Kijk, ook al ben je op het nippertje kunnen ontkomen, toch zit je met het besef dat wat niet was, wel zo had kunnen zijn en bij anderen degelijk zo is geweest. De gedachten hieraan alleen al maken je kapot, vanbinnen en vanbuiten. Je kan niet slapen, je piekert je kapot.

Als je dan toch dapper genoeg bent aangifte te doen, herbeleef je die dag of nacht, hoe lang geleden die ook is en ook al lijkt het alsof dat gewicht van je af valt, het is één van de vreemdste dagen in je bestaan. Een emotionele rollercoaster en toch huil je bijna niet. Nee, dat komt nadien pas wanneer alles echt tot je doordringt. Een lange tijd denk je dat je hier alleen in stond en machteloos was. Je laat het over je heen gaan en relativeert wat gebeurd is uit angst… de angst voor wat de mensen over je zouden denken of wat er anders nog met je zou kunnen gebeuren.

The word is out, en nu is het enkel nog wachten op Moedertje Staat, het systeem dat beslist om verkrachters en aanranders te vervolgen. En wat ik nu absoluut niet begrijp is waarom dit zo lang duurt? Waarom 3 op 4 zaken geseponneerd wordt, ook al zijn er bewijzen, ook al getuig je in angst te leven? Hoe lang nog tot een meisje of vrouw het heft in eigen handen neemt, gaan jullie hier echt op wachten? Of beseffen jullie dat het hiervoor eigenlijk al te laat is?

Een Westers land zoals het onze, waar gelijkheid tussen man en vrouw hoog in het vaandel gedragen wordt, faalt in het berechten van strafbare feiten zoals verkrachting, aanranding en seksuele intimidatie. Een vrouw is de baas over haar lichaam en als ze “nee” zegt is het “nee”.

Je voelt je nog steeds machteloos en leeft nog steeds in angst voor wat mensen van je zullen denken of wat er nog zou kunnen gebeuren zolang hier geen einde aan komt. Steun en gerechtelijke vervolging betekenen zo oneindig veel, het gevoel dat diezelfde angst en onmacht niet onterecht was en die bevestiging dat het niet aan jou lag, dat maakt het verdere leven zo veel draaglijker. Nu voel je je slecht, maar je weet dat er mensen zijn op wie je kan rekenen, die je vertrouwt. Als je kon, draaide je de tijd terug, zou je niet zo naïef zijn of had je meer op je strepen gestaan. Maar wat gebeurde is gebeurd. Aangifte doen is het allerbelangrijkst en nu is het aan ons gerechtelijk systeem om er voor te zorgen dat je ’s nachts weer kunt slapen en opgelucht kunt ademhalen.

Liefs.

Katrien