Er stond een politieagent bij de schoolpoort. Op het hek hing een briefje van de directrice. Iets over terreurdreiging 4, extra toezicht en lessen die gewoon doorgaan. In de klas had nog niemand de leerlingen iets verteld over de aanslagen in Brussel, nochtans een halfuurtje rijden van Berchem.
Dat was gistermiddag, 22 maart 2016. Vandaag werd ik wakker in een land dat tot nader order geen nationale luchthaven heeft, en waarvan de hoofdstad een metrolijn minder telt. Er wappert een Belgische vlag op een balkon. Verder lijkt alles zijn gang te gaan. Was het gisteren betrekkelijk stil op straat, nu is het business as usual. De bussen verspreiden hun diesellucht, de kinderen lachen en de sirene van de ziekenwagen wekt geen bijgedachten meer.
De schok was groot, dat wel. En de pijn zit diep. Maar ze kwamen niet onverwacht, die aanslagen van het groezelige kalifaat dat zich islamitisch waant. Dat was vier maanden geleden toch anders. De ochtend na Parijs nam ik de tram naar het centrum, om met mijn dochter naar de intocht van Sinterklaas te gaan. Het was een dag van vervreemding. Duizenden ouders en kinderen die samendromden op de Antwerpse Grote Markt, nauwelijks twaalf uur na het slotakkoord van de Eagles of Death Metal. Ik verdenk die IS’ers er nog altijd van dat ze welbewust een concert van een band met zo’n naam hebben uitgezocht. Maar misschien schat ik ze te hoog in en bestaat er geen terroristenhumor.
Een terrorist is een crimineel
Ben ik gewend aan de horror? Geveld door een gevoel van machteloosheid? Je weet dat niks helpt. In België struikel je al maanden over para’s met machinegeweren die belangrijke straten, pleinen en stations bewaken. Ze liepen gisteren ook op Zaventem. Hun aanwezigheid moet de burger het gevoel geven dat alles onder controle is. Voor échte veiligheid zorgen ze niet. Kijk maar naar Brussel.
Een terrorist is een crimineel. Als een crimineel ziet dat iets beveiligd wordt, gooit hij zijn snode plannen echt niet in de prullenbak. Hij denkt dan alleen maar hoe hij die beveiliging kan omzeilen. Er is altijd een manier waarop dat lukt. Je kunt als overheid dus doen wat je wilt, vroeg of laat verlies je het gevecht. Beveiliging alleen is nooit genoeg.
Het dichtgooien van grenzen dan maar? De geblondeerde vampier van de Nederlandse PVV zoog gisteren al een uurtje na de aanslag op Zaventem met genoegen het bloed van de slachtoffers op door van zijn minister-president het sluiten der grenzen te eisen. Goed, als de terroristen in de aankomsthal hun aanslag hadden gepleegd, kon je nog denken dat ze uit het buitenland kwamen. Een grens sluiten is dan te overwegen, even afgezien van alle morele en praktische bezwaren. Maar het was de vertrekhal, stupid! Die terroristen waren hier al! Ongetwijfeld uitgerust met een paspoort als u en ik, en dezelfde rechten in hun bagage.
Je moet ze straks eens horen, die vakantievierende PVV-stemmers als ze moeten aanschuiven bij achtereenvolgens de Belgische, Franse en Spaanse grens omdat ze hun paspoort moeten tonen, hun bagage moeten laten scannen en hun anus moeten laten visiteren. Dat zijn gesloten grenzen, dames en heren.
Linkse ratten en haatpraters
Toen ik er gisteren op Twitter een opmerking over maakte, kreeg ik te horen dat ik zo’n linkse rat was die riep dat de terreur “niets met islam” te maken heeft en “alles met de PVV”. Politiek ben ik reeds vele jaren een ongeleid projectiel, maar op Twitter ben je gauw een linkse rat. Natuurlijk heeft het allemaal iets met islam te maken. Welke echte vent wil er, na maanden van religieuze indoctrinatie, géén 72 maagden? En nee, voordat een Venlonaar inspireert tot de oprichting van een kalifaat in het bloedrode stuifzand van Syrië en omstreken, moet er toch iets meer water door de Maas gaan.
Maar helemaal onschuldig zijn de haatpraters niet aan dit klimaat van terreur. Wie oreert in termen van jij en ik, en ikke heb meer rechten dan jij want mijn opa heeft nog aan de Elfstedentocht meegedaan, roept reacties op. Populisme, hetzij in de christelijke variant van de Wildersen, Dewinters en Dewevers, hetzij in de islamitische variant van de IS’en en Al Qaidas, is de politieke vertaling van egoïsme. Het leidt onvermijdelijk tot bloedvergieten en op den duur tot een échte oorlog. En dan zal een politieagent bij de schoolpoort niet volstaan, en ook geen para op een metrostation.
Ik weet niet hoe het met u zit, maar een glimlach geeft mij een veiliger gevoel dan een machinegeweer. Misschien moeten we vanaf vandaag gewoon wat aardiger tegen elkaar gaan doen.
