Vandaag stelde Gwendolyn Rutten dat partners de bevallingsrust van de vrouw moeten kunnen verdelen. “Vandaag vind ik dat we vooral moeten inzetten op flexibiliteit op de werkvloer. Nog te vaak wordt er voor interne promoties in een bedrijf gekeken naar iemands ervaring, of is de aanwezigheidspolitiek het belangrijkste argument. Zuivere competenties wegen te weinig door. Daar zijn vrouwen het slachtoffer van.’

‘Wanneer ze bevallen van een kind, blijven ze uiteraard thuis. In de eerste plaats om te herstellen van een bevalling, die niet te onderschatten is. Maar het moederschapsverlof is veel langer dan medisch nodig is. Daardoor riskeren we dat het een gewoonte wordt dat vrouwen thuis blijven voor de kinderen.’

Deze opmerkelijke uitspraak zet – met reden – veel kwaad bloed bij niet alleen moeders, maar ook bij tal van organisaties. In het voorstel van mevr. Rutten zijn vooral veel verliezers en erg weinig winnaars.

Laten we even de moeder bekijken. Onder het mom van gelijkheid en gelijke kansen wordt hier gesteld dat vrouwen geen kansen krijgen omdat ze door hun mogelijke kinderwens gediscrimineerd worden op de arbeidsvloer. Deze stelling is correct, vrouwen worden vandaag de dag nog steeds en masse gediscrimineerd op de werkvloer omdat ze kiezen voor kinderen. Of omdat ze mogelijk over een paar jaar zullen kiezen voor kinderen. Kortom, vrouwen worden gediscrimineerd op het feit dat ze een baarmoeder hebben. Dat feit staat als een paal boven water.

Maar de oplossing – namelijk eventueel kortere bevallingsrust – is geen oplossing tegen deze discriminatie. Want hierbij ga je de vrouw nog eens bestraffen op het hebben van een werkende baarmoeder. Je neemt haar namelijk de tijd af die ze bij haar kind zou moeten doorbrengen. Je neemt haar de mogelijkheid af om haar lichaam volledig te laten herstellen. Dan hebben we het bewust over haar lichaam en niet enkel haar baarmoeder, want die is inderdaad na een week of 6 wel hersteld. Maar de rest van dat vrouwenlichaam moet ook bekomen van gemiddeld 40 weken zwangerschap, hormoonschommelingen, borstvoeding, verweking van alle gewrichten, en ga zo maar door. U weet wel, de uitspraak 9 maanden op, 9 maanden af. Dat heb je ook nodig, want helemaal uitgelubberd, uitgerokken, aanpassend aan gebroken nachten en met het gevoel dat je volledige bloedvolume dagelijks in je kraamverband terecht komt, wil je als niewe moeder het liefst gewoon thuis herstellen. Laat staan dat je op dat moment weer wil deelnemen aan het prestatiegerichte werkleven.

Daarnaast heeft het lichaam van een pasbevallen moeder die gescheiden wordt van haar kind een andere reactie: rouw. Want je kan zoveel in regeltjes gieten als je wil, maar een lichaam blijft biologisch geprogrammeerd. En een moederlichaam dat niet in contact komt met haar baby, denkt dat die baby weg (en dus dood) is. Gevolg: een lichaam in rouw en een heel groot risico op een postpartum depressie.

Laten we dan eens kijken naar de baby. Wat zou dit doen met een baby? Want dit kleintje heeft negen maanden geleefd in de buik van de moeder, is met een behoorlijk indrukwekkend proces op de wereld gezet en moet zichzelf plots aanpassen aan het leven buiten de beschermende baarmoeder. De baby moet plots lucht inademen, krijgt harde geluiden te horen, ziet ongefilterd licht, moet leren eten, verteren, … Dat is allemaal erg moeilijk en daar doet een gemiddelde baby een week of 12 over om dat allemaal te leren. Pas na een week of 12 is een baby klaar om te ontdekken wie zijn moeder is. Pas veel later krijgt hij oog voor zijn vader. 

Het eerste jaar tot anderhalf jaar is cruciaal voor de ontwikkeling van een veilige hechting. Een veilige hechting, die ervoor zorgt dat kinderen uitgroeien tot stabiele volwassenen die vertrouwen hebben in de wereld waarin ze leven. Volwassenen die niet overal vijanden zien. Volwassenen die niet met angststoornissen worstelen. Kortom: mentaal stabiele mensen die kunnen meedraaien in de maatschappij.

Die hechting kan je draaien of keren hoe je het wil, maar de moeder speelt hierbij biologisch gezien een cruciale rol. De vader of partner is hierbij van secundair belang.

Wil dat daarom zeggen dat partners niks betekenen voor een gezin? Nee hoor, partners zijn broodnodig. Ze ondersteunen de moeder, ze zorgen voor de dagdagelijkse beslommeringen zodat de moeder kan herstellen, ze zorgen ervoor dat de moeder niet instort tijdens deze moeilijke periode in die eerste, prille weken en maanden. Meerdere studies hebben aangetoond dat de partner in deze eerste maanden en jaren ongelofelijk belangrijk is. Niet voor de baby in eerste instantie, maar wel om het kader te scheppen waarbinnen de moeder in staat blijft om de baby de zorg te geven die hij nodig heeft. 

Een moeder (te) vroeg weghalen bij haar baby heeft niet alleen op persoonlijk vlak gevolgen, maar ook op maatschappelijk vlak. De (mentale) gezondheidszorg moet elk jaar meer mensen opvangen. Steeds meer bedrijven hebben last van ziekteverzuim.

Waarom zouden we niet inzetten op de basis om dit te voorkomen? Zorg ervoor dat ouders tijdens dat eerste loodzware jaar niet moeten denken aan hun werkgever. Zorg ervoor dat moeders én vaders hun kind kunnen verzorgen, samen, voor minstens een jaar, zodat er een gezonde hechting kan ontstaan tussen beide ouders en kind. Zodat het tenminste de moeite wordt om voor een geslaagde borstvoedingsperiode te vechten zonder moeilijk te moeten gaan doen op het werk met afkolven. Zodat moeders weer een sociaal netwerk om zich heen kunnen vormen en zichzelf niet meer zo alleen voelen. Zodat ook vaders betrokken kunnen zijn in het gezin.

En de werkgevers dan? Ook werkgevers hebben hieraan vooral voordeel. Ja, je moet een vader of een moeder een jaar missen in je bedrijf. Maar zou dat geen deel kunnen zijn van de jobs jobs jobs die ons beloofd zijn? Is het niet net een kans om starters op de arbeidsmarkt meer mogelijkheden te bieden door hen langer dan een paar maanden aan de slag te hebben in een bedrijf? Is het niet net een kans om een tijdelijke werknemer volledig te laten inwerken in plaats van oppervlakkig voor een paar weken?

Elke vrouw zal beamen dat er dringend iets moet gebeuren aan de discriminatie op de arbeidsmarkt. Maar laten we dat doen op een manier waarop je niet nog meer gaat discrimineren. Laten we streven naar gelijkwaardigheid in plaats van gelijkheid. Laat vrouwen de keuze om thuis te blijven voor hun kinderen, maak er geen schande van. Geef vaders ook die mogelijkheid zonder de biologie van de vrouw te verloochenen en daar heb je ze, de gelijkwaardigheid waardoor zowel moeders als hun partners betrokken worden bij het gezin.