Buiten de grote hoeveelheid werkzoekende jongeren, is er nu sprake van een generatie jongeren die wél werken maar in precaire werksystemen gestopt worden. Hetzij via interim, hetzij via mini-jobs of flexiejobs. Deze werksystemen zorgen er voor dat jongeren baden in onzekerheid. Zo werken ze vaak aan tijdelijke contracten zonder kans op een vast contract, horen zij ‘stand-by’ te staan en moeten zij het vaak doen met dag-of weekcontracten.

Deze werkonzekerheid laat jongeren haast niet toe om hun beklag te doen, uit schrik om ook hier hun job te verliezen. Bovendien wordt er een sfeer gecreëerd op de werkvloer waar jongeren elkaar kapot concurreren: “Als ik de job niet doe onder die voorwaarden, vinden ze wel iemand anders die het wel zal doen”, vertellen jongeren van KAJ Limburg die de actie trekken. En die ‘andere’ is zo bang om zonder werk te vallen, ook als dit precair is, dat ze tot het uiterste gaan. Het huidig beleid laat gewoon toe dat jongeren elkaar op de werkvloer als concurrenten zien. Er is geen kameraadschap of collegialiteit meer. Dat kan ook niet. Want als je iedere dag een nieuwe flexiewerker ziet komen en gaan.. doe je niet eens meer moeite om de sfeer ‘goed ’te houden.

Op de jongerenactie in Hasselt horen we enkele getuigenissen van jongeren die in de verkoop werken:

Zara: “Zo neem ik bv nooit een handtas mee naar het werk! Zodat mijn ‘collega’s er niets kunnen inleggen! Zoals bv een flesje drank uit de winkel! Dat is hun manier om elkaar te beschuldigen van diefstal! En diefstal is ontslag. Het is te gek voor woorden! Ik loop altijd met de angst dat ze de collega’s iets gaan proberen. Iedereen wil zekerheid, dus beconcurreren we elkaar op de ergste manieren. De sfeer absoluut niet aan te raden op mijn werk! “

“Ik werk in de verkoop. Ik heb helemaal geen sociaal leven. Soms doe ik afwisselend de late en de vroege, als ik dan thuis kom ga ik meteen slapen tot ik terug moet gaan werken. Vaak werk ik zes op zeven. Want op mijn zogenaamde vrije dag, de maandag, bellen ze me nog heel veel om te vragen of ik niet kan komen werken omdat er bv. weer iemand ziek is gevallen of iemand die wil wisselen met zijn uren. Ik deed vroeger aan Thai box, ik heb nu drie abonnementen bij drie verschillende sportcentrums omdat ik vaak toch weer moet inspringen voor anderen op ‘vrije avonden’!

Koen: “Ik werk altijd op andere uren, ik weet nooit op welke dag ik welke uren moet werken. Dat weet ik meestal pas enkele dagen van tevoren en soms pas de dag zelf.

“Verder werk ik altijd aan een tijdelijk contract, weekcontracten, dat is wel heel jammer. Ik zou graag een vast contract hebben! Mijn werkuren zijn ook afwisselend. Dat is echt niet ok. Werkdagen van soms tien-elf uur, zonder dat ik het op voorhand weet. Afschuwelijk en dan hebben wij vaak slechts een kwartier pauze op een dag, dat is net genoeg tijd om te eten. Dat doe ik vaak staand, in het magazijn. Ik heb geen tijd om rustig aan tafel te gaan zitten.”

Dat onze regering steeds meer inzet op dit flexiwerk, zorgt voor veel verontwaardiging bij jongeren. “Er is meer nood aan echte jobcreatie dan aan het inzetten van jongeren als speelbal tussen verschillende werkgevers” besluiten ze.