Het was twee dagen na de feiten dat ik afsprak met Hourija om haar verhaal op te tekenen. Ze is nog duidelijk aangedaan als ze me in horten en stoten vertelt wat er die zondag met haar en haar familie is gebeurd. 

Hourija is 43 en geboren en getogen in Antwerpen. Ze is getrouwd met Yassine en ze hebben drie kinderen. Ze woont al meer dan twintig jaar in de Seefhoek, Antwerpen Noord. “Ik kan nog altijd niet geloven wat er zondag is gebeurd, het is alsof ik het heb gedroomd”, vertelt ze.

Alles begon die rustige zondagnamiddag, afgelopen weekend. Ze hadden een aantal zetels gekocht en waren die aan het verhuizen samen met Zacarias en Bilal de buurjongen.

Hourija: “We stonden met onze Volkswagen monovolume voor onze deur geparkeerd om de zetel uit te laden. We stonden correct geparkeerd, niet op het voetpad. Plots passeerde een combi. Enkele agenten zeiden ons dat we tien seconden hadden om op te hoepelen. En dat ze anders zouden terugkomen. Ik vond het zelf heel denigrerend hoe ze ons aanspraken. Mijn man zei hen dat er nergens een verbodsteken stond waarop staat dat we niet voor ons deur mogen laden en lossen.”

“Nadat we uitgeladen hadden wilde ik de auto in een andere straat parkeren. Toen ik de hoek bijna om was zag ik dat de combi opnieuw arriveerde. Ik ben dan een blok om gereden en achter de combi gestopt om te kijken wat er gaande was. Ik zag dat er een woordenwisseling ontstond tussen mijn man en de politie.” 

Vader Yassine: “De politie kwam voor de tweede keer langs met de opmerking:’wat heb ik jullie gezegd en als jullie het niet afbollen zullen we jullie wat laten zien.’ Ik ging naar de combi en sprak in het Frans tegen de politieagenten. Die vlogen tegen me uit en zeiden ‘spreek Nederlands we zijn hier in Antwerpen’. Ik zei hen dat er in België ook Frans gesproken wordt, kijk naar onze ministers. Een agent antwoordde dat ik en mijn ministers zijn kloten konden kussen.”  

Hourija: “Ik stapte snel uit en ging kijken. Een agent vroeg me of we een strafblad hadden, ik en mijn man. Ik zei hen van niet en toen zei er een agent lachend dan gaan we er een kleurtje bijmaken. Pas later drongen die woorden tot me door.”

Yassine: “De agenten slingerden verder allerlei vuile woorden naar ons hoofd zoals ‘vuile makaken’ en ‘met jullie hebben we alleen maar last, ga terug naar uw eigen land’. Zacarias en de buurjongen Bilal die ons hielpen met uitladen kwamen voor ons staan om mij en mijn vrouw te beschermen. Ze opende de deur van de combi ruw en duwden hen weg. De politie haalde vervolgens de matrakken en pepperspray naar boven. Ik kookte van binnen maar probeerde de jongens te kalmeren.”

Slagen tijdens verhoor

Buurjongen Bilal is 19: “Ik ging Zacarias helpen met de zetel uit te laden want Hourija en Yassine hebben problemen met hun gezondheid en mogen geen zware spullen optillen. Toen de politie uitvloog tegen de vader en de moeder een duw gaf, protesteerden we hen te beschermen. Ze keerden zich tegen mij en duwden me met een aantal agenten hardhandig tegen de combi om me in de boeien te slaan. Ik heb hen meermaals gezegd dat ze rustig moesten zijn omdat ik problemen heb met mijn hart. Ik heb keelkanker en heb ook gezegd dat ik snel in ademnood kwam. Toen ze me in de combi staken had ik hen gesmeekt om de deur van de combi open te laten. Maar in de plaats zetten ze de verwarming op het hoogste niveau en smeten ze de deur dicht. Ik snakte naar adem en klopte meermaals op de deur omdat ik geen lucht kreeg. Ze zeiden dat het hen niets kon schelen.”

“Mijn situatie verslechterde snel en ik viel van mijn stoel, toen pas deden ze de combideur open. Even later arriveerde er een ambulance. Na verzorging, namen ze mijn bloeddruk en zeiden dat die veel te hoog is en of ik naar het ziekenhuis wilde. Ik voelde me terug beter nadat ik lucht kreeg. Ze hebben me vervolgens in de combi gestoken en met de deuren open naar het politiekantoor gereden voor verhoor.

Ze beschuldigen me van weerspannigheid en slagen en verwondingen aan een agent. Ik protesteerde alleen maar  heb niemand van de agenten geslagen. In het kantoor ontkenden ze dat ik hen heb laten weten dat ik gezondheidsproblemen heb. Ik kreeg klappen in mijn gezicht omdat ik volgens hen geen namen wilde geven van de ander jongens die erbij stonden. Mijn gezicht was helemaal rood, dat was zelfs nog zichtbaar na mijn vrijlating. Ik moest na verhoor mijn kleren uitdoen en ging vijf uur de kille cel in, met alleen een onderbroek aan.”

Hourija: “Ondertussen hadden ze al versterking geroepen en stond de straat vol combi’s. Ik ging naar de auto om die ergens anders te parkeren en mijn advocaat te bellen en in te lichten over gebeurtenissen.”

