peeters weg, geen heimwee naar Poupehan!

Met deze geslaagde vakbondsbetoging vlak na de sociale verkiezingen, zitten we in de tweede grote golf van verzet tegen deze regering. Eigenlijk had het de derde golf moeten zijn. Vorige herfst werden de acties ingetrokken door de aanslagen in Parijs. Bij een zoveelste actieplan tegen eenzelfde regering komt dan ook de vraag naar boven: met welk perspectief trekken we ten strijde? Wat is het doel?

woensdag 25 mei 2016 09:20
Spread the love

Bart Brinckman, Wetstraat-journalist van De Standaard heeft ‘Heimwee naar Poupehan’, zo titelt hij in zijn artikel dit weekend in De Standaard. Want “Informeel overleg smeedde een vertrouwelijke band tussen verschillende spelers uit de politiek, het bedrijfsleven en de vakbond om de noodzakelijke verandering af te stellen.” Hij beschuldigt de vakbonden nu enkel “verwijten toe te sturen of stakingsaanzeggingen in te dienen” en begrijpt de ‘ergernis’ van Kris Peeters.

Na acht jaar militant geweest te zijn, niet enkel op de werkvloer maar ook binnen verschillende ‘instanties’ van de vakbond, kan ik zeggen dat Poupehan niets is om fier op te zijn als ACV’er. Het was geen voorbeeld van sociaal overleg. In volle strijd, achter de rug van de basis en de andere bonden, in het geheim akkoorden sluiten en zo het sociaal verzet breken is niets om heimwee naar te hebben als syndicalist. Er werd nadien een indexsprong, een devaluatie van de Belgische frank en een aantal diepsnijdende ingrepen in de sociale zekerheid doorgevoerd. Een serieuze aanslag op de koopkracht. Nee, ik ken veel, veel mooiere voorbeelden uit onze geschiedenis!

Maar ook Kris Peeters kent deze geschiedenis. Niet ondenkbaar – en in zijn geval begrijpelijk – dat hij alles aan het doen is om tot een Poupehan-bis te komen en zo zijn plannen te kunnen doorduwen. In de wandelgangen wordt al gefluisterd dat er pogingen tot toenadering zijn. Met als doel om de Christelijke vakbond proberen mee in het bad te trekken en verdeeldheid te zaaien.

Maar iedere syndicalist die het plan van Minister van Werk Kris Peeters een beetje kent weet dat er niks goed aan is. Maatregelen die dienen om de winsten van de bedrijven te verhogen zijn nooit het vertrekpunt van vooruitgang. Peeters trekt een streep door de 38u week, weken van 45u of meer zonder overleg. Iedereen mag – zomaar – 100 uren meer werken per jaar, individueel te ‘overleggen’ met je baas. Bye bye 38u week. Deeltijdse contracten worden ‘oproep-contracten’, want uurroosters moeten slechts 24 uur op voorhand meer worden meegedeeld. Interimcontracten van onbepaalde duur zullen zorgen voor levenslange interims. Vele manifestanten droegen dan ook bordje met ‘weg met de wet-Peeters’ en ‘handen af van de 38u’.

Winnen

De vraag die zich steeds explicieter stelt is wat we moeten doen om het plan van Peeters te laten intrekken. Sommige hopen op overleg en verdedigen pas een staking na de grote vakantie. Een secretaris van het ACV zei me nog in aanloop van de betoging “als het niet is met de bedoeling om te winnen, om de maatregelen echt tegen de houden, dan mobiliseer ik mijn militanten niet meer”. En enkel met overleg gaan we er niet komen. Zeker niet zonder een duidelijk kader en breekpunten. Als we denken iets te bereiken met overleg zonder krachtverhoudingen, zonder druk van de straat… dan komt dat neer op rekenen op liefdadigheid.

Het vertrouwen ten opzichte van de CD&V is op een dieptepunt geraakt. Dit was duidelijk te zien op de betoging maar nog meer op Rerum Novarum. Pijnlijk hoe op 4 mei in Gent tientallen ACV’ers riepen “CD&V weg ermee” en in het Antwerpse waar een pamflet werd verspreid ‘Horen, zien en zwijgen’ wat verwees naar de verantwoordelijkheid van de christendemocraten binnen de regering.

Overleg heeft nog niet veel – om niet te zeggen niets – uitgehaald. Het regeerakkoord is heilig. De indexsprong, de optrekking van de pensioenleeftijd, de tax shift… Of de ronde tafel over werkbaar werk. De vakbonden worden al 2 jaar aan het lijntje gehouden en dan komt er plots het ‘wendbaar-werkbaar werk’ van Kris Peeters. Resultaat, onwerkbaar werk! Met nog meer langdurig zieken en burn outs tot gevolg. De nationale pensioenscommissie is juist hetzelfde liedje. Twee jaar schijnoverleg als bliksemafleider, maar ondertussen ligt de pensioenleeftijd op 67, zijn brugpensioenen afgebouwd en worden wordt het hakbijl bovengehaald voor de ambtenarenpensioenen.

Ok, overleg leverde niets op, maar de regering en Peeters hebben nog meer ‘truken’. Want een actieplan over langere tijd, met opbouwende fases is een zeer succesvolle formule. Er is tijd nodig om veel mensen mee te krijgen, om ze te informeren. De bewijst de strijd in Frankrijk tegen de nieuwe Franse arbeidswet. Maar sinds vorig jaar weten we dat het parlement nog drie weken verder werkt in juli. Toen hebben ze de tax shift, of beter tax misser doorgeduwd. Weet je nog, voor een “fiscale hervorming”, een reeks nieuwe taksen voor ons en enkele miljarden voor de bedrijven, met een gigantisch gat in de begroting tot gevolg.

Wetende dat er naast deze maatregelen, er ook nog punten op de agenda van de regering en de werkgevers staan. Een aanval op het stakingsrecht en een aanpassing van de loonwet (de zogeheten wet 96) om de loonmarge die er is voor 2017-18 te blokkeren. Naast de 3 miljard die ze ook nog deze zomer moeten vinden.

Maar “wij zijn sterker dan we denken, en zij zwakker dan ze ons doen geloven” zegt Francois Ruffin, journalist voor het links-satirische Franse blad Fakir en maker van de film ‘Merci Patron!’. Hij heeft gelijk, de barsten in de regering worden meer en meer duidelijk. In de Vlaamse regering is minister Turtelboom al moeten opstappen om erger te voorkomen. Peter De Roover (-VA) verklaart na de laatste pijling: “Niet alleen de N-VA, heel de regering zit een probleem. Alle coalitiepartners, dus ook de N-VA, wekken blijkbaar de indruk dat deze regering een weeskindje is, waar niemand 100 procent om geeft.”1 Hoe groter er druk komt op de regering hoe dieper de barsten. Pas dan zijn toegevingen mogelijk.

Het derde actieplan is nu echt begonnen. De betoging met 80.000 manifestanten geeft ‘courage’ voor meer. En om de regering pijn te doen zullen hardere acties nodig zijn, zowel voor als na de zomer.

1De Tijd 21-5-16

take down
the paywall
steun ons nu!