Op dinsdag 22 maart 2016 bereikten ons twee dramatische berichten. Voor dag en dauw meldde het Belgisch Instituut voor de Verkeersveiligheid (BIVV) in een persbericht dat het aantal mensen dat ter plekke stierf als gevolg van een verkeersongeval in 2015 na een jarenlange daling opnieuw fors steeg van 599 tot 627 (+4,7 procent).

Het aantal verkeersgewonden daarentegen daalde vorig jaar gelukkig met 2,6 procent tot 53.023.

Alle media-aandacht vanmorgen gaat vanzelfsprekend uit naar de aanslagen die terroristen rond 8 uur pleegden op de luchthaven van Zaventem en even later in het metrostation Maalbeek in Brussel.

Op het ogenblik dat wij schrijven staat de teller van het aantal doden op 26. Daarnaast zijn er nog tientallen  gewonden. Het is een verschrikkelijk gebeuren voor al deze compleet onschuldige mensen en hun familieleden en  vrienden. Iedereen met wie ik contact had vanmorgen loopt er aangeslagen bij, beseffende dat hij of zij op het verkeerde moment op de verkeerde plaats bij de slachtoffers had kunnen zijn.

De berichten over aanslagen in Irak, Turkije… waarvan we de beelden dagelijks op tv zien zijn plots – zoals al zo lang gevreesd – na Parijs plots ook realiteit geworden in de Belgische samenleving. Vragen zullen gesteld worden of dit had voorkomen worden door een betere organisatie van onze inlichtingendiensten of door een andere westerse oorlogspolitiek in het verleden die (‘remember’ de inval in Irak, onze bemoeienissen in Libië…) een aantal landen in het Midden-Oosten gedestabiliseerd heeft en ongetwijfeld bijdroeg tot een radicalisering van bepaalde groepen.

Onze samenleving zal in beide beleidsdomeinen de juiste conclusies moeten trekken, maar hierbij toch vooral zijn eigen humanitaire waarden en normen dienen te behouden. Hopelijk leidt deze oorlogstoestand waarmee ons land vandaag geconfronteerd werd echter ook tot meer begrip bij de goegemeente voor de vluchtelingen die precies omwille van dergelijke continu geweld hun land ontvluchten en groeit de bereidheid om hen hier een plaats te geven in onze samenleving zolang de oorlogssituatie in hun land aanhoudt.   

Luc Vanheerentals