Braderij Borgerrio (Turnhoutsebaan 2012 -foto Raymond Clement)
Opinie -

Borgerhout (her)ontdekt: van extreemrechts tot Pieter Embrechts

Borgerhout staat weer in de spotlights! In het kielzog van de reeks ‘Een kwestie van geluk’ op Eén verscheen in de geschreven pers een waaier aan artikels over Borgerhout. Witte zaken worden bewierookt als de redders van de wijk en de rest wordt beschimpt. De geschiedenis van Borgerhout wordt herschreven. De wijk heet voortaan ‘Boho’, snacks zijn vreetschuren en de jongeren op het plein een plaag.

vrijdag 4 maart 2016 18:59
Spread the love

Daar waar het ooit enkel ging over de witte vlucht, de onwenselijke concentratie van Marokkanen, de sociale problemen en dé rellen in ‘Borgerokko’, gaat het vandaag over de hipsters van ‘Borgerwood’ ( Borgerhout Bruist De Standaard 6 februari 2016), die aangetrokken worden door nieuwe zaken die “de sfeer in de wijk” hebben “verbeterd”  (“De sfeer in de wijk is verbeterd door Mombasa” Gazet Van Antwerpen 4 februari 2016), waardoor “het immer verguisde Borgerhout” zichzelf “uit de modder” heeft kunnen trekken.

Klinkt het positief? Het is wel grappig om vast te stellen hoe de blik waarmee naar de diversiteit wordt gekeken (“Ik zie veel goed wil….” Gazet Van Antwerpen 26 februari 2016) niet veel verschilt van toen het Vlaams Blok het district “ontdekte”.

Borgerhout, de nachtmerrie

Wie gaat er nu naar goedkope kledingwinkels wanneer je rommelmarkten kan afschuimen, of vintage shoppen in dure tweedehandswinkels.

Zo wordt wie Borgerhout niet kent gewaarschuwd (1) dat hij kan worden afgeschrikt door de “vele goedkope kledingwinkels, telefoonzaken en vreetschuren”. Want wie gaat er nu naar goedkope kledingwinkels wanneer je rommelmarkten kan afschuimen, of vintage shoppen in dure tweedehandswinkels.

En god weet wat voor gekke dingen mensen uit de wijk, die in 170 verschillende landen hun roots hebben, doen met telefoons of belwinkels! Of stel je voor dat al deze mensen niet naar snacks en eethuizen gaan voor een snelle hap maar om er als wilde beesten te gaan vreten. Taferelen zoals deze kunnen alleen als een fata morgana verschijnen voor mensen met een pathologische angst of afkeer voor al wat (hen) vreemd is.

We begrijpen het wel hoor. Dé witte middenklasse Vlaming wil van de nachtmerrie die Borgerhout altijd voor hem was af en heeft daarbij een helpende hand nodig.  De realiteit van de wijk is – ondanks het tempo waarmee ze gentrificeert – blijkbaar voor velen toch nog niet verteerbaar.

De Messias van Bar Leon

De geschiedenis van de wijk wordt daarom herschreven tot een sprookje. Zo was er in den beginne absoluut niets om over naar huis te schrijven in Borgerhout, tot de komst van de messias van Bar Leon (2). Die zorgde voor een “wederopstanding”, waarna iedereen lang en gelukkig feestte.

Iedereen, behalve de buurjongens die tijdens Muziek in de Wijk mama’s thee en koekjes verkochten, en dat met de komst van de bar niet meer mogen. Het toekomstig ondernemerschap zo in de kiem smoren heeft wel wat weg van monopolisering. Wat vindt de zelfverklaarde “katalysator” van de wijk daarvan? De “hangjongeren”, door wie het Krugerplein “geplaagd” werd, mogen alvast blij zijn dat ze alleen uit de markt geweerd worden en niet als ongedierte verdelgd worden. Alles moet tenslotte wijken voor de “übervolkse gezelligheid”.(4)

Minachting van gemeenschappelijk erfgoed 

Het is verbazingwekkend hoe in de verschillende artikels met minachting wordt gekeken naar bijna alles wat het gekleurde deel van Borgerhout heeft voortgebracht(3)  Borgerhout zou zich volgens de schrijvers “uit de modder” hebben getrokken, terwijl de enige modder die in de buurt te bespeuren valt diegene is die in het gezicht van de buurtbewoners wordt gegooid.

