Twee weken geleden nam ik afscheid van mijn dierbare smartphone. Al was het voor mij zoveel meer dan gewoon een smartphone. Het toestel was namelijk al heel lange tijd een verlengde van mijn lichaam. Hoe langer hoe meer leek het wel een wezenlijk onderdeel van mijn geheugen en gedachten.

Alles wat ik beleefde, dacht en voelde ging via de smartphone. Een leuke ervaring? Snel een foto trekken en delen op Instagram. Lekker eten? Idem dito. Een adembenemend optreden met vrienden? Filmen en delen op Facebook!

Daarbij ging ik voorbij aan het beleven van het moment zelf. Ik was zo gefocust op het vastleggen van de informatie en dit te delen met de wereld dat ik het moment zelf niet ten volle kon beleven.

Als ik me even alleen voelde of ik zat met kronkels in mijn hoofd, dan was dat zo opgelost door mijn vrienden veel te veel berichtjes te sturen op WhatsApp. Binnen de minuut kreeg ik steevast antwoord en vaak voelde ik me op een bepaalde manier wel iets beter, alleen veranderde er fundamenteel niks.

Integendeel, ik voelde me hoe langer hoe meer een leeg vat. Dat is contradictorisch, gezien ik zoveel informatie ter mijner beschikking had en die zelf ook graag deelde met de wereld. Toch voelde het leeg, want het was niet ‘echt’.

Niets evenaart een echt gesprek, het beleven van een optreden op het moment zelf (en niet door een schermpje) en ten volle genieten van lekker eten zonder te wachten hoeveel likes mijn foto kreeg op Instagram. Ik raakte bezeten van mijn smartphone. Heb ik al nieuwe meldingen? Heeft er nog iemand een berichtje gestuurd? Wat is er nieuw op Facebook?

Dag en nacht was ik hiermee bezig. Ja, ook ‘s nachts. Ik zette mijn smartphone uit voor ik ging slapen, en toch zette ik hem twee keer per nacht weer aan om te kijken of er nieuwe meldingen waren. Idioot, want wie is er nu om 4 uur ‘s nachts wakker? Ik dus.

Mijn concentratie werd minder: langer dan een kwartier aan een stuk een boek lezen werd onmogelijk, want die smartphone lag te lonken. Ook mijn werk begon er onder te lijden, want mijn hoofd (en handen) zaten te vaak bij de smartphone.

Toegeven dat ik verslaafd ben was niet eenvoudig. Ja, ik gebruik hier bewust het woord ‘verslaafd’. Want dat ben ik. Ik werd immens hard aangetrokken tot dat ding dat geen ding meer was, maar een wezenlijk deel van mezelf. Ik was er constant mee bezig, terwijl ik dat zelf niet eens wilde. Ik vond het vreselijk, en toch kon ik het niet laten. De aantrekkingskracht was te groot. Telkens ik er op inging haatte ik mezelf een beetje meer. Waarom had ik niet voldoende kracht om eraf te blijven? 
Daarom besliste ik om het mezelf niet moeilijker te maken dan nodig door enkele apps en sites te blokkeren. Zo kon ik niet meer op Facebook, Swarm en Instagram. 
Maar net zoals bij elke verslaving is ‘een beetje’ nooit een goed idee. Meteen en er volledig mee kappen is de enige oplossing, hoe hard ze ook is.

Zo kwam het dat ik het harde en emotionele besluit nam om mijn smartphone weg te doen en te vervangen door een gewone gsm. Een Nokia van 29 euro waarmee ik enkel kan sms’en en bellen. Geen foto’s, geen wifi, geen 4G. Enkel de basics. 
De eerste dagen was het vreselijk. Ik voelde me afgesloten van de wereld. Op de nieuwe gsm gebeurt er gewoonweg niets… Vreselijk, en tegelijkertijd was dat wat ik wilde. Ik voelde me eenzaam, en ver weg van mijn vrienden.

Maar al na een week veranderde er iets in mij… Ik voelde al meer rust, in mijn lichaam en in mijn hoofd. Ik ben niet meer gefocust op het nemen van foto’s en dit te delen, ik belééf het moment nu ten volle en sla het in mijn hoofd. Ook doe ik opvallend meer moeite om mijn vrienden in levende lijve te zien en samen eens iets gaan eten. Van dat eten kan ik dan geen foto’s meer trekken en delen, maar er is des te meer tijd om een rustige en aangename conversatie te voeren en met mijn volle bewustzijn het moment te beleven.

Ik voel nu, na slechts twee weken, al enkele voordelen. Ik ben ervan overtuigd dat dit er nog meer zullen worden. Want stel je voor dat ik binnenkort rustiger zal slapen of een boek uren aan een stuk zal kunnen lezen zonder afgeleid te worden… 
Terug rust in mijn hoofd, dat is waar ik het allemaal voor doe.

Volhouden kan ik enkel doordat ik immens veel discipline en doorzettingsvermogen heb. Mijn omgeving begrijpt het niet altijd, en sommigen vinden me zelfs gek dat ik er nog maar aan begin. Maar is dat niet net een indicatie van het probleem in onze huidige maatschappij? Velen onder ons zijn verknocht aan de smartphone. Het bezit ons in plaats van andersom.

Ik hoop hiermee een inspiratie te zijn voor anderen. Voor wie ook een tollend hoofd heeft van alle informatie die continue op ons afkomt. Voor wie er genoeg van heeft om online te leven en het echte leven aan zich voorbij te zien gaan.

Ik kan het je alvast van ganser harte aanbevelen, hoe onvoorstelbaar het nu ook kan lijken.

De rust die je zal terugvinden is veel meer waard dan alle likes en volgers tezamen. Beloofd.