Anohni – Hopelessness

Het is geen vrolijke titel die Anohni – in een vorig leven Antony – meegeeft aan zijn plaat, maar hij dekt de lading uitstekend. Anohni laat het dagelijkse leven en de problemen bewust in haar muziek binnen met grote gevolgen.

Zo krijg je songs als ‘Drone Bomb Me’- de droom van een Afghaans meisje wiens familie door Amerikaanse dronebombardementen gedood is – en ‘4 degrees’ een niet mis te verstane verwijzing naar het klimaatprobleem. Anohni is scherp, ook over Obama, maar heeft niets van haar melodieuze kracht verloren en laat zich deze keer bijstaan door elektronicamuzikanten Oneohtrix Point Never en Hudson Mohawke. Op zich al sterke persoonlijkheden, maar de muziek staat duidelijk ten dienste van Anohni’s prachtige stem en de aan de ziel plakkende teksten. Voor sommigen nu al de plaat van het jaar. We kunnen best begrijpen waarom want dit is emotioneel, politiek en artistiek messenslikken op hoog niveau.

Martine de Kok – Zeer goed hout

Verrassingen houden het leven vlottend. Toch was dat niet het eerste waar we aan dachten toen we Zeer goed hout van Martine de Kok in de cd-speler stopten. We kenden haar mooi debuut ‘Plaatselijk verkeer’ en dachten dan ook dat we al wisten wat er zou komen.

Op de eerste paar – overigens uitstekende – songs klopt dat ook, maar dan komt er een ‘Interludium’ en daarna ontvouwt zich het één na het ander schitterend liedje om te eindigen met een strak afscheid: ‘Zilver voor goud’. Weerbaar, pakkend en betoverend als een reeks fijnzinnige origami’s. Een dikke aanrader, check http://www.martinedekok.be/agenda/.

Fence – The Winding

De Belgische formatie Fence heeft ons al veel aangename uren bezorgd gedurende de twee laatste decennia. Een tijdloze, vrijgevochten en psychedelische geest waait door hun als vanouds knappe muziekjes.

The Winding (hun vijfde album) klinkt op het eerste gehoor nonchalant, maar zit verduiveld goed in elkaar. Er staat minstens één instant classic op, de afsluiter ‘Mac&Cheese’, die gerust een uur in plaats van een drietal minuten zou mogen duren. Ook de rest van de liedjes laat ons vrolijk fluitend door het huis flaneren. Het Fence-effect heet dat hier, niet te versmaden!

De Portables – The Killing Horizon

We waren zeer te spreken over de vorige plaat van de Belgische formatie De Portables met Hans Gruyaert, Wio, Bertrand Lafontaine en Jürgen De Blonde. We zouden hen als post-post-rockers kunnen bestempelen, maar de formatie is avontuurlijker dan dat (en beter!).

Op hun nieuwste The Killing Horizon, krijgen we lange, grotendeels instrumentale tracks die de sferische kwaliteiten van Pink Floyd soms combineren met de onpeilbare ruimtes van het dubgenre. Een dubbelalbum dat geen moment verveelt? Gevonden.

Dälek – Asphalt For Eden

Mensen vragen me vaak waarom ik zo weinig op heb met de meeste succesvolle hiphop. Ik antwoord dan steeds dat ik niet overtuigd wordt door al het kapitaal waarmee die platen hoorbaar gemaakt worden. Dure en unieke ‘medewerkers’ worden ingehuurd en het resultaat moet wel scoren. Het is wat we de ‘Titanic’-methode noemen. Maak een peperdure film over een populair onderwerp en het geld stroomt binnen. Dezelfde redenering schuilt achter de recentste van Beyoncé. Ik heb ook heel vaak uitgelegd dat de aanpak van een band als Dälek me veel meer aanspreekt. Mensen zeggen dan heel vaak: wie? Wel, Dälek was een band die in het vorige decennium spannende werkstukken afleverde waarbij een muzikaal spijkerbed onder de sterk geëngageerde raps de luisteraar in een unieke trance stortte.

Het summum van progressieve hiphop als het ware. En nu is de groep – na zeven jaar – terug om de puntjes op de a te zetten. Asphalt For Eden is een meesterlijk amalgaam van stuitende beats en noise, gecombineerd met de scherpe woordenvloed van MC Dälek (Will Brooks). Hij leidt nu een trio dat nog het best kan vergeleken worden met een hoogst fascinerend klinkende betonmixer. Ontdek zelf welke van uw favoriete noisemakers tot het donkere canon van Dälek behoren. Dit is hiphop die niets te maken heeft met de besognes van verwende miljonairs, maar je het echte leven binnensleept. Zalig zonder genade.

Radiohead – A Moon Shaped Pool

Je hebt tegenwoordig ook een steekvlammentaliteit bij de releases van nieuwe platen. Er wordt gerekend dat de verrassing en de euforie van een plotse, nieuwe LP genoeg verkoop zullen genereren. Het is dan ook oppassen of het extatisch binnengehaalde werkstuk wel echt goed is, zeker als er nog kanttekeningen bij te plaatsen vallen. Zo kan je onvervaard concluderen dat de onpeilbare Thom Yorke & C° besloten hebben om nog eens een ‘toegankelijke’ plaat uit te brengen. Daar is niets mis mee wanneer het een prachtige collectie verfijnde liedjes (huidig favoriet: ‘Present Tense’) als deze oplevert.

Toch knaagt er iets als blijkt dat een substantieel deel van de nummers al een tijd in de Radiohead-archieven in een of andere vorm rondzwierven. Hetzelfde was trouwens al het geval bij de vorige plaat van de ex-Oxonians. Duidt dit nu op bloedarmoede? Is dit hetzelfde als een befaamde schilder die nog wat toevoegt aan vroege schilderijen en ze dan als nieuw verkoopt? Dat laatste is voor de kunstkritiek absoluut not done, maar hoe zit het in het geval van populaire muziek? De vraag stellen is ze beantwoorden, denken we dan. Doet niets af aan de schoonheid en levert het idee op dat er nu een aantal ontbrekende stukjes aan de grote Radiohead puzzel zijn toegevoegd. Het genot blijft zo mooi overeind.