De haast voelbare zucht van opluchting die wordt geslaakt, omdat Borgerhout terug witter aan het worden is. Terug een beetje van ‘ons’ klinkt het tussen de lijntjes van de pr-campagne. 

De haast voelbare zucht van opluchting die wordt geslaakt, omdat Borgerhout terug witter aan het worden is. Terug een beetje van ‘ons’ klinkt het tussen de lijntjes van de pr-campagne. 

De Borgerhoutenaren die nu hun neus ophalen voor wat er voor hun komst was, hebben nochtans wel meer gemeen met de gekleurde bewoners dan ze beseffen. Beiden zijn ooit aangetrokken door de betaalbare woningen in de wijk. Beiden hebben iets met activisme.(4)

Waar de ene gaat voor een “fluwelen revolutie” met “positieve protestacties” die “altijd binnen de regels” kleuren, streeft de andere naar een revolutie in een systeem geteisterd door ongelijkheid, racisme en uitsluiting. Een revolutie die gaat over het wezen van zijn bestaan en die ruw is, maar helaas steevast met repressie geconfronteerd wordt.

Beiden zijn ook ondernemend. Alleen vraagt de eigenaar van Bar Bakeliet zich af waarom híj niet iedereen over de vloer krijgt, terwijl hij nochtans “koriander en verse munt uit allochtone buurtwinkeltjes” gebruikt. Het is misschien niet voor iedereen logisch om 5 keer meer te betalen voor een muntthee die ze zelf beter maken, gewoon omdat het wordt geserveerd in een ‘hippe’ zaak met dure tweedehandsstoelen en een jukebox van de rommelmarkt.(5)

Dit is wellicht ook het moment om te onthullen dat een Marokkaanse muntthee meer is dan warm water met twee muntblaadjes. 

Embrechts en de goodwill bewoner

Gelukkig zijn er buren die niet met modder gooien maar alleen “goede wil” zien zoals Pieter Embrechts. Helaas bezwijkt ook Pieter onder de druk om zijn buren te “integreren”. (6Zijn buren die er ondanks de “goodwill” nog niet helemaal bijhoren. Als blijkt dat “het merendeel van de tweede, zelfs derde generatie verkiest in Marokko begraven te worden”, besluit hij dat er nog werk aan de winkel is!

Dat die buren misschien graag naast andere familieleden begraven worden, of dat de moslims onder hen hier nog steeds niet volgens de eigen rituelen begraven kunnen worden, ontgaat hem. 

En “de talloze schotelantennes”! Vreselijk toch hoe sommige mensen een wereldbeeld willen ontwikkelen dat verder reikt dan de navel van Vlaanderen, en niet wachten tot VTM hun dag kleurt.

Zonder van al deze dingen ook maar iets te begrijpen mag Pieter verwoorden wat er bij die andere leeft. Pieter mag besluiten wie erbij hoort en wie niet, wie van goede wil is en wie niet. Zo ontmoet hij mensen “die de grootste clichés ontkrachten” maar hetgeen hij onthoudt, is dat ze uit een “gezin met veertien kinderen komen” en hardwerkende ouders hebben. Dat ze kinderen hebben die godzijdank studeren, en dat ze pleiten voor “een veel strengere aanpak van criminaliteit en drugs”. Geen clichés hier?

Met Pieter zijn we het wel over één ding eens, samenleven is inderdaad niet evident. We blijven toch geloven dat met een beetje goede wil we elkaar allemaal kunnen zien en behandelen als gelijke.

Borgerhout bruist maar laat zijn ware gelaat enkel zien aan diegenen die angst, vooroordelen en minachting achterwege laten.

Borgerhout bruist maar laat zijn ware gelaat enkel zien aan diegenen die angst, vooroordelen en minachting achterwege laten.

Screenshots van aangehaalde quotes (klik voor volledige screenshot)

(1).Borgerhout bruist DS 06/02 




( 2). Borgerhout bruist DS 06/02




  

(3). “De sfeer in de wijk is verbeterd door Mombasa” GVA 04/02




(4). Borgerhout bruist DS 06/02 




(5).  Gratis GVA weekend bijlage 27/02 over Turnhoutsebaan 




(6). Pieter Embrechts: “Ik zie veel goede wil op de Turnhoutsebaan” GVA 26/02




 

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!