Aidan Knight – Each Other
Het soort plaat dat gemakkelijk weggedrumd wordt in alle haast en hysterie die het leven omgeeft. Vergis u dus niet, doe uzelf een plezier en luister naar de rust en balans die Each Other van de Canadees Aidan Knight uitstraalt. Denk aan een melodieuzere versie van Bill Calahans Smog, met een jazzy toets. Begin bij ‘The Arp’, nu al één van de songs van het jaar.
Astronaute – Petrichor
In 2013 verscheen de debuut-EP van de Belgische band Astronaute. Die overtuigde ons zo dat we haast niet konden geloven dat de productie gratis van het internet te vinden was. Nu verschijnt de eerste full-cd van het gezelschap rond Myrthe Luyten en we kunnen enkel vaststellen dat de tijd er tussen goed benut is. Het potentieel dat de band op Myriad beloofde, komt nu ten volle naar buiten, getuige songs als ‘Ruins In Blue’. De bespiegelende teksten van een jonge, zoekende vrouw krijgen hier wel heel fraai hun weerslag.
Walrus – Terug Naar Het Begin
Soms herken je iets in een liedje van jezelf. Dat hebben we geregeld met de songs van Geert Noppe van Walrus. Ook op Terug naar het begin moeten we veelvuldig bij zijn woorden de herkenning wegslikken. De muziek zelf is nooit opdringerig, al kan ze achtervolgend mooi zijn, zoals de achtergrondvocalen in de opener ‘Straks maak ik je wakker’. Ook zitten er soms knipoogjes naar de belpopjaren ’80 in zoals op het zowaar voorzichtig rockende ‘Voor het stopt’. Terug naar het begin is al een tijdje uit, maar veel te weinig naar waarde geschat, als je het ons vraagt.
Miranda Lee Richards – Echoes Of The Dreamtime
Nog zo iemand die het eerder van subtiliteiten moet hebben dan al het gebral dat sommigen menen uit te moeten braken. Maar op haar derde plaat presenteert Miranda Lee Richards zich op de hoes als een feeërieke figuur in een art-déco-reclame. Mag wel wat soft lijken, maar we betrapten er ons op dat we haar songs telkens weer draaiden en dat ze helemaal niets klef hadden. We denken maar aan het bijna zeven minuten durende ‘First Light Of Winter’ (al de songs hebben een meer dan respectabele lengte zonder dat je erom maalt) of de uiterst knappe songs ‘Tokyo’s Dancing’ en ‘Little Radio’. Behoorlijk indrukwekkende psychedelische kamerfolkrock – je weet niet wat je hoort – van dit sterrenkind.
Motorpsycho – Here Be Monsters
Zeven nummers op 46 minuten. Ze doen hun reputatie van Grateful Dead van het Noorden ook nu weer ten volle aan. Niet dat ze muzikaal enkel met Jerry Garcia en c° te maken hebben, maar het is vaak de lengte van hun songs die ons de parallel doet trekken. Voor het tweede nummer ‘Lacuna/Sunrise’ struinen ze mooi over de negen minuten in wat we Ummagummaterritorium noemen. Heerlijk lazy & psychedelisch, terwijl ze later de gitaren langzaam maar zeker oppoken tot het rood gloeiende ‘Big Black Dog’ dat liefst 17 minuten duurt. Daarnaast is de titel natuurlijk heel fijn. Here Be Monsters is wat op oude wereldkaarten in de uithoeken stond geschreven. Omdat men vermoedde dat daar de grote monsters huisden. Spijtig dat zoiets niet op onze GPS staat. We denken dan bij voorbeeld spontaan aan het Antwerpse stadhuis. Motorpsycho komt binnenkort naar Leuven, Het Depot, op 29 april. Allen daarheen!
So Pitted – Neo
Soms moet je heel hard lachen met commentaren bij een plaat. Zo proberen allerlei besprekers u en de rest van de wereld wijs te maken dat So Pitted grunge speelt. Maar dan hebben de heren ofwel geen moer verstand van het genre ofwel hebben ze niet geluisterd naar So Pitted. Het is niet omdat je moerasachtige, loodzware gitaren hanteert dat je grunge speelt. Grunge had qua sound namelijk heel wat directe invloeden, onder meer uit de metal, punk en hardcore en daar vandaan zien we dan ook het licht schijnen voor So Pitted. Een groep die overigens met sound speelt zoals een schilder met kleuren. Het resultaat is even artistiek als Raketkanon (ook al een band waarover vaak fout gedacht wordt) en minstens even opwindend. Zet de versterker maar op elf.
Submotion Orchestra –Colour Theory
Deze band op het befaamde Ninja Tune-label is zijn naam niet onwaardig, want de groep bevat liefst zeven leden. De veelheid aan karakters ontaardt in een zwoele mix van electronica, dub, jazz, house, hiphop en elementen uit de ambient. Geen wonder dat de formatie onder meer een open doekje van Gilles Peterson kreeg. Op hun vierde plaat is het duidelijk dat het collectief een tweede adem heeft gevonden en in hun macrokosmos op zoek gaat naar nieuwe wegen die de luisteraar in een opperbeste stemming brengen. Hoogtepunt is ‘Empty Love’ met een glansrol voor zangeres Ruby Wood.