“Ik ben het huiszoekingsbevel”

Yassine: “Ik ging het huis in, een agent probeerde nog een voet tussen de deur te steken maar de deur was al dicht. Even later belde er iemand aan. Ik dacht dat het mijn vrouw was en deed open. De politie duwde me op de grond en liep naar binnen. Een scheut van pijn trok door mijn lichaam. Ik lijdt aan een zware hernia en ben er al verschillende keren voor geopereerd. Ik vroeg om een huiszoekingsbevel. Hij zei: ‘ik ben het huiszoekingsbevel.’ Ze bestormden met een tiental agenten mijn huis binnen en haalden alles overhoop in de living en de slaapkamers. En gingen nadien zonder iets te zeggen naar buiten.” 

Hourija: “Ik werd buiten tegengehouden terwijl de agenten binnen zaten. Toen ik nadien binnen ging kon ik mijn ogen niet geloven. Ze zijn niet in de kasten geweest maar alles lag overhoop. De kussens en de matrassen van de zetels in de living lagen overal. Een gordijn was kapot getrokken in de slaapkames. Ze hebben zelfs alles wat er op de dressoir van mijn 14 jarig dochter lag op de grond weggesmeten. Van pluchen beertjes tot juwelen en make up. Wat is daar nu het nut van vraag ik me af?”

Mandy, vriendin van de zoon: “Ik en Yousra, de dochter van de familie zijn boven in de slaapkamer de gebeurtenissen gaan filmen. We zagen hoe ze Bilal hardhandig aanpakten en in de combi duwden. Even later stormden ze plots het huis binnen. We waren in shock. Ik verstopte mijn gsm dat ze die niet konden afnemen. Want ze zeiden ons meermaals dat we niet mochten filmen. We gingen snel naar beneden en zagen dat onze pa de salon werd ingeduwd en ze naar boven stormden. We gaven trillend op onze benen onze identiteitskaarten af omdat ze ons niet wilden doorlaten. Na controle van onze passen mochten we naar buiten.” 

Pesten

Hourija: “We zij nog steeds in shock. We gingen normaal gezien deze week onze keuken afbreken en een nieuwe laten plaatsen maar we hebben nu alles afgezegd. Mijn man zei me, ik heb geen zin om hier nog in te investeren. Ik wil verhuizen. ik ben het kotsbeu dat onze kinderen dit elke dag moeten meemaken. Je hoort dit soort toestanden regelmatig op het nieuws. Maar als je het zelf meemaakt, besef je pas welke impact het heeft. Zondag moest ik echt in mijn arm knijpen om zeker te zijn dat ik niet droomde.”

Yassine: “Ik ging ook altijd in tegen mijn zoons en gaf ze ongelijk als ze weer eens kloegen over al die politiecontroles.  Maar nu ik dit hier bij mij thuis heb meegemaakt heb ik mijn visie moeten bijstellen. Agenten die burgers op deze manier behandelen verdienen geen respect. Ik heb het gevoel dat ze gewoon mensen pesten om ze uit hun tent te lokken om dan te kunnen reageren.” 

Hourija: “Er was totaal geen aanleiding om ons huis binnen te gaan. En ze hebben ook niet het recht om zomaar binnen te vallen zonder huiszoekingsbevel. We hebben nog geen klacht ingediend. Ik wil niet naar het politiekantoor in deze buurt want daar komen de agenten vandaan die zich tegen ons hebben misdragen. Ik zal klacht indienen bij het intern toezicht van de politiediensten.” 

“Het is echt een traumatische ervaring en het zindert nog na. We hoorden gisteren politiesirenes en kropen in elkaar van schrik. We dachten dat ze hier weer voor de deur stonden. We voelen ons zelfs niet meer veilig in ons eigen huis. Ik ben echt heel erg teleurgesteld in onze politiediensten. Ik zei vroeger altijd tegen mijn dochter als er iets gebeurt bel de 101 en deze ochtend vroeg ze me nog mama wie moet ik nu bellen als er iets gebeurt?”

Comité P

De politiewoordvoerster Veerle De Vries liet weten dat ze inhoudelijk niet kon ingaan op de feiten omdat ze voorwerp uitmaken van verder onderzoek. Er kon ook niet bevestigd worden of er al dan niet een huiszoekingsbevel was maar de politie kan volgens haar in uitzonderlijke gevallen ook zonder huiszoekingsbevel een huis binnentreden.  

De advocaat van de familie, Walter Damen vindt het optreden van de politie buitensporig.”Er is geen verklaring afgenomen van de familie. Ik verwacht dat indien men ter plaatse komt met zoveel politieagenten en een huis binnenvalt, dat er toch ook een proces verbaal wordt opgesteld met een verklaring van de familie. Ik heb alleen een pv gekregen van de weerspannige buurjongen. Maar een weerspannigheid van een buurjongen die zich buiten zou hebben afgespeeld, vind ik geen reden om binnen te vallen”, aldus Damen. 

“Een huiszoeking zonder bevelschrift mag enkel bij betrapping op heterdaad. Maar ik zie hier weinig bewijsmateriaal voor heterdaad. Het parkeren van een auto of de eventuele weerspannigheid van een buurjongen, kunnen een huiszoeking niet verantwoorden. Ik zal contact opnemen met parket en het comité P om dit politieoptreden grondig te onderzoeken”, besluit Damen.