Gisteren kwamen de brieven van de FOD Sociale Zekerheid eindelijk binnen. In een notendop: ik ben niet ziek of “gehandicapt” genoeg om bepaalde vormen van financiële en andere steun te krijgen.
4 op 18
In september 2015 vulde ik een gigantische papierberg in, waarmee ik ook naar mijn specialiste en huisarts moest. Ik stuurde de bundels naar Brussel en keek de kat uit boom. Maanden moest ik wachten voor er eindelijk een een uitnodiging kwam om beoordeeld te worden door een controledokter. Ik moest een paar meter rechtdoor stappen, en kreeg daarna een resem relatief banale vragen. Bijvoorbeeld: Of ik hulp nodig heb in het huishouden. Ik was gewoon te beschaamd om toe te geven dat ik als 27-jarige vrouw geen living meer kan schuren zonder in huilen uit te barsten. Dus zei ik maar gewoon: “Mijn vriend en ik verdelen de taken, en mijn mama komt me elke twee weken helpen”. Daarvoor kreeg ik 1 van de 18 punten. In totaal “scoorde” ik er maar vier. Mijn resem medische verslagen werden ondertussen snel snel met een half oog bekeken.
Gebuisd
Jammer, u bent niet geslaagd voor het ‘Bent u wel gehandicapt genoeg om steun van de overheid te krijgen?’-examen. Dat had in de brief moeten staan. Geen wirwar van woorden die minstens drie leesbeurten vereisen voor je snapt wat er eigenlijk staat. Vaag en verwarrend voor een universitair. Hoe verwacht je dan dat laaggeschoolden ooit een kans maken op een eerlijke behandeling bij chronische ziekten of invaliditeit?
66% minder kans op een eerlijk, volwaardig loon, dat is mijn vonnis. Althans toch tot de erkenning als mindervalide medemens vervalt begin 2017, en het spelletje opnieuw begint. Dan maar duimen dat er uit mijn herscholing (copywriting) een vruchtbare zelfstandige onderneming groeit.
Eentje waar bazen noch collega’s op je neer kunnen kijken of achter je rug lachen met je “onzichtbare” gezondheidsproblemen. Ik kan je garanderen dat spondylarthropathie en fibromyalgie geen hersenspinsels zijn. Ik ben niet voor niets arbeidsongeschikt verklaard tot nader order.
Proefkonijn
Tot nu toe heeft nog geen enkele behandeling gewerkt. Momenteel zit ik in ronde zes. Wekenlang een cocktail van medicatie (met bijwerkingen) slikken, om dan in de loop van de vijfde week op controle te gaan. Even evalueren of er voldoende effect is. Neen? Jammer! Dan is het tijd voor de volgende ronde. Nieuwe, vaak (veel te) dure, medicatie, plus het innerlijke gevecht of je jouw lichaam nog wel verder wil “vervuilen” na de zoveelste teleurstelling. De medische kosten stapelen zich gewoon op: 150 euro voor een consultatie en een spierstresstest, 70 euro voor de nieuwe medicatieronde en elke 30 beurten kine een rekening van bijna 700 euro, met verhoogde, maar nog steeds te lage tussenkomst. Begin maar rustig op te tellen.
Ik besef dat de medische wereld nog heel wat te ontdekken heeft, en dat (mijn) specialisten hun uiterste best doen om chronisch zieken te helpen. En toch voel ik me vaak gewoon een proefkonijn, of een venijn door de pijn.
Perspectief
Gelukkig kon ik gisteren een babbeltje doen met een hele goeie vriendin, die ongeveer in hetzelfde schuitje zit. Ze sprak de wijze woorden: “Je moet er eens anders naar kijken. Prijs jezelf gelukkig dat je weinig of geen steun van de overheid krijgt. Daarvoor moet je al bijna een plant zijn. Stel je voor dat je nog meer pijn zou moeten doorstaan, gewoon voor een beetje geld extra.” Bedankt, A.
