Op federaal niveau, via de Groep van Tien, wordt het hoe langer hoe moeilijker om tot een akkoord te komen.  Het feit dat de daar gesloten akkoorden soms via belastinggelden moeten gesmeerd worden is hen een doorn in het oog.

De achterliggende agenda is van de rechtse rakkers is zonder meer duidelijk. Sociale akkoorden op het federale en sectorniveau zijn het gevolg van sterke vakbonden die overeenkomsten maken met een grote maatschappelijke impact en politieke consequenties. Op bedrijfsniveau gaat het meestal, binnen de huidige crisiscontext, om een extra legaal voordeel zoals een lap-top of de verhoging van de maaltijdcheque met enkele centen.

Het verschuiven van het sluiten van akkoord op een lager niveau breekt de solidariteit binnen de werkende klasse en daar is het hem om te doen. Federale en sectorakkoorden hebben ook impact op de arbeidssituatie van de werknemer in kleine bedrijfjes waar geen syndicale vertegenwoordiging is. Ook de jongen of het meisje aan de kassa van de buurtwinkel geniet van akkoorden op een hoger niveau, zij of hij is immers meestal niet in staat om wat extra via een persoonlijke onderhandeling in de wacht te slepen.

Overeenkomsten op een hoger niveau dan het bedrijf souperen ook de onderhandelingsmarge voor een deel op zodat de lokale baas zijn manoeuvreerruimte beperkt ziet ; Het pakket waarmee werknemers op de werkvloer tegen elkaar kunnen opgezet worden, ik denk aan een bonus voor een “betere” prestatie, wordt hierdoor verkleind tot spijt van het kapitaal.

Collectieve overeenkomsten zorgen voor een grotere solidariteit onder de werkenden , individueel onderhandelen zorgt voor het tegendeel.