Maar tegen welke maatschappelijke prijs? De gemeenschapskost van deze extreem liberale aanpak is hallucinant. 

Minder overheid

Jobs die rechtstreeks of onrechtstreeks door de gemeenschap betaald worden zijn gekwalificeerd alsof ze geen bijdrage leveren aan het BBP en volgens de visie van de nationalisten zeker niet aan het BMW ( binnenlands maatschappelijk welzijn).

Ambtenaren die ervoor zorgen dat de belastingen geint worden, zij die studies maken en aanbestedingen voor infrastructuurwerken uitschrijven waarop private ondernemingen kunnen inschrijven tellen blijkbaar niet mee. Dit zijn slechts twee lukrake voorbeelden die aantonen dat de overheid rechtstreeks aan jobcreatie doet in de private sector. Werkers in de non-profit tellen al helemaal niet mee want er is geen meetbaar winstobjectief. De stiefmoederlijke behandeling van de sociale economie is hier een zeer markant voorbeeld.

 Jobs in de privaat sector

Door de notionele intrestaftrek en de vermindering van de sociale bijdragen zijn er een handvol jobs bijgekomen. De cadeaus aan de ondernemingen zorgen vooral voor meer aandeelhouderswinst.

De gelden die de staat op deze manier misloopt  bereikt cijfers met heel veel nullen, met andere woorden , de jobs in de privé werden gecreëerd met het geld van de ganse gemeenschap .

Bij de vermindering van de sociale bijdragen is het nog perverser.Hier gebruikt men het loon van de werknemer , dat niet op de loonfiche staat, als subsidiëring van de wedden van de aangeworvenen. Het gaat hier dus om gesubsidieerde jobs zonder inbreng van het kapitaal.

Verhoging van het netto-inkomen

Op het loonbriefje van” degenen die werken” staan reeds enkel maanden enkele tientallen euro’s meer. Op onze  facturen staan ondertussen enkelen honderden euro’s meer. De verhoging van de BTW op elektriciteit, de stijging van het studiegeld en de indexsprong vormen de beste illustratie  van de verarming van de werkende klasse. Hiermee  bedoel ik niet allen degenen die werken maar ook ,en meer nog, de mensen die van een uitkering moeten leven. 

Al deze maatregelen  zorgen ervoor dat het economisch slechter gaat dan in de buurlanden . De NV-A speerpunten creëren een maatschappelijk kerkhof.

Dat liberale partijen zich kunnen vinden in deze aanpak is ideologisch zeker te begrijpen. De rol van de Vlaamse christendemocraten binnen dit politieke spel is zeer bedenkelijk. Zij kunnen gesteund door hun zogenaamde werknemersvleugel het initiatief nemen om de stekker uit dit kabinet te trekken.

Moest het stopcontact wat vast zitten dan zijn de groenen de socialisten en de PVDA, nu zondag gesteund door de burgerbeweging Hart boven Hard ,zeker bereid mee aan het snoer te trekken